بوستان سنگی جمشیدیه
همه چیز از سال 1356 ه.ش آغاز شد، البته چند سال قبل تر، درست از روزی که مهندس جمشید دولو از بازماندگان خاندان پرنفوذ دولو در دوران قاجار، که املاک فراوانی در نقاط مختلف تهران داشتند، باغی چند هکتاری را در شمالی ترین نقطه پایتخت به فرح دیبا هدیه کرد. قرار بود این باغ قدیمی تبدیل به یک سرای سالمندان شود، اما در پیچ و خم تصمیم گیری ها بخت با درختان قدیمی و زیبای باغ یار بود و قرار شد تا یک پارک عمومی در محل باغ احداث شود. باغ در دامنه کوه کلکچال و رشته کوه های البرز قرار داشت و با توجه به قرار گرفتنش در شمالی ترین نقطه پایتخت به زودی تبدیل به مرتفع ترین و بلندترین پارک پایتخت نیز می شد. همین نزدیکی به دامنه کوه ها و ارتفاع بالای پارک سبب می شد تا نسبت به بقیه مناطق پایتخت، اختلاف دمای محسوسی داشته باشد و از همه مهم تر از آب و هوایی لطیف و آرامشی خواستنی برخوردار باشد. طراحی ها آغاز می گردد و کامران طباطبایی که آن روزها مشغول تحصیل در رشته طراحی دانشگاه هاروارد بود کار طراحی باغ را برعهده می گیرد.
کامران طباطبایی، اما در خلق یک پارک مدرن اصول طراحی باغ های اصیل ایرانی را نیز مد نظر می گیرد. در وهله اول تمامی درختان و گیاهان تا جایی که ممکن باشد حفظ می شود تا وجهه کوهستانی این باغ زیبا از میان نرود. افرا، سرو، چنار، تبریزی، نارون، زبان گنجشک و بلوط درختان غیر مثمر و سیب، گلابی، زردآلو و بادام درختان مثمری بودند که در داخل بپارک به چشم می خوردند. گیاهان و گل هایی که برای زینت بخشیدن پارک به کار می روند نیز کاملا حساب شده انتخاب می شوند و با طرحی خاص کار کاشت گیاهان و درخت ها انجام می شود تا نظمی دلفریب و چشم نواز در پارک شکل بگیرد.
یکی دیگر از اصول باغ های ایرانی جریان آب است که انگار روح را به کالبد باغ می دمد. در طراحی پارک جمشیدیه نیز از این اصل استفاده می شود و جریان آب در تمام قسمت های پارک به چشم می خورد. آب نماها، آبشارهای مصنوعی و رودخانه هایی که در دل پارک جریان می یابند، طراوت و شادابی را در تمام باغ گسترش می دهند و در نهایت همه با هم به یک برکه زیبا ملحق می شوند و بازهم جریان آب از نو آغاز می شود. حضور آبشارها و حرکت آب رودخانه، نوای آب را طنین انداز کرده و موسیقی دلنوازی را در ترکیب با آوای پرندگان و حرکت برگ درختان تداعی می کند.
اما این پارک ویژگی دیگری نیز داشته است و آن استفاده از سنگ در ساختن مسیرهای پارک و آبشارها و جویبارها است. سنگ های کوه های اطراف و البته معدنی که در نزدیکی باغ قرار داشته به کمک پارک می آیند و کف پارک با سنگ ها پوشانده می شود. شکل و فرم سنگ ها نیز کاملا حفظ می شود تا در بدو ورود به پارک همان حسی را که در طبیعت بکر دارید را دوباره تجربه کنید. سنگ ها از کوچکترین قطعه ها شروع می شوند و در ترکیبی زیبا تا زمان وصال به دامنه کلکچال هی درشت تر می شوند، تا در نهایت به شکل تخته سنگ های بزرگ خودنمایی می کنند. تدبیری زیرکانه و نامحسوس اما تاثیرگذار!
