منحصربفردترين كارناوال های سنتی در امريكای لاتين

در مكزیك كارناوال با یك سنت پرطرفدار كلید می خورد: كووِما دلمال هومور، یا سوزاندن حالت بد روحی. مراسم با برافراشتن یك مجسمه عظیم الجثه از یك چهره سیاسی و یا سلبریتی مورد تنفر – یك مجسمه مقوایی كارتونی و عظیم – آغاز می گردد به طوری كه این مجسمه بر فراز جمعیت در حال حركت است. سپس عروسك كاغذی به آتش كشیده شده و شركت كنندگان در مراسم با دیدن بالا رفتن زبانه های آتش از عروسك، فریاد شادی سر می دهند. این سنت یكی از سنت های نمادین است: در آتش سوختن مجسمه كاغذی نشانه ای است برای مردم تا نگرانی های روزمره خود را به دست فراموشی سپرده و از شروع جشن ها لذت ببرند.

بیش از 100 مایل دورتر از نورهای درخشان منطقه سامبادروم در شهر ریو، یك مراسم كمتر شناخته شده در شهر تاریخی پاراتی برگزار می شود – شهری كه از نظر جغرافیایی بسیار كم ارتفاع تر است. به معنای واقعی كلمه به جای آرایش های ویژه سر و صورت و بال های عجیب و غریب، بسیاری از شركت كنندگان در كارناوال،‌ پوششی از گِل و لای به تن دارند.

در شهر پررطوبت انكارناسیون در پاراگوئه، احتمال بارش برف تقریباً نزدیك به صفر است و این دلیل استفاده زیاد از بطری های برف مصنوعی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از كارناوال های شادی در این منطقه می باشد. این اخطار را از قبل به خاطر داشته باشید: اگر به این جشن خیابانی ملحق می شوید، احتمال دارد با این اسپری ها به صورت شما برف زده شود، به صورتتان خمیر ریش مالیده شود و یا لباس شما غرق در رنگ سفید گردد.

شركت كنندگان در كارناوال ارورُ در بولیوی از یك تمایز ویژه و خاص لذت می برند: سازمان جهانی یونسكو از آن تحت عنوان یك شاهكار از میراث شفاهی و غیرقابل درك انسان یاد كرده است. این جشن های سالانه دارای ریشه های عمیق بومی و تاریخچه ای است كه به عهد باستان باز می گردد، زمانی كه این ناحیه یك مركز بزرگ و پراهمیت مذهبی بود. استعمارگران مهاجر اسپانیایی مراسم های ملی را غیرقانونی اعلام كرده و ورود و نفوذ سنت های كاتولیك را اجباری اعلام نمودند.

در طول مراسم كارناوال در خیابان های لاس تابلاس كشور پاناما، هوا بسیار گرم و عرق ریزان می شود. خوشبختانه جمعیت مردم محلی آمادگی رویایی با این آب و هوای استوایی را دارند. هر ساله كالكوس (ماشین های آب پاش) در میادین شهر مستقر بوده و به آرامی در امتداد خیابان ها حركت می نمایند و در همین حال و در عین اینكه شركت كنندگان در كارناوال در حال رقص، آواز خواندن و نوشیدن نوعی نوشیدنی محلی به نام سِروزا هستند، به روی آنها آب می پاشند.

در بندرگاه اسپانیا، ترینیداد و توباگو، كارناوال شادی از طلوع خورشید آغاز می گردد. جی اوورت (این كلمه مشتقی از عبارت تركیبی فرانسوی یعنی ژو اوو كه به معنی سپیده دم است، می باشد) جشنی پر زرق و برق است كه نشانه ای از شروع رسمی سلسله جشن ها می باشد. خیابان ها پر از مردمی می شود كه در حال رقص و پایكوبی هستند، اما برخلاف فستیوال شهر ریو و بسیاری دیگر از فستیوال های معروف در جهان، شركت كنندگان لباس های خاص و خیره كننده به تن نمی كنند. آنها لباس های كهنه به تن داشته و كل بدن خود را آغشته به شكلات، روغن، رنگ و یا گِل می نمایند.
اما چه ایده ای پشت این مراسم تشریفاتی وجود دارد؟ در بندرگاه كشور اسپانیا و در سراسر منطقه كارابیئن، تصور می شود كه قدمت این سنت به دوران بردگی بازمی گردد. اگرچه برده ها در طول فصل برگزاری كارناوال به جشن ها و میهمانی های صاحبان مزرعه ها دعوت نمی شدند، اما با این وجود آنها نمی خواستند كه دور از این مراسم باشند. بنابراین آنها از هر موادی استفاده می كردند تا چهره و قیافه خود را تغییر داده و مخفی نگاه داشته و به این طریق در طول مراسم و در خیابان ها قابل شناسایی نباشند. امروزه این مراسم نقطه عطفی در تاریخ این منطقه می باشد و راهی برای محو كردن فاصله های نژادی و قومی است. این كارناوال دارای یك بخش است كه در سراسر مرزها ثابت و استوار باقی مانده است: این یك جشن انحصاری است كه همه مردمان به آن راه دارند. مهم نیست كه در كدام بخش یا منطقه به این كارناوال می پیوندید، مهم این است كه شاد و خوشحال وارد آن شوید.