چرا در بعضی کشورها در سمت راست جاده و در بعضی در سمت چپ رانندگی می کنند؟

همچنین، برای شخص راست دست آسان تر است که از سمت چپ اسب بر آن سوار بشود، و با وجود شمشیر (که در سمت چپ قرار گرفته)، سوار شدن از سمت دیگر مشکل خواهد بود. سوار شدن و پیاده شدن از سمت حاشیه ی مسیر، ایمن تر از انجام آن از سمت عبور و مرور است، در نتیجه اگر کسی از سمت چپ سوار شود، اسب نیز باید در سمت چپ مسیر رانده شود.

در روسیه در سال 1709، فرستادگان سیاسی دانمارک زیر نظر تزار پیتر کبیر متوجه عادت فراگیر تردد کنندگان در روسیه برای حرکت از سمت راست جاده شدند. اما در سال 1752 بود که ملکه الیزابت (الیزاوتا پتروفنا) رسما قانونی برای تردد کنندگان مصوب کرد که در سمت راست مسیر حرکت کنند. علاوه بر آن، انقلاب فرانسه در 1789 انگیزه ای بزرگ برای تردد در سمت راست در اروپا ایجاد کرد. حقیقت این است که تا پیش از انقلاب، طبقه ی اشراف در سمت چپ مسیر تردد می کردند، که طبقه ی رعایا را مجبور به تردد از سمت راست می کرد، اما بعد از حمله ی باستیل و اتفاقات پس از آن، طبقه اشراف ترجیح دادند بیشتر خود را مخفی کنند و به طبقه ی رعایا در سمت راست پیوستند. قانون رسمی تردد در سمت راست در پاریس در 1794 معرفی شد، تقریبا همزمان با معرفی آن در دانمارک ، جایی که راندن به این شکل در 1793 اجباری شده بود.
چندی بعد، فتوحات ناپلئون این قانون جدید راست گرایی را به کشورهای با ارتفاع پست ( بلژیک، هلند و لوکزامبورگ) و سوییس، آلمان، لهستان و بیشتر بخش های اسپانیا و ایتالیا گسترش داد. کشورهایی که در برابر ناپلئون مقاومت کردند یعنی بریتانیا، امپراتوری اتریش- مجار و پرتغال چپ گرا ماندند. این تقسیم بندی اروپایی بین ملل راست گرا و چپ گرا، به مدت 100 سال، یعنی تا پس از جنگ جهانی اول به همین شکل باقی ماند.

تمایل بیشتر ملت ها در طول سال ها به رانندگی در سمت راست بوده، اما بریتانیا تمام تلاش خود را کرده تا این یکپارچه سازی جهانی را دفع کند. با توسعه ی مسافرت و جاده سازی در قرن 18، قوانین ترافیکی در همه ی کشورها وضع شد. راندن در سمت چپ در بریتانیا در 1835 الزامی شد. کشورهایی که بخشی از امپراتوری بریتانیا بودند نیز تبعیت کردند. به همین دلیل است که تا به امروز، هندوستان، استرالیا و مستعمرات پیشین بریتانیا در آفریقا در سمت چپ رانندگی می کنند. اگرچه یک استثنا در این قانون، مصر است که پیش از استعمار شدن توسط بریتانیا به دست ناپلئون فتح شده بود.
ژاپن هیچگاه تحت استعمار بریتانیا نبود، اما رانندگی در آن نیز در سمت چپ است. اگرچه ریشه ی این عادت به دوره ی اِدو (1603-1868) باز می گردد، اما تا سال 1872 زمان برد تا این قانون نانوشته تا حدی رسمی شود. آن سالی بود که اولین مسیر ریلی ژاپن معرفی شد، که با کمک های فنی بریتانیا ساخته شد. به مرور زمان، شبکه ای عظیم از مسیرهای ریلی و تراموا ساخته شد و البته که تمام قطارها و ترامواها در سمت چپ حرکت می کردند. با این وجود، نیم قرن دیگر طول کشید تا در سال 1924 قانون تردد در سمت چپ جاده بطور واضح نوشته شود.
زمانی که هلندی ها در 1596 به اندونزی رسیدند، عادت رانندگی در سمت چپ جاده را نیز با خود به آنجا بردند. تا فتح هلند توسط ناپلئون زمان برد که هلندی ها شروع به رانندگی در سمت راست بکنند. اگرچه بیشتر مستعمراتشان، مانند اندونزی و سورینام چپ گرا باقی ماندند.
در سال های ابتدایی استعمارگری بریتانیا بر آمریکای شمالی، از رسوم رانندگی انگلیسی پیروی می شد و مستعمرات در سمت چپ تردد می کردند. اگرچه پس از استقلال یافتن از انگلیس، آنها مصمم شدند تمام پیوندهای خود با گذشته ی استعماری خود را کنار بگذارند و به مرور به تردد در سمت راست تغییر وضعیت دادند. به هر حال، تاثیر دیگر مهاجران اروپایی، به خصوص فرانسوی ها را نباید نادیده گرفت. اولین قانون که رانندگان را ملزم به رانندگی در سمت راست کرد، در پنسیلوانیا در 1792 وضع شد و قوانین مشابه در نیویورک در 1804 و در نیوجرسی در 1813 وضع شد.

