غذاهای خیابانی برتر دنیا به انتخاب گردشگران

غذاهای خیابانی بخاطر قیمت کمی که دارند در اصل غذای کارگران هستند ولی طعم زندگی محلی و مخصوص واقعی را می دهند. اگر می خواهید هوشمندانه سفر کنید با بهترین سایت رزرو هتل ایران هتل آنلاین همراه باشید.

من در شهر جینگتنگ تایوان، غذایی را امتحان کردم که به نام توفوی بوگندو شناخته می شود. در عقب یک غرفه خیابانی بر روی صندلی کوتاهی نشستم و دیدم که قبل از سرخ کردن توفوها در یک ووک لبریز از روغن داغ، آنها را به چهار قسمت تقسیم می کردند. این توفوها در یک کاسه همراه با سویا سس و تکه های کلم و هویج سرو می شدند. طعم این غذا به طرز شگفت آوری خوب بود و چرب نبود. اگرچه بوی مختصری می داد ولی بدتر از بوی پنیر بلوچیز نبود. من برای این غذا و یک نوشیدنی لیمویی خنک، حدود 2 پوند پرداختم.

من اولین بار سوکا (پنکیک تهیه شده از آرد نخودچی) را در تعطیلاتی که در نیس فرانسه بودم، امتحان کردم و برای همیشه آن را در خاطر خواهم داشت. فکر کنم اندازه سه نفر از این پنکیک خوردم. ما در شهر قدیمی قدم می زدیم که متوجه صف های تشکیل شده جلوی غرفه های خیابانی مختلف شدیم ولی یکی از این غرفه ها که در گوشه ای بود، صف طولانی تری داشت. کارکنان این غرفه در گرمای شدیدی که از شعله زیر تابه های چدنی بزرگ می آمد، کار می کردند. آنها ماده ای عجیب را با ابزاری پهن شبیه مقوایی تاشده، روی سطح تابه پهن می کردند. من چند یورو پرداختم و بلافاصله پنکیک ها در بشقابی به دست من داده شدند. یک لیوان شراب کلدرز از بار کناری خریدیم و در سایه نشستیم تا غذایمان را بخوریم. من هیچ وقت اینقدر سورپرایز یا سریعا عاشق غذایی نشده بودم. آن هم عاشق چیزی که تقریبا غیرممکن است در خانه آن را پیدا کنم.

هر جمعه، از بهار تا اواخر پاییز، میدان Ljubljana’s Pogačarjev، مملو از غرفه های غذا و نوشیدنی از تولیدکنندگان و رستوران داران محلی می شود و بهترین غذاهای اسلونی را به نمایش می گذارند. گردشگران و مردم محلی روی پله های کلیسای جامع می نشینند تا کوفته های سیب زمینی همراه با سس بلوچیز و کیک با کرم توت فرنگی بخورند. تمام ضایعات در آخر کار بازیافت می شوند و باقیمانده غذاها به افراد نیازمند داده می شود.

بعضی وقت ها، بهترین غذاهای خیابانی خیلی غیرمنتظره نصیبتان می شوند. ما داشتیم از معدن نمک سالینا تردا رومانی خارج می شدیم و به سمت پارکینگ سرد و بی سروصدا می رفتیم. گرسنه مان بود و در ظاهر چیزی برای خوردن وجود نداشت. ما هم آخر صف ماشین ون غذافروشی ایستادیم و 2 لی (حدود 40 پنس) پرداختیم و واقعا نمی دانستیم چه چیزی خواهیم خورد. معلوم شد که غذا، نوعی پیراشکی خوش طعم پهن سرخ شده است که با لایه ای از پنیر کرمی نمکی پوشیده شده بود… این پیراشکی مزه ی بهشت می داد. با کمی جستجو در گوگل فهمیدیم که اسم این غذای اسرارآمیز langosi cu branza بوده است. دوباره رفتیم آخر صف.

هنوز هم یک غرفه ی کوچک و یک خانم مسن کوچک در گوشه ای از کوچه رامبوتوری و جاده ی چاکرابونگس در بانکوک مرکزی وجود دارد که بهترین گوشت خوک آهسته پخته شده و برنج جهان را می فروشد. این غرفه اسمی ندارد، منویی وجود ندارد و صاحبش نمی تواند انگلیسی صحبت کند. اما مشکلی نیست، چون فقط یک نوع غذا در اینجا سرو می شود که بطرز خارق العاده ای عالی است. کافیست به گوشت های در حال قل زدن اشاره کنید و 60 baht (حدود 1.40 پوند) بپردازید، روی یک چهارپایه ی پلاستیکی کوچک بنشینید و آماده خوردن باشید. من هربار که به بانکوک می روم به این خانم هم سری میزنم (بیش از 20 سال است) و او را مانند مادرم دوست دارم.

خانمی که گوشت خوک و برنج برای صبحانه می فروشد، تقریبا هر صبح رو به روی هتل بانان در باتم بنگ کامبوج می آید. مانند سایر کارهای مشابه، این خانم هم وقتی همه ی غذاها را فروخت، بقیه روز را تعطیل می کند. این گوشت خوک بخاطر چاشنی اش شیرین مزه است و بخاطر پختن روی منقل زغالی بوی دود ملایمی می دهد. با پرداخت حدودا یک دلار می توانید صبحانه ای سریع، خوشمزه و ارزان بخورید.

مومو نوعی کوفته ی ابپز مورد علاقه ی نپالی هاست که معمولا با سبزیجات، مرغ یا گوشت بوفالو (برای هندوها گاو مقدس است نه بوفالو) پر می شوند. این خوراکی های لذیذ در غرفه هایی که بعدازظهرها در کنار خیابان های سراسر کاتماندو برپا می شوند، سرو می شوند. بشقاب کوچک این غذا از برگ موز درست شده است و مقداری سس تند هم دارد. در تامل کاتماندو که قطب اصلی گردشگران است، تعدادی غرفه وجود دارد که موموها را به قیمت 100 روپیه (حدود یک دلار) می فروشند. چون این منطقه توریستی است، قیمت ها کمی گرانتر است ولی ارزشش را دارد.

لاتیلاپیا دقیقا روبروی روستای ل استرلاس در جاده ی ساحلی تولوم است. حتما به کلبه ایی کوچک اما زیبا که در آنها خانمی مکزیکی تاکو، بوریتو و سبیش های خارق العاده می فروشد، بروید. ما برای نهار در اینجا توقف کردیم و چندین غذا از این خانم گرفتیم که قیمتشان نسبت به اطراف خیلی پایین تر بود. هم مزه ی غذا عالی بود و هم در بشقابی رنگارنگ سرو شد. مطمئنا بهترین جا بود.

غرفه ای کوچک و شلوغ در انتهای شهر کوچک سن پدرو دو آتاکاما نظر مرا به خود جلب کرد. مهارت زبانی من تا آنجا اجازه داد که ناشیانه به سوی غذاهای تردی که روی هم انباشته شده بودند اشاره کنم و چهار تکه امپانادای گوشت و سبزیجات ترد و داغ بگیرم. من پولی به ارزش تقریبی 2 پوند دادم و امیدوار بودم که برای این غذا کافی باشد ولی 1.75 پوند هم پس گرفتم. من این غذا را همراه با یک قوطی نوشابه (برای ارتفاع زدگی ضروریست) گرفتم و در حالیکه به ماه خیره شده بودم، این غذای لذت بخش را که هیچگاه نمی توانم تکرار کنم ولی تا ابد در ذهنم باقیست را خوردم.