در حقیقت، بوئینگ 737، که یکی از پرفروش ترین هواپیماها در بین نمونه های موفق خود به حساب می آید، اولین بار در سال 1967 به پرواز در آمد. اما سوال اینجاست که مسافرت های هوایی در 50 سال آینده به چه صورت خواهد بود؟
تلاش ها و شکست ها
ایده یک هواپیمای مسافربری با یک بال، مشابه مدل بمب انداز Northrop B-2 ، گاهی اوقات مورد توجه قرار گرفته اما تا به حالا هیچ پیشرفتی در مورد آن صورت نگرفته است. هم دلایل تکنیکی و هم دلایل مالی باعث شده که صنعت هوایی این پیشنهاد های عجیب و غریب را کنار بگذارد و تمرکز خود را بیشتر بر روی طراحی های استانداردی که در دنیا امروز عادی به نظر می رسند، اختصاص دهد.
آیا تا 50 سال دیگر، راه پیشرفت صنعت هوایی نیم قرن پیش ادامه پیدا خواهد کرد یا نه؟ و آیا ما بار دیگر شاهد شکست تکنولوژیکی زود هنگام صنعت هوایی که در فاصله زمانی بین سال های اواخر جنگ جهانی اول و فرود سفینه آپولو بر روی ماه رخ داد، خواهیم بود. اما نگران پیشرفت های اندک نباشید، تغییرات بزرگی در حال رخ دادن هستند.
هواپیماهای الکتریکی
موتورهای الکتریکی کوچکتر، نیروی توزیع را فعال خواهند کرد، مانند نمونه ای که در نسخه 75-x ناسا استفاده شد. تولید صدای کم و هزینه عملیاتی، امکان پرواز هواپیماهایی با نیروی الکتریکی را در نزدیکی محل زندگی و کار افراد میسر خواهد کرد.
کمپانی ایتالیایی سازنده هلیکوپتر در حال آماده سازی خط هوایی تجاری از مدل های غیرنظامی AW609 است که اگر این پروژه موفقیت آمیز باشد، می تواند به طور قابل ملاحظه ای صنعت هوایی منطقه ای و بخش اجرائی را دگرگون سازد.
کنترل و هدایت خودکار هواپیما
ترافیک هوایی برای دهه ها رو به افزایش بوده است و در حال حاضر نیز با وجود استفاده های نوین دیگری که از هواپیماها مد نظر است، سوال اینجاست که : چه کسی قرار است آنها را به پرواز در آورد؟
پاسکال تراورس، مدیر کل بخش Autonomy Thrust در کمپانی ایرباس اعلام کرد که ” صنعت هوایی در 20 سال آینده به 600000 خلبان احتیاج خواهد داشت و یکی از دلایلی که باعث شده پروازهای خودکار اهمیت پیدا کنند تعداد کم و تقریبا 200000 تایی خلبان هایی هستند که در حال حاضر در صنعت هوایی در حضور دارد”.
ایده هواپیماهای بدون خلبان چندان هم باورنکردنی نیست. Bjorn Fehrm، یکی از متخصصان مستقل صنعت هوایی در Leeham News اشاره ای به هواپیما های تک و یا نیمه خلبان کرد، اصطلاحی که برخی از مجریان این صنعت برای آخرین نسل هواپیماها استفاده می کنند. وی توضیح داد که ” در سال های دیگر، شاید با وجود سیستم های خودکار پرواز هواپیماها، واقعا به حضور یک خلبان “ایمنی پرواز” در مواقعی که اتفاق ناخواسته ای رخ دهد، احتیاج باشد”.
ایده به کارگیری یک هواپیما بدون خلبان در آینده قابل پیش بینی نیست. تراورس گفت که ” یکی از چالش های اصلی پیش رو مدل سازی طرح های ناشناخته است. هنگامی که اتفاق ناخواسته ای رخ دهد، یک خلبان انسانی می تواند نسبت به وضعیت پیش آمده عکس العمل نشان دهد و یا آن را با موقعیت های مشابه رخ داده، مقایسه و مشکل را برطرف کند، اما این در حالی است که آموزش به یک ربات برای یادگیری تمامی این متغیر ها و عوامل کار چندان آسانی نیست”.
طراحی مجدد تجربه پرواز
برخی از متخصصان از ادغام تمامی این تکنولوژی های جدید به عنوان فرصتی برای طراحی مجدد تجربه مسافران از پرواز استفاده کرده اند. ویکتور کارلویز و متیو کلیری، بنیانگذاران استودیو ACLA، واقع در ایالت کالیفرینا آمریکا که فعالیت آن در زمینه طراحی کابین هواپیما هاست، گفت که ” ظهور هواپیماهای با منبع الکتریکی منجر به ارائه طرح های جدید از بدنه هواپیما خواهد شد که نیاز مسافران را به نحوه بهتری سامان دهی می کند”.