با وجود این گسترش در آمریکا، برخی مناطق کانادا به رانندگی در سمت چپ تا اندکی پس از پایان جنگ جهانی دوم ادامه دادند. قلمروهای تحت سلطه ی فرانسه (از کِبِک تا لوئیزیانا) در سمت راست، و قلمروهای تحت کنترل انگلیسی ها (بریتیش کلمبیا، نیو برانزویک، نووا اسکاتیا، پرینس ادوارد و نیوفاوند لند) در سمت چپ تردد می کردند. استان های بریتیش کلمبیا و آتلانتیک در دهه ی 1920 به سمت راست تغییر حالت دادند تا با دیگر نقاط کانادا و آمریکا مطابقت کنند. تردد در نیوفاوند لند تا سال 1947 در سمت چپ بود و در 1949 به کانادا پیوست.
در اروپا، باقی کشورهای چپ گرا یکی یکی به تردد در سمت راست تغییر کردند. پرتغال در دهه ی 1920 تغییر کرد. این تغییر در روز یکسان در تمام کشور، و همینطور در مستعمره ها اتفاق افتاد. اگرچه، نواحی که در مرز با دیگر کشورهای چپگرا بودند از این قاعده مستثنی شدند. به همین دلیل است که ماکائو، گوا (که حال بخشی از هندوستان است) و بخش پرتغالی شرق آفریقا سیستم قدیمی را ادامه دادند. تیمور شرقی، که در مرز با اندونزی چپ گرا بود اما، تغییر به سمت راست را انجام داد، در حالی که رانندگی در سمت چپ مجددا در 1975 توسط اندونزیایی ها بازشناخته شد.
در ایتالیا تمرین رانندگی در سمت راست در اواخر دهه ی 1890 آغاز شد. اولین کد شاهراه در ایتالیا در 30 ژوئن 1912 مقرر شد که بیان می کرد تمام خودروها باید در سمت راست تردد کنند. البته شهرهایی که شبکه ی تراموا داشتند می توانستند رانندگی در سمت چپ را داشته باشند اگر علائم هشدار را در مرزهای شهری خود قرار می دادند. قانون سال 1923 کمی سختگیرانه تر بود، اما شهرهای رم و شهرهای شمالی میلان، تورین و جنوا هنوز می توانستند چپ گرایی را حفظ کنند تا زمانی که وزارت امور عام‌ المنفعه‌ دستوراتی جدید بدهد. از میانه ی دهه ی 1920، رانندگی در سمت راست بطور نهایی در سرتاسر کشور استاندارد سازی شد. رم در اول مارس 1925 و میلان در سوم آگوست 1926 تغییر را ایجاد کردند.
تا آغاز دهه ی 1930، اسپانیا قوانین عبور و مرور ملی نداشت. بعضی قسمت های کشور در سمت راست (مثل بارسلونا) و برخی دیگر در سمت چپ (مثل مادرید) رانندگی می کردند. در اول اکتبر 1924 مادرید به رانندگی در سمت راست تغییر وضعیت داد.
فروپاشی امپراتوری اتریش- مجار تغییری ایجاد نکرد: چکسلواکی، یوگسلاوی و مجارستان به رانندگی در سمت چپ ادامه دادند. خود اتریش مسئله ی جالبی داشت. نیمی از کشور در سمت چپ و نیمی در سمت راست رانندگی می کرد. تعجبی نداشت که خط تقسیم بین این دو، دقیقا ناحیه ای بود که تحت تاثیر فتوحات ناپلئون در 1805 قرار گرفته بود.
ایالت های وورارلبرگ، تایرول و کارینتیا در اتریش و همچنین نیمه ی غربی سالزبورگ بین سال های 1921 و 1935 به رانندگی در سمت راست تغییر کردند. هنگامی که آلمان، اتریش را در 1938 به خود ملحق کرد، هیتلر دستور داد بقیه ی اتریش تغییر را شبانه انجام دهند. این تغییر رانندگی شهرها را به آشفتگی کشاند، زیرا خودرو سواران قادر به دیدن بیشتر علائم جاده نبودند. در وین تغییر شبانه ی تراموا ها غیر ممکن بود، در نتیجه در حالی که بقیه ی عبور و مرورها به سمت راست منتقل شدند، ترامواها تا چند هفته به تردد در سمت چپ ادامه دادند. چکسلواکی و مجارستان، جزو آخرین مناطق در اروپای میانه بودند که تردد در سمت چپ را ادامه دادند و زمانی به سمت راست تغییر کردند که توسط آلمان به ترتیب در 1939 و 1944 مورد تهاجم قرار گرفتند.

