قبیله ایرولا؛ مردمانی در هند که زندگی شان به زهر مار کبرا وابسته است

به روستای وادانملی، روستایی کوچک و ساحلی در دامنه های استان چنای می رویم تا با یکی از مارگیرهای شناخته شده این منطقه به نام راجندران ملاقات کنیم. راجندران در حالی که به آرامی مار کبرایی که در دست دارد را روی دست هایش بازی می دهد می گوید: «ما در حال هرس کردن شاخه های بیرون هستیم و صدای لرزشی که این موضوع ایجاد می کند باعث عصبی شدن مارها شده است». سپس در ادامه مار کبری را با استفاده از یک میله فلزی که نوکی قلاب مانند دارد به درون یک کوزه سفالی هدایت می کند.

به جامعه مشارکتی صنعت مارگیران ایرولا می رویم، انجمنی که در سال 1978 در وادانملی ایجاد شده تا به مارگیرها و کسب و کار آن ها در زمینه گرفتن سم این مارها سروسامان دهد. سالانه نزدیک به 50.000 نفر در هند در اثر نیش مارهای سمی جانشان را از دست می دهند و تنها درمان قابل اعتماد برای کسانی که نیش زده شده اند استفاده از پادزهرهای رسمی است که باید به سرعت تزریق شوند. در هند، 6 کمپانی بزرگ نزدیک به 1.5 میلیون دُز پادزهر در طول سال تولید می کند که بخش اعظم آن از زهری که توسط مردم ایرولا از مارها گرفته شده تولید می شود.
راجندران داخل یک گودال شنی که اطراف آن را یک دیوار کوتاه آجری احاطه کرده می پرد و به بقیه هشدار می دهد که بیرون بمانند. یک سقف کاهگلی بلند فضا را از نور شدید خورشید در امان نگه داشته و یک پلتفرم کوچک که از زمین بلند شده و در مرکز گودال قرار دارد دارای یک تخته سیاه است که جزییات مارهایی که در این مرکز نگه داشته می شوند روی آن نقش بسته است. این مرکز در واقع یک مرکز استخراج زهر از مارهای منطقه است.

به خاطر سلامت افراد و همچنین خود مارها، در انجام این کار باید بسیار محتاط و دقیق بود، به خصوص زمانی که تعداد این مارهای سمی زیاد باشد. این مرکز مجوزهایی رسمی برای نگه داشتن حدود 800 مار در آنِ واحد را دارد. راجندران می گوید: «ما هر مار را برای 21 روز اینجا نگه می داریم و در طی این مدت 4 بار زهر آن ها را می گیریم». پس از آن، این مارها در طبیعت رها می شوند و علامت رنگی کوچکی که روی فلس های شکم آن ها، قبل از آزاد کردن نقش می بندد باعث می شود که دیگر به صورت اشتباهی برای استخراج زهر شکار نشوند. به گفته راجندران، این علامت پس از چندین بار پوست اندازی به طور کلی محو می شود.

تاریخچه مردمان ایرولا و تعامل شان با مارهای سمی بسیار رازآلود و ناشناخته است اما بر اساس افسانه های محلی، دیدگاه های این مردم نسبت به مارها با باورهای دینی آن ها ارتباط تنگاتنگی دارد. الهه اصلی مردمان این منطقه یک دوشیزه به نام «کانیاما» است که ارتباط بسیار عمیق و نزدیکی با مار کبرا دارد. بسیاری از مراسم و سنت های این مردم شامل یک موبد است که وارد خلسه شده و مانند یک مار صدای هیس هیس تولید می کند و این مراسم نمادی از روح این الهه مقدس است.

سوسیلا، از زنام محلی ایرولا در مورد تبعیض هایی که در گذشته علیه این مردم صورت گرفته چنین می گوید: «وقتی که به روستا رفتیم ما را با نام های تحقیر آمیز صدا می زدند. با ما رفتار خوبی نمی شد و وقتی که می خواستیم معامله کنیم ما را فریب می دادند». بسیاری از مردمان ایرولا بی سواد بوده و در آسیاب ها و کارخانه های جدا سازی پوسته از برنج استخدام شده و یا مجبور به کارگری در دیگر بخش ها می شدند. سوسیلا در ادامه صحبت هایش با غرور چنین می گوید: «ما می توانیم بسیار سخت و با احتیاط کار کنیم. در پایان روز کاری، ما حتی نوک یک دانه برنج را در طول فرآیند جدا کردن پوسته نمی شکنیم»

علاوه بر این، سازمان بهداشت جهانی توصیه کرده است که پادزهر باید از مارهایی بدست آید که به طور کامل در اسارت زندگی می کنند. این بدان معناست که تقاضا و نیاز به مهارت های مردم ایرولا کاهش خوهد یافت زیرا آن ها در زمینه شکار مارهای وحشی تخصص دارند. راجندران و دیگران نیز ممکن است آخرین نسل