سخنگوی آتلانتیک ویرجین می گوید: کاپیتان مسئول تضمین این است که مطمئن شود تا در هر کجای ممکن، خلبان های عملیات، غذاهای متفاوتی بخورند. اگر هر دو خلبان غذایی یکسان سفارش دادند، تیم پرواز باید به این نکته توجه کند که درخواست کدام خلبان رد شود و درخواست کدام یکی پذیرفته شود.
بنابراین اگر یک لیست مخصوص چشم نواز وجود داشته باشد و هیچکدام از خلبان ها غذای دیگری را درخواست ندهند، ممکن است آن ها غذایی یکسان بخورند ولی یک شبکه ی ایمنی وجود دارد. ویرجین می گوید: خلبان ها باید غذای خود را در زمان های متفاوتی از یکدیگر بخورند. که به دو علت معقول به نظر می آید. در شرایط ناخوشایندی اگر غذای آن ها آلوده باشد، تیم پرواز نیز در همان زمان مسموم نمی شوند و البته زمانی که حداقل یک خلبان برای انجام عملیات آماده می شود، هواپیما بسیار ایمن تر است. 
درحالی که سازمان های هوایی قوانین رسمی را اجرا نمی کنند، اکثر خطوط هوایی نیز همین کار را می کنند. یک سخنگوی آیروفلات خط مشی خود را تایید کرد: همانطور که در مقررات بهداشتی آمده است، غذای کاپیتان باید با غذای بقیه ی اعضایی تیم پرواز متفاوت باشد – این اقدامی احتیاطی دربرابر مسمومیت احتمالی غذایی است.
اخیرا، یک گزارش مقامات هواپیمایی کشوری، در سال ۲۰۱۰ نشان می دهد که بین ۳۰ تا ۵۰ خلبان که مسئولیت عملیات پرواز به فرودگاه های انگلیس را بر عهده دارند، هر ساله در کنترل کردن ناتوان می شوند، بسیاری از آن ها بخاطر مسمومیت غذایی است. یکی از کاپیتان ها در طول پرواز به اکسیژن نیاز پیدا کرد و دیگری مجبور شد تا در مالاگا فرود اضطراری داشته باشد.
همانطور که خلبانان نباید با یکدیگر و تیم پرواز غذاهای یکسانی بخورند، همچنین نباید غذایشان با غذای مسافران یکی باشد. آن ها همیشه می توانند از منوی بهتری غذای خود را انتخاب کنند، پس به آن ها برای غذای نا امید کننده ی اکونومی خود ایراد نگیرید.
ویرجین اضافه کرد: همانطور که خلبانان و خدمه به طور هفتگی پرواز می کنند، آن ها غذاهای متفاوتی نسبت به مشتریان ما به منظور ایجاد تنوع دارند. این وعده های غذایی شامل ساندویچ ها، سالادها، منتخبی از غذاهای گرم ( صبحانه، ناهار یا شام، با گزینه های سبزیجات و گوشت) به اضافه ی غذاهای آماده شامل میوه، آجیل، چیپس ها و شکلات می باشند.
چقدر ناامید کننده
خطوط هوایی همچنین اجازه می دهد تا خدمه غذای خودشان را بیاورند و بسیاری از آن ها ترجیح می دهند به مهارت های آشپزی خود تکیه کنند. استیو دربی، خلبان آمریکایی سال گذشته گفت: بعد از ۳۵ سال و حداقل شش مورد مسمومیت غذایی، بجز در شرایط شدید و کنترل شده، من از غذای خدمه نمی خورم. شکی ندارم که آشپزخانه ایمن است ولی وقتی که غذا از آشپزخانه به بیرون می رود، شرایط غیر قابل پیش بینی می شود. چیلرهای هواپیمای ما به ندرت تا دمای سالم ۴۱ درجه ی فارنهایت خنک می کنند. اغلب آنها در محدوده ی ۵۰ تا ۷۰ درجه ی فارنهایت کار می کنند.
غذاهای بین المللی تقریبا بهتر هستند اما هنوز به شدت بی کیفیت هستند. قبل از هر پرواز، مطمئن می شوم که به درستی تغذیه شده ام و با خود به اندازه ی کافی غذا به همراه می برم تا اگر غذای خدمه خراب شده و یا غیر قابل خوردن باشد، من بتوانم تا رسیدن به مقصد زنده بمانم.که این می تواند درس بسیار خوبی برای همه ی ما باشد. غذای هواپیما به ندرت غذای خوبی است و آن همه پلاستیک و اصراف کردن، بسیار شرم آور است. شاید وقت آن باشد تا همه ی ما به غذاهای بسته بندی شده تکیه کنیم.
بعد از همه ی اینها، تاریخ غذاهای داخل هواپیما به نقطه ی ابتدای خود باز می گردد و آن هم به این علت است که در ۱۱ اکتبر ۱۹۱۹ اولین غذای خطوط هوایی بر روی پروازی از لندن به پاریس سرو شد. آنها غذاهای از قبل بسته بندی شده ای بودند که قیمت هرکدام سه شیلینگ بود و حاوی ساندویچ سه نفره، میوه و شکلات بودند.
