و آنگاه یك مجمع الجزایر كوچك كه معلوم نیست ریشه در كجا دارد، ناگهان پدیدار می گردد. هواپیمای دریایی (هواپیمای دریانشین) سطح آب را لمس كرده و چند لحظه بعد و هنگام قدم گذاشتن در منطقه حفاظت شده باوا، موجی از هوای گرم و خوش رایحه ورود شما را خوشآمد می گوید.
در این منطقه كه متشكل از 17000 جزیره عجیب و غریب است، مجموعه های مختلفی در سراسر منطقه پراكنده شده اند كه نیهی زومبا، پانگكیل، پولائو جویو، واكاتوبی، نیكوئی و كمپداك از آن جمله هستند.
در حالی كه سبك ها و قیمت ها بسیار متنوع می باشند، این مجموعه ها به دنبال اصول و قواعدی پایدار هستند و اجتماعی از مردمان محلی را توأم با شغل و برنامه های آموزشی بر روی آب شناور نگاه داشته اند.
شما می توانید برای كسب اطلاعات در مورد انواع مجتمع های تفریحی و ساحلی ایران، به سایت های رزرو هتل در كیش و قشم مراجعه نمایید.
هارتنول كه یك قایقران، كشتی ران، غواص و شیرجه گر مشتاق و به طور كلی فردی علاقه مند به فعالیت های آبی است، در سنگاپور بزرگ شده است، جائی كه بیشتر اوقات فراغت خود را در آب گذرانده است.
او در تمام این سال ها، بیش از آنچه مستحقش بوده از دیدن جزایر زیبا لذت برده است. اما در طی یك سفر تفریحی آبی در سال 2006، قدم در یك مجمع الجزایر بسیار خاص و كوچك نهاد كه در وسط مجمع الجزایر آنامباس واقع شده بود.
هارتنول به سی. ان. ان. گفت: “به محض اینكه وارد این جزیره شدم، فهمیدم كه باوا بهترین است. این جزیره به یكباره پدیدار می گردد و كوه های جنگلی بر فراز تالاب ها سربرافراشته اند. از همان لحظه كه آنجا را دیدم، دیگر نتوانستم آن را از ذهن خود بیرون بیاندازم!”
هارتنول كه دارای یك شركت كشتیرانی بین المللی به نام ایكس پرس فیدرز با ارزش 395 میلیون دلار است، تصمیم گرفت تا مجموعه شش جزیره مورد بحث را كه دارای سه تالاب و بیش از دوازده ساحل است، مال خود كند.
وی هشت سرمایه گذار را انتخاب كرده و یك قرارداد اجاره بلندمدت برای این مجمع الجزایر را منعقد نمود: “زمانی كه فرصت توسعه باوا پیش آمد، دنبال كردن یك برنامه پایدار برای من بسیار حائز اهمیت بود. وقتی برای اولین بار وارد آنجا شدیم، آب به خاطر ماهیگیری های قبلی انفجاری، بسیار ساده و عریان به نظر می رسید. زندگی دریایی محدود بود و به نظر می رسد مرجان های دریایی صدماتی دیده باشند”.
پیش از افتتاح هتل و در ابتدای امر، او و همكارانش تلاش كردند تا دولت را برای تأسیس یك منطقه حفاظت شده دریایی متقاعد كنند و در نتیجه ماهیگیری و لنگر انداختن در مناطق اطراف را ممنوع اعلام نمایند.
محصول تمام شده به معنای واقعی كلمه مجلل و لوكس است كه با تراكمی از پوشش گیاهی زیبای بامبوی، مسیرهای پیاده روی سنگفرش شده و رستوران های روباز پر گردیده است.
در هر نقطه ای از جزیره به دریا (و موجودات داخل آن) ادای احترام شده است، از اسكله هایی به شكل دم ماهی گرفته تا چراغ های به شكل عروس دریایی.
برای تكمیل كردن تلاش هایشان در جهت پاكیزه نگاه داشتن دریا و اطراف آن، یك باغ با روش كشت دائمی، سیستم بازیافت زباله، سیستم برداشت آب باران و سیستم فیلترینگ آب راه اندازی و احداث گردیدند. همچنین آنها از بطری های شیشه ای و كالسكه های مجهز به صفحات خورشیدی در سراسر منطقه بهره می برند.
تقریباً 95 درصد از كاركنان هتل اهل اندونزی هستند و 3/32 درصد از خود جامعه اطراف آنجا به این مجموعه آمده اند.
یكی دیگر از موارد توسعه ای كوچك مقیاس و در عین حال مهم و شناخته شده در اندونزی، نیهی زومبا است كه در انتهای شرقی مجمع الجزایر قرار گرفته و با هواپیما از بالی تا آنجا حدود 50 دقیقه فاصله وجود دارد.
این مجتمع تفریحی 38 اتاقی و ساحلی كه دورتادور آن با جنگل های ناهموار احاطه شده است، تحت مالكیت میلیاردر امریكایی، كریستوفر برچ، قرار دارد كه مدیرعامل شركت سرمایه گذاری برچ كرییتیو كپیتال و موسس برند تولید لباسِ توری برچ است.
برچ حدود یك دهه قبل و در یك سفر تفریحی به بالی، با این قطعه از بهشت روی زمین آشنا شد.
برچ در یك هتل كوچك شش اتاقی اقامت داشت كه متعلق به كلاد و پترا گریوز بود، كسی كه سال ها قبل تر برای شركت در یك مسابقه فوق العاده موج سواری به آنجا سفر كرده بود. برچ عنوان نمود كه: “كلاد در تلاش برای فروش و یا توسعه این مجموعه بود” و به زودی و علی رغم مردد بودن در ابتدای امر، ایده خریداری این گوشه تماشایی از بهشت بر او غلبه كرد: “چیزی در پیاده روی در زمین های برنج و تماشای آبشارها وجود دارد – و آن احساس آزادی و دور بودن از هر كسی است”.
برچ به سرعت دوست خود، جیمز مك براید را كه در زمینه هتل های فصلی كارآفرین است دعوت كرد تا در سفر دوم به این جزیره او را همراهی كند. او همان كسی است كه در آن زمان از موسسان هتل كارلیل و مالك هتل های زنجیره ای وای. تی. ال. در سنگاپور است.
به عقیده آنها، بقیه آنچه وجود دارد تاریخ است. این دو در پروژه مدنظر شریك شدند و بخش هایی از زمین را اجاره داده و با خریداری بخش های دیگر، كار احداث را آغاز كردند.
وی می گوید كه: “من و جیمز در تمام جوانب كار درگیر شدیم. من چه هتل بسازم و چه خطوط تولید پوشاك، حقیقتاً به بخش خلاقانه كار علاقه مندتر هستم. دلم می خواهد كه كارها را به شیوه ای بسیار زیبا و خوشایند به انجام برسانم”.
این هتل دارای پشت بام های سنتی كاهگلی است كه از انواع مختلفی از كاه، رنگ های سرد و پایه های سنگی شیك و ظریف ساخته شده اند.
برچ در ادامه افزود: “درون اتاق ها واقعاً مجلل و لوكس است. اما زمانی كه میهمانان بیرون می روند، یعنی مثلاً به اسپا مراجعه می كنند، اسب سواری و كوهنوردی كرده و یا به تماشای آبشارها نشسته و موج سواری می نمایند، در واقع وارد حیات وحش شده اند … “.
با این حال، ساختن یك هتل در یك جزیره دورافتاده كار ساده ای نیست و كامل شدن مجموعه نیهی بیش از چهار سال به طول انجامید: “اینجا زیباترین سرزمینی است كه تا به حال دیده اید اما فرآیند ساخت و ساز بسیار سخت و طاقت فرسا بود. ما با انواع توقف ها و تأخیرها مواجه شدیم، مانند گردباد، باران، شكستگی و … . من چندبار تصمیم گرفتم كه كل پروژه را متوقف كنم، اما هر بار جزیره و زیبایی های آن باعث شد كه از این تصمیم منصرف شوم”.
پس از شش سال، نیهی ارتباطی قوی با جامعه زومبایی ها برقرار كرده است – حدود 93 درصد از كاركنان هتل را افرادی از دهكده ها و روستاهای اطراف تشكیل می دهند.
بعلاوه تیم موجود به موسسه خیریه زومبایی قبلی متصل ماند، موسسه ای كه برای ریشه كن كردن فقر و بیماری مالاریا در جزیره از طریق آموزش، تصفیه آب، غذا و كمك های انسانی تلاش كرد.
برچ تمام هزینه های اجرایی موسسه خیریه را به منظور اطمینان از اینكه هر دلار اهدا شده، برای خدمات این انجمن هزینه می گردد، تقبل نمود.
