در ظاهر، یک مرکز فرآوری گوشت که مدت مدیدی است متروکه شده و در کناره یک شهر آرام در منطقه روستایی اروگوئه قرار دارد جای ایده آلی برای گردشگران به نظر می رسد اما جذابیت این مکان زمانی بیشتر می شود که بفهمیم این مرکز به ثبت میراث فرهنگی و جهانی یونسکو نیز رسیده است. اما این مرکز که «Paisaje Industrial Fray Bentos» نام دارد تاثیر عمیقی بر سبک غذا خوردن در مقیاس جهانی داشته و یکی از مشهورترین و بهترین برندهای بریتانیایی قرن بیستم را شکل داد که اقتصاد اروگوئه را متحول کرده و صنعت تولید غذای جهانی را وارد عصر صنعتی مدرن ساخت. همچنین این کشتارگاه بزرگ نماد دنیای رو به پیشرفت تکنولوژی دوره ادواردی و ویکتوریایی است که اکنون در حال زنگ زدن دیده می شود. حتی این مرکز به نحوی زیبایی مسحور کننده ای دارد، دستکم برای کسانی که به باستان شناسی صنعتی علاقه دارند.
در سال 1924، کمپانی مذکور توسط گروه وستی بریتانیا خریداری شده و به «Frigorífico Anglo del Uruguay» تغییر نام داد. با استفاده از تکنولوژی به سرعت در حال توسعه یخچال سازی، این مجتمع در کنار اوکسو، گوشت کنسروی نمک زده و بیش از 200 نوع محصول دیگر، از چرم گرفته تا صابون و از سوسیس تا مربا، شروع به صادرات گوشت یخ زده به سراسر نقاط جهان کرد. تنها در سال 1943، 16 میلیون قوطی کنسروی گوشت نمک زده از فری بنتوس بارگیری شده که بخش زیادی از آن برای تامین غذای نیروهای متفقین در نبردهای جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. این تولیدات حتی توجه خانواده سلطنتی بریتانیا را به خود جلب کردند به نحوی که پرنس چارلز زمانی که در سال 1999 از این کشتارگاه دیدن کرد به خبرنگاران چنین گفت: « به یاد دارم که آنقدر گوشت کنسروی نمک زده خوردم که از گوش هایم بیرون زد».
اتاق موتورهای مجتمع با ژنراتورهای دیزلی زنگ زده، توربین های بزرگ و کمپرسورهای بخار پر از اهرم به یک سیرک عجیب و غریب می ماند، شیرها و چرخ ها با تعداد زیادی لوله دورانی و دودکش به هم متصل شده اند. روی دیوارهای اتاق مجاور نیز واحدهایی مرمری دیده می شود که دستگیره ها و سوییچ های متعددی روی آن نصب شده که تولید برق مجتمع را کنترل می کرده اند. در سال 1883، این مجتمع به اولین مکان در اروگوئه تبدیل شد که در آن تولید برق صورت می گرفت. کریلا، مدیر موزه، در حالی که اطراف را به من نشان می دهد می گوید: «این کارخانه مرا به یاد فیلم دوران مدرن چارلی چاپلین می اندازد».
بیرون از مجتمع، یک برج آبی بلند روی دسته ای از سازه های آجری، بتنی، شیشه ای و ساختمان های موج دار آهنی مسلط شده است. بسیاری از آن ها به دلایل امنیتی دارای تجهیزات بسیار مدرن دوران خود هستند از جمله یک سردخانه بزرگ که روزگاری 18.000 تن گوشت یخ زده را در خود جای داده بود. اما نادیده گرفتن ساختمان کاسا گرانده که اتاق مدیریت مجتمع است غیرممکن به نظر می رسد، عمارتی باشکوه با پنجره های شیشه ای زنگ زده، دو پیانو، کفپوش های چوبی و ناقوسی که فرا رسیدن زمان غذا را اعلام می کرد.
تولیدات کارخانه فری بنتوس حتی پس از پایان جنگ جهانی دوم نیز در اروپا مشهور بود اما با توسعه صنعت تولید غذا و تغییر عادات غذایی، رفته رفته از محبوبیت تولیدات آن کاسته شد. در اواخر دهه 1960، مالکیت مجتمع به دولت اروگوئه منتقل شد و در نهایت در سال 1979 تعطیل گردید. کریلا که پدر و پدربزرگش در این کارخانه کار می کردند می گوید: «این شهر یک شهر کارخانه ای بود و وقتی کارخانه تعطیل شد برای مردم بسیار دردناک بود. بسیاری از ساکنان این شهر را ترک کردند و بسیاری نیز به نقاط دیگر مهاجرت کردند».
علیرغم تعطیل شدن و سرنوشت ناخوشایند اما خیلی زود فری بنتوس بازسازی شد. اکنون این مرکز دارای یک بخش تولید کاغذ گیاهی است و در سال 2015 نیز یونسکو آن را در فهرست سایت های میراث جهانی قرار داد.
در اواخر روز از طریق اجتماع بارریو آنگلو که نزدیک به 300 خانه دارد و کارکنان ارشد مجتمع را در خود جای می داد به شهر بازگشتم. در حالی که از کنار بانگلوهای با سقف های آهنین و باغ های زیبا می گذشتم بوی چمن های کوتاه شده، غنچه درختان و دود باربکیو در فضا پیچیده بود. در کنار آن ها باشگاه های گلف، تنیس، فوتبال و قایقرانی قرار داشت که روزگاری مرکز اصلی زندگی کسانی بود که از خارج از اروگوئه به این شهر آمده بودند.
وقتی که به مرکز شهر رسیدم، اوایل غروب بود و مردم از خواب نیمروزی خود بلند شده و جنب و جوش در شهر از سر گرفته شده بود. گروهی از کودکان در حال بازی قایم باشک در میدان اصلی شهر به نام «Plaza Constitució» بودند، سازه ای زیبا که در سال 1902 توسط مدیران مجتمع کشتارگاهی به شهر هدیه داده شد و نمونه ای از سازه ای بود که روزگاری در کریستال پالاس لندن قرار داشت. مردم محلی روی نیمکت ها جمع شدند تا چای گیاهی مملو از کافئینی به نام «mate» را بنوشند.
برای شام نوبت خوردن غذایی رسیده بود که این شهر را در جهان مشهور ساخت. مردم اروگوئه بیش از هر کشور دیگری در جهان گوشت قرمز می خورند، در حدود 56 کیلوگرم به ازای هر نفر در سال، و به همین دلیل صنعت پرورش گاو در این کشور بخش مهمی از اقتصاد کشور را تشکیل می دهد. اما اگر چه فری بنتوس با گوشت قرمز کنسروی نمک زده شده مترادف است اما مردم محلی کمی هنوز هم از این غذا استفاده می کنند. کرملا می گوید: « ما علاقه ای به خوردن گوشت از قوطی های کنسروی نداریم، ما دوست داریم گوشت تازه بخوریم. مردم فری بنتوس شاید در خانه خود کنسرو گوشت نمک زده در خانه هایشان داشته باشند یا روی قفسه های خود به عنوان سوغاتی یا جواهرات بدلی اما نه برای خوردن».
هیچ یک از رستوران هایی که به آن ها رفتم کنسرو گوشت قرمز در منوی خود نداشتند و سه سوپرمارکت اولی که از آن ها خرید کردم نیز وضعیت مشابهی داشتند. در نهایت در حالی که داشتم ناامید می شدم مغازه ای کوچک را یافتم که تعدادی کنسرو گوشت قرمز برای فروش داشت که نشان می داد ساخت اروگوئه اما از برندی برزیلی است.