سنگ ها اما نقش بیشتری ایفا کرده و در قالب مجسمه ها، تندیس ها و المان ها در گوشه و کنار پارک آرام و آهسته جاگیر می شوند، آن هم با کمترین دستکاری. آنقدر مطلوب که فکر می کنید بخشی جدایی ناپذیر از طبیعت جمشیدیه هستند. هرکدام اما در عین سکوت مفهومی را به چالش می کشند، البته به صورت کاملا نامحسوس! نیمکت ها و آلاچیق ها هم در دل درختان تعبیه می شوند و در نهایت چراغ ها نور را پیشکش این باغ می کنند. مسیر باغ اما پر از پله های سنگی می شود که تمام تلاششان را برای به حرکت درآوردنتان به کار می گیرند و میل کوهنوردی را به طرز نامحسوسی در شما زنده می کنند. کار ساخت و طراحی در نهایت در سال 1356 به پایان می رسد و بوستان زیبای جمشیدیه افتتاح می شود. بوستان از همان روزهای نخست مورد استقبال قرار می گیرد و به زودی جای خود را در دل مردم باز می کند.
این بوستان زیبا اما سال ها بعد و در چند نوبت مورد بازسازی و بهسازی قرار می گیرد تا اینکه در سال 1375 بخش وسیع دیگری به آن افزوده می شود. بخش جدید اگرچه در سایه سار بوستان جمشیدیه است ولی به نام بوستان فردوسی شناخته می شو و تندیس فردوسی بزرگوار آن را زینت بخشیده است. 
حالا بوستان جمشیدیه با وسعت ده هکتاری اش در منتهی الیه خیابان باهنر، فیض و امیدوار قرار گرفته و از یک طرف به کلکچال تکیه داده و از سویی دیگر پشت به پشت باغ های دولو ایستاده است. از هر یک از چهارورودی پارک جمشیدیه که وارد شوید بر طبق آنچه طراح در ذهن داشته با حرکت در مسیرها به مرکز پارک می رسید. جمشیدیه پاتوق کوهنوردانی است که شاید بیش از چهل سال است که مسیر کوهنوردی تا جان پناه کلکچال و یا سایر بلندی های البرز را از پله های سنگی جمشیدیه آغاز می کنند. از همان بدو ورود مسیر شیب دار شما را به داخل بوستان می کشد و درختان زیبا و بلند دلتان را می برد. نوای پرندگانی از شصت تیره مختلف به گوشتان می رسد و جریان آب با هوای پاک کوهستانی و نوای دلچسب جمشیدیه روحتان را به بازی می گیرد. 
مسیر پله های سنگی را که پیش رو بگیرید به جایی می رسید که سنگ و گیاه باهم آمیخته شده و طبیعتی سنگی را به نمایش گذاشته اند. اینجا باغ وحشی از جنس سنگ است که حتما حیرت زده تان می کند. اما در این پارک زیبا دو بز فولادی هم حضور دارند که به بز عزیز شهره اند. این بزهای عزیز که کار دست مش اسماعیل یا همان استاد توکل اسماعیلی مجسمه ساز مطرح ایرانی است اشاره به بزهای گلی کشف شده در ویرانه های شوش، تپه های سیلک و حصارک دارد.
این پارک اما علاوه بر درختان و گل های چشم نواز، آب و هوای استثنایی، برکه ای زیبا و آبشارها و آبنماهای چشم نواز، آلاچیق ها و نیمکت ها جذاب امکانات دیگری نیز در وسعت فراوان خودش جای داده است. کافه ها و رستوران هایی با چشم اندازهایی دوست داشتنی و محیطی آرام و گاه سنتی. از بوفه ها و رستوران ها که بگذریم یک آمفی تئاتر روباز و کوچک در این پارک زیبا تعبیهشده است. با ردیف هایی سنگی و سیمانی که در ترکیب با چشم انداز زیبای تهران خواستنی و دلچسب است. این آمفی تئاتر کوچک چیزی در حدود 300 نفر گنجایش دارد. 4 خانه فرهنگی نیز در این پارک تعبیه شده است، خانه آذربایجان، خانه کردستان، خانه ترکمن و خانه ایلات. در کنار این خانه های فرهنگی کتابخانه، نگارستان و کانون پرورش فکری نیز از دیگر مراکز فرهنگی بوستان سنگی جمشیدیه است. در کنار محیط بازی کودکان قفسه هایی از پرندگان نیز قرار دارد که البته در فصول سرد سال برچیده می شوند. 