Fehrm توضیح داد که “در واقع یکی از مسائل مرتبط با بال های پرنده همین تجربه مسافران هواپیما می باشد. مسافران در کابین های آمفی تئاتر مانند می نشینند، در کنار هم و بدون هیچ گونه پنجره ای”. با وجود این امکانات، افرادی که در صندلی بغل نشسته اند در موقع چرخش هواپیما احساس سرگیجه خواهند داشت. از آنجایی که حس سرگیجه به منبع بصری شما وابسته است، شما می توانید این مشکل را با قرار دادن عکس هایی در کابین و تماشای آنها و تغییر زاویه نگاه تان حل کنید. حتی اگر شما بتوانید با این کار تجربه وجود پنجره و نگاه کردن از آن به بیرون را برای خودتان بازسازی کنید، اما کارولیز دلیل محکمی برای حفظ و نگه داشتن پنجره های هواپیما در نظر دارد. “برخی از مفاهیم آینده نگر تصویری از هواپیماهای بدون پنجره را برای ما به نمایش می کشند، اما با وجود مزیت های ساختاری مهمی که برای حذف پنجره ها در آینده وجود دارد، دلیل دیگری وجود دارد که خلاف آن را نشان می دهد: ارتباط داشتن مسافران با محیط بیرون از هواپیما تجربه آنها از سفر را نیز بهبود می بخشد”.
بخش دیگری نیز در صنعت هوایی وجود دارد که به نظر می رسد به جای پیشرفت و حرکت به سمت جلو به عقب برگشته است. به گذشته برگردیم، امکان پرواز هواپیما فراصوت بر روی اقیانوس اطلس وجود داشت، اما امروزه حتی افراد پولدار نیز باید خود را با سرعت های فرو صوت وفق دهند.
برخی از ابزار های راه انداز یا همان استارت آپ ها در حال حل این مشکل هستند. Boom Supersonic، راه اندازی است که دارای انکوباتور سیلیکونی و خطوط هوایی ژاپنی به عنوان سرمایه گذار آن، در حال توسعه هواپیمایی تجاری هستند که انتظار می رود تا سرعت 2.2 Mach با هزینه کمتر از Concorde پرواز کند.
Aerion AS2 یکی دیگر از پروژه های هوایی فراصوت غیرنظامی است که با هدف به دست گرفتن بازار طراحی شده است. اگرچه این هواپیما در حال توسعه می باشد اما هزینه ای بالغ بر 4/2 میلیارد دلار برای ساخت تعداد 20 فروند از این نوع هواپیماها اختصاص داده شده است، این هواپیما قابلیت پرواز با سرعت 1.5 Mach را نیز دارد. اما این نوع هواپیماها با وجود چنین سرعت هایی، در مقابل سرعت های ماوراء الصوتی که توسط برخی از برنامه های تحقیقاتی بلندپروازانه پیش بینی شده ضعیف به حساب می آید.
Space liner پروژه ای که توسط انیستیتو تحقیقاتی هوایی DLR آلمان طراحی شده است، 25-بار سریعتر از سرعت صوت پرواز می کند. با این وجود شما می توانید فاصله به فرض لندن تا استرالیا را در 90 دقیقه طی کنید. رولف هنک، عضو اجرائی تحقیقاتی هواشناسی انستیتو DLR گفت که : “معمولا چالش پرواز در نزدیکی لایه های جویی زمین از نظر تکنولوژیکی نیست، بلکه از نظر مالی و عملی است”. “ایده بال های ترکیبی از سال 1920 و پروازهای ماوراء صوت از سال 1930جرقه زده شده است، اما در این صنعت به کسی نیاز هست که ریسک پذیر باشد و پول زیادی بر روی این پروژه ها سرمایه گذاری کند.”
هواپیماهای ماوراء صوت چقدر به واقعیت نزدیک هستند؟
آیا به جایی خواهیم رسید که تمامی این تکنولوژی های مختلف در واقعیت وجود خواهند داشت؟
فرانسیس کوپارد، بنیانگذار Starburst، یک صندوق سرمایه گذاری و مشاوره ای که تمرکز آن بر روی نوآوری های هواپیمایی است، اعلام کرد” کاملا مشخص است که بازار به دو بخش متفاوت تقسیم شده است. برای پرواز های کوتاه مدت و متوسط هواپیما های با نیروی الکتریکی استفاده خواهد شد و این امر زودتر زمانی که خیلی ها انتظار دارند رخ خواهد داد”. او افزود که ” برای مسافت های طولانی، ما پرواز های ماوراء صوتی در نظر گرفته ایم که مدت زمان پرواز بین قاره ای را به طور قابل توجه ای کوتاه می کنند، برای مثال، با وجود این هواپیماها فاصله اروپا تا استرالیا، را می توان در کمتر یک ساعت طی کرد”.
اما بنیانگذاران استودیوی ACLA تاکسی های پرنده را یکی از اجزاء مهم مسافرت های هوایی آینده می بینند. برخی از کارهایی مانند تحویل چمدان ها و تشخیص هویت مسافر را می توان از قبل و از طریق بیومتریک انجام داد که با این وجود یکی از مشکلات اصلی در مسافرت های هوایی را برطرف خواهد شد.
کوپارد گفت ” چیزی که واضح است این است که قطعا تعداد اجسامی که در آینده بر روی سر ما پرواز خواهند کرد در مقایسه با امروز بسیار بیشتر خواهند بود!”
