در سپتامبر 1910، جورج برنارد شاو، با یک کشتی پارویی از خط ساحلی کری واقع در جنوب غربی ایرلند به سمت این جزایر عازم سفر شد. پنج پارو زن ماهر، در حدود دو ساعت در میان امواج خروشان پارو زدند.
در یکی از نوشته ها، شاو اسکلینگ میشیل یا اسکلینگ بزرگ را بعنوان ” شگفت انگیزترین و بی بدیل ترین جزیره صخره ای در جهان” توصیف کرد … جایی که در آن بادهای جنوب غربی، سنگ هایی که فانوس دریایی، 160 فوت بالاتر از سطح دریای آرام بر روی آنها استوار شده است را صیقل می دهد.
” صخره باس [در فورت سورت اسکاتلند] صرفا یک مقایسه ساده است: هر دو اسکلینگ دارای صخره های مرتفع، نوک نیز، ناهموار، قوسی، حفره ای و مناره ای شکل هستند؛ اما این ها، چیزهای وهمی و غیر عادی نیستند که سبب کنجکاوی شوند: آنها صرفا جزیره هستند و نه چیز دیگر.
شاو به مخاطبان خود گفت: “من به شما می گویم که این مکان ها به دنیایی که من و شما در آن زندگی و کار کرده ایم متعلق نیستند.” اینها بخشی از دنیای رویایی ما هستند.”
برای هیچ ایرلندی جای تعجب نیست که این جزایر باعث جذب و تحریک تیم جنگ ستارگان شود. برای حس کردن زیبایی های پرهیبتی که شاو توصیف کرده است، هر شخصی که سری فیلم های جنگ ستارگان را دنبال می کند، در پایان مشاهده جنگ ستارگان 7، (2015) Force Awakens، برای تکمیل لذت خود، نیاز به سفر به جزیره اسکلینگ میشیل دارد.
برای بازی در فیلم، ری (دایسی ریدلی) و چوباکا از راه هوایی به جزیره اسکلینگ میشیل منتقل شدند. تخته سنگ های شیب دار، استوار و مستحکم و منظره دریایی درخشان این جزیره در حال تبدیل شدن به پاتوق می باشد.
]در صحنه ای از این فیلم[ برای پرواز، ری از پله های باستانی جزیره تا آخرین پله بالا می رود، جایی که چهره ای روپوش دار، لوک اسکای واکر (مارک هامیل) انتظار او را می کشد. لوک به او چراغی را می دهد که قبلا متعلق به پدر آنیکین بود.
برای فیلمبردای از قسمت جدید جنگ ستارگان با عنوان ‘آخرین جدای ‘ (The Last Jedi)، اعضای این تیم دوباره به جزیره اسکلینگ بازگشتند که در تاریخ 15 دسامبر اکران بین المللی این فیلم آغاز شد.
برای صعود تا ارتفاع 714 پا (218 متر) بالاتر از سطح دریا، ریدلی مجبور بود از پله هایی بالا برود که قبلا راهبان جزیره اسکلیگ میشیل چندین بار از آنها بالا رفته و پایین می آمدند. این جزیره، صومعه سرای مسیحیان سنت فیونان بین سده های شانزدهم و سیزدهم بود. احتمالا بیشتر از 12 راهب در این جزیره در هر زمان زندگی نمی کردند. دنج بودن جزیره آن را به مکانی عالی برای عبادت راهبان تبدیل کرده است.
راهبان آب را در مخازن تصفیه کرده و سبزیجات را در باغ های خود پرورش می دادند و هر صبح مشقت بالا رفتن و پایین آمدن از پله ها برای گرفتن ماهی را تحمل می کردند.
بدون شک نقل مکان راهبان اسکلینگ میشیل، به قصد تهاجم نبود، بلکه آب و هوای سخت و تغییرات در ساختار کلیسای ایرلند آنها را به جابجایی به سمت صومعه بالین اسکلینگ در شبه جزیره ایوره در کری مجبور کرده بود.
هنگامی که راهبان، اسکلینگ میشیل را ترک کردند، جزیره دوباره به طور کامل در اختیار پرندگان قرار گرفت. این جزایر سکونت گاهی برای پفین ها (در اواخر بهار)، مرغ های طوفان، مرغ های نوروزی، طوقه های قطب شمال، گیلموت های سیاه و سفید، پنگوئن های منقار تیغی، قره غازها و همچنین انواع گونه های مرغ نوروزی می باشد. 
مسافرانی که در حال حاضر به جزیره مسافرت می کنند از دیدن شش حجره کندویی شکل و بخوبی محافظت شده بنام کلاچان که در آن راهبان اقامت داشتند، شگفت زده خواهند شد. آنها دارای یک قفسه تراس 114 فوتی (34 متر) با فاصله کم از سقف، همراه با دو اتاق عبادت، مکان سخنرانی، صلیب سنگی و کلیسای ساخته شده در قرون وسطی هستند. همچنین یک هرمیتاژ (گوشه ای برای عزلت نشینی) وجود دارد.
اسکلینگ کوچک، که به بازدیدکنندگان اجازه ورود نمی دهد، دومین مستعمره گاه بزرگ غازهای دریای شمالی در جهان است. اشخاصی که قصد سفر به اسکلینگ میشیل را در سر دارند، باید به اکوسیستم ظریف این جزیره که پرندگان را در دل خود جای داده است و همچنین شکنندگی بعضی از ساختارهای رهبانی آن، احترام بگذارند.
در سال 1996، یونسکو اسکلینگ میشیل را به لیست میراث جهانی وارد کرد. بازدید از این مکان از ماه می تا پایان ماه سپتامبر، در صورت مساعد بودن وضعیت آب و هوا امکان پذیر می باشد.
بازدید از صومعه نیاز به طی کردن 618 پله ناهموار و بالارفتن تا ارتفاع بیش از 600 پایی (180 متری) دارد. هیچکس نباید روی پله های شیب دار هنگامی که آنها مرطوب هستند قدم بگذارد یا از مسیرهای شناخته شده منحرف شود.
هر شخصی اجازه ورود از راه هوایی به اسکلینگ میشل را ندارد. کشتی ها از نایت استاون، پورتماگی، بالین اسکتینگ و کاهردانیل به سمت این جزایر حرکت می کنند.