گاهی اوقات پارک جمشیدیه میزبان نمایشگاه های هنری زیبایی است. از ارائه صنایع دستی زیبا گرفته تا نمایشگاه های نقاشی با موضوعات مختلف. اما اگر حال و حوصله پیاده روی را داشته باشید و مسیر پله ها را پیش رو بگیرید و خودتان را به بلندترین نقطه بوستان جمشیدیه برسانید تهران را با همه شلوغی ها و آلودگی هایش از بالا زیبا و دوستداشتنی خواهید یافت و به خاطر داشته باشید که حتما دوربین تان را به همراه بیاورید.
بوستان جمشیدیه فرصت مغتنمی برای اندکی فراغت از زندگی روزمره است. اگر دلتان می خواهد که به یک محیط دنج و آرام بروید و یا از طبیعت زیبا و روح نواز استفاده کنید اما فرصت کافی ندارید، اگر در پی برنامه ریزی برای یک تفریح دوستانه و یا یک قرار عاشقانه هستید و یا اصلا دلتان می خواهد در یک هوای پاک و دلچسب خودتان را میهمان یک قهوه داغ بکنید و یا به دنبال یک لوکیشن فوق العاده برای عکاسی هستید، بهتر است سری به بوستان جمشیدیه بزنید.
فرقی نمی کند در چه فصلی به جمشیدیه بروید اما آن هایی که پای ثابت بوستان جمشیدیه هستند، پاییز را شاه فصل پارک جمشیدیه می دانند. بهار هم با تمام طراوت و سرزندگی اش در این پارک زیبا به منصه ظهور می رسد. زمستان اگر برفی در چنته داشته باشد پیش از هر نقطه در تهران اینجا در جمشیدیه کوله بارش را بر زمین می گذارد. در تابستان هم که آلودگی و گرما امان همه را می برد پارک جمشیدیه بیشتر به یک ییلاق خوش منظر و خوش آب و هوا می ماند.
مسیر دسترسی به پارک جمشیدیه تهران
برای رسیدن به پارک جمشیدیه باید خودتان را ابتدا به تجریش رسانده و سپس از میدان قدس و خیابان شهید باهنر به نیاوران و در انتها به خیابان امیدوار بروید. خیابان امیدوار با شیبی نسبتا زیاد و رو به بالا یک راست شما را به بوستان سنگی مرتفع جمشیدیه می رساند. از نیاوران تا پارک جمشیدیه نیز باید مسافت1800 متری را طی کنید. این بوستان همه روزه از ساعت 6 الی 24 پذیرای بازدیدکنندگان است و البته به خاطر داشته باشید محبوبیت جمشیدیه سبب شده تا در روزهای تعطیل و اواخر هفته بسیار شلوغ و پرتردد باشد.
تهران با همه وسعت و فراز و فرودهایش جاذبه های دیدنی بسیاری دارد. اگر روزی روزگاری قصد سفر به پایتخت و رزرو هتل های تهران را داشتید حتما سری به ایران هتل آنلاین بزنید. پیشنهاد این باره ما هتل اسپیناس پالاس تهران است که در زمره لوکس ترین هتل های پایتخت قرار می گیرد. با رزرو آنلاین از ایران هتل آنلاین علاوه بر تضمین کمترین قیمت می توانید از تخفیف ویژه اعضا نیز بهره مند شوید. اگر هم به دنبال لیست کامل اقامتگاه های تهران هستید فقط کافی است سری به صفحه وب سایت ایران هتل آنلاین بزنید.