از منظر تلاش های محیط زیستی، این هتل از طریق كشت های نمك زدا، آب تمیز و تازه ای را تولید می كند، یك برنامه مدیریت پسماند را در سرتاسر جزیره راه اندازی می نماید و از تخم لاك پشت ها در مقابل شكارچیان غیرمجاز محافظت به عمل می آورد.
آنتونی ماردن، مالك مجتمع تفریحی و ساحلی پولائو پانگكیل و مجتمع تفریحی بوتیك پولائو جویو در مجمع الجزایر ریائو نزدیك به سنگاپور، حدود دو دهه قبل با این جزایر آشنا شد.
و در مصاحبه ای با سی. ان. ان. این چنین گفت: “من همیشه یك قایقران بوده و به دریا علاقه داشته ام. در یكی از سفرهای دریایی من به منطقه جنوب شرق آسیا، با این جزایر زیبا و كوچك روبه رو شدم و یادداشت هایی در مورد این جزایر دوست داشتنی نوشتم”.
این مولتی میلیونر كه قبلاً مالك یك شركت بزرگ مدیریت امور كشتی رانی و فعال در زمینه خدمات دریایی در هنگ كنگ به نام فِنویك بود، خیلی زود همراه با یكی از دوستان خود به این منطقه بازگشت.
و در این باره گفت: “در آن روزها، ما عادت داشتیم كه یك قایق مخصوص ماهیگیری كرایه كرده و به جزایر مختلف سفر كنیم و در آنها اردو بزنیم. آتش درست می كردیم، چادر می زدیم، و با كمی نوشیدنی از اوقات خود لذت می بردیم. در آن زمان توسعه دهندگان، زمین هایی را در جزایر بزرگتر مانند بینتان می خریدند و همه نگران ساخت و سازهای فراوان در آنجا بودند: جزیره ها عملاً هیچ ارزشی نداشتند. ما از این می ترسیدیم كه هجوم زیادی به سمت این جزایر پدید آید و بیش از حد توسعه پیدا كنند. اما هیچ هجومی پیش نیامد. ما هنوز هم تنها ساكنان آنجا هستیم”.
ماردن با تصمیمی عجولانه، 9 جزیره و “یك ساحل بسیار بزرگ” خرید اما فقط دو جزیره توسعه یافتند.
او با پولائو پانگكیل كار خود را شروع كرد. این مركز جزیره ای – تفریحی شخصی بیش از 15 سال قبل در سال 2003 افتتاح شد، مجموعه ای كه توسط خانواده های مهاجر، با هدف احداث مكان هایی ویژه برگزاری عروسی و مراسم های دیگر طراحی شد.
ماردن در ادامه افزود: “من همیشه دلم می خواسته كه یك قصر از جنس چوب های شناور روی آب احداث كنم و در آن مرحله، تعداد فراوانی از این گونه چوب ها وجود داشتند. بنابراین شروع به جمع آوری آنها نمودیم – اینجا چوب های بزرگ درخت ساج موجود بودند و ما آنها را به سختی از روی صخره ها انتقال دادیم. دوازده نفر همراه شما هستند و به این ترتیب یك قایق می سازید، سپس منتظر موج ها می مانید، آنگاه به تدریج چوب ها را به آرامی، به آرامی و باز هم به آرامی روی جزیره می كشید”.
حدود یك دهه بعد، ماردن تصمیم گرفت تا پولائو جویو را توسعه دهد. جویو كه نسبت به دومین مجموعه لوكس تر و مجلل تر بود، با داشتن ویلاهایی تكی، شن های طلایی، غذای عالی، یك اسپا، استخر و فعالیت های فضای آزاد بی شمار، بیشتر شبیه به یك مجموعه سنتی بوتیك است.
ماردن در ادامه با لبخندی بر لب می گوید: “داشتن یك جزیره اختصاصی بسیار اغوا كننده و فریبنده است، اما حقیقتاً اداره آن از نظر تجاری بسیار طاقت فرسا است – مشكلات می توانند شامل آب، موتورهای دیزلی، برق و تهیه و تأمین غذا باشند. این امور بسیار پیچیده هستند. فقط مردم دیوانه شروع به احداث یك مجتمع تفریحی در یك جزیره می نمایند!”
ماردن جزیره های خود را به صورت كامل و صددرصدی به مجتمع های تفریحی محیط زیست مدار تبدیل نكرده است اما قدم هایی برای محافظت از محیط زیست برداشته است.
به عنوان مثال، در تلاشی برای محافظت از زمین ها و صخره ها، جنگل زدایی و ماهیگیری با تور را ممنوع اعلام كرده است.