در این بین، عبور و مرور در سمت راست بطور پیوسته قدرت می گرفت. خودروهای آمریکایی برای رانندگی در سمت راست، با قرار دادن کنترل های راننده در سمت چپ وسیله نقلیه طراحی می شدند. با تولید انبوه خودروهای قابل اطمینان و اقتصادی در ایالات متحده، خودروهای صادراتی کشور نیز طراحی مشابهی را در پیش گرفت و خیلی از کشورها بدون لزوم خاصی قوانین جاده ای خود را تغییر دادند.
جبرالطارق در 1929 و چین در 1946 به رانندگی در سمت راست تغییر کردند. کره ای ها اکنون در سمت راست تردد می کنند، اما تنها بخاطر اینکه مستقیما از قوانین استعماری ژاپنی گذشتند و متاثر از نفوذ آمریکا و روسیه در انتهای جنگ جهانی دوم شدند. پاکستان نیز تغییر به سمت راست را در دهه ی 1960 در نظر گرفت، اما نهایتا تصمیم گرفت آن را انجام ندهد. بحث اصلی علیه این تغییر این بود که کاروان های شتر اغلب در طول شب می راندند در حالی که ساربانان آنها در طول مسیر می خوابیدند. دشواری آموزش ترفندها به شترهای مسن در مجبور شدن پاکستان به نپذیرفتن این تغییر موثر بود. مردم نیجریه که مستعمره ی سابق بریتانیا بود، با خودروهای با فرمان در سمت راست صادراتی انگلیسی و در سمت چپ جاده رانندگی می کردند، اما زمانی که در 1972 استقلال یافتند، گذشته ی استعماری خود را کنار زدند و رانندگی را به سمت راست تغییر دادند.
پس از جنگ جهانی دوم، سوئد چپگرا، که تنها کشور به این شکل در اروپای میانه بود، فشاری همه جانبه برای تغییر جهت ها برای مطابق شدن با باقی قاره احساس کرد. مشکل این بود که تمام همسایگان آنها در سمت راست می راندند و از آن جایی که جاده های کوچک زیادی بدون نگهبان در مرزهای منتهی به نروژ و فنلاند وجود داشت، تشخیص اینکه کدام جاده در کدام کشور است دشوار بود.

تمام عبور و مرور برای وسایل نقلیه موتوری خصوصی چهار ساعت قبل و یک ساعت بعد از این تغییر، برای عوض کردن تمام علائم رانندگی ممنوع شد. حتی ارتش برای کمک گرفتن فراخوانده شد. همچنین محدودیت سرعتی اعمال شد که در چند مرحله افزایش پیدا کرد. کل این پروسه حدود یک ماه بطول انجامید. پس از تغییرات موفقیت آمیز سوئد، ایسلند در سال بعد یعنی 1968 تغییر را به انجام رساند. نیجریه در 2 آوریل 1972 و غنا در 1974 تغییرات را اعمال نمودند.
در دهه ی 1960، بریتانیا نیز تغییرات را در نظر داشت، اما قدرت های محافظه کار کشور تمام سعی خود را کردند تا طرح پیشنهادی را در نطفه خفه کنند. بعلاوه، این مسئله که تغییر همه چیز در سرتاسر کشور میلیاردها پوند هزینه برمی دارد چندان برانگیزنده نبود. نهایتا، بریتانیا این ایده را کنار گذاشت. امروزه، تنها چهار کشور اروپایی هنوز در سمت چپ رانندگی می کنند: بریتانیا، ایرلند، قبرس و مالت.
در 7 سپتامبر 2009 ایالت خودمختار ساموا تبدیل به سومین کشوری شد که تردد را از راست به سمت چپ تغییر داد. ساموایی ها از زمان مستعمره شدن توسط آلمان در اوایل قرن بیستم در سمت راست رانندگی می کردند، اگرچه پس از جنگ جهانی اول توسط نیوزیلند مدیریت می شد و در 1962 استقلال یافت. نخست وزیر تولیپا سالِل مالیلِگوی می خواست که تغییر جهت ها صورت گیرد تا واردات خودروهای ارزان قیمت از کشورهای چپ گرایی مثل ژاپن، استرالیا و نیوزیلند ساده تر شود.