او در این باره می گوید: “ما به مردم اجازه داده ایم كه به این جزیره آمده و با قلاب ماهیگیری نمایند. اما استفاده از دیوار مرگ یا همان تورهای بزرگ ماهیگیری، را ممنوع اعلام كرده ایم”.
در حالی كه این جزایر با اصول ذهنی پایداری توسعه یافته اند، برخی از متخصصان امر در مورد سرعت كلی رشد گردشگری در كشور اندونزی ابراز نگرانی كرده اند.
این كشور موجی خروشان از ورود گردشگران بین المللی را طی چند سال گذشته به خود دیده است، به طوریكه طبق آمار این تعداد از نه میلیون نفر در سال 2014 به چهارده میلیون نفر در سال 2017 افزایش یافته است.
بعلاوه مسافران به یكباره تمایل پیدا كرده اند تا سفر به برخی از مكان ها مانند بالی و پارك ملی كومودو را كاهش دهند.
در پارك ملی كومودو – كه به خاطر اژدهاهای كومودو و حیات دریایی كه دارد، مشهور شده است – تعداد گردشگران از 15000 در سال 2004 به رقم عجیب 187000 در سال 2018 رسید. در سال 2019 انتظار می رود كه 500000 گردشگر از این پارك بازدید نمایند.
الیس نورهایاتی، مدیر ارتباطات سازمان جهانی حفاظت از محیط زیست در اندونزی، به خبرنگار وب سایت سی. ان. ان. تراول گفته است كه گردشگری می تواند به مثابه یك شمشیر دو لبه عمل نماید.
حجم بالای مسافران و گردشگران عموماً منجر به ایجاد شغل های بیشتر و ترقی اقتصاد محلی می گردد، اما در عین حال تأثیر منفی بر روی اكوسیستم نیز دارد: “ورود گردشگران خارجی و محلی به منطقه ای خاص منتهی به ایجاد زیرساخت ها و تسهیلات هتلی بیشتری می گردد، كه این نیز منجر به افزایش درآمد ناشی از گردشگری می گردد. با این حال، ردپای اكولوژیكی كه همراه با سیل ورود گردشگران وارد منطقه می شود، در حال تبدیل شدن به یك نگرانی جدی است. در حال حاضر هر مسافر به طور متوسط روزانه شش كیلوگرم زباله تولید می كند و همین عدد برای محاسبه كردن بقیه موارد كافی است”.
بالی بر خلاف جاهای دیگر در اندونزی، همچنان میزبان سهم عمده ای از گردشگری این كشور است.
اوشتی در این باره عنوان می كند كه: “علی رغم تمام بلایا و فجایع طبیعی طی سال های گذشته، اندونزی و به خصوص بالی گزارشاتی را در مورد ورود گردشگران طی چند سال ثبت نموده اند و وزارت گردشگری این كشور برنامه های جاه طلبانه برای رشد تعداد گردشگران ورودی طی دهه آتی دارد. من فكر می كنم كه توسعه این جزایر شخصی و مكان های دوردست كمی از فشار وارده بر روی توسعه بیش از اندازه جنوب بالی كاسته است”.
هر دو متخصص با این مورد موافق هستند كه توسعه مكان هایی برای تجربه های با مقیاس كوچك، مانند جزیره های دارای مالكیت شخصی و دارای هتل های بوتیك، می توانند در نواحی جدیدی از اندونزی به صورت آرام اما پایدار، حرف هایی برای گفتن پیدا كنند.
بعلاوه آنها هنوز هم در تلاش برای استخدام افراد، ارائه برنامه های آموزش زبان و سرمایه گذاری در انجمن های محلی هستند.
نورهایاتی در ادامه افزود: “مقاصد به انضمام اكوسیستم اطراف آن زمانی كه به این روش و به عنوان یك تجربه اكو – توریستی اختصاصی و انحصاری مدیریت گردند، تقریباً سالم و دست نخورده باقی می مانند، چرا كه طبیعت خود دارای ظرفیت پیش برنده است. برای آن دسته از مسافرانی كه مكرراً به این مقاصد دوردست سفر می كنند، یك موقعیت جغرافیایی نسبتاً مخفی نگاه داشته شده و مدیریت شده به صورت مسئولانه – اگرچه پرهزینه نیز باشد – نسبت به مكان هایی كه حجم بالایی از گردشگران به آنها سفر می كنند، جذاب تر می باشند”.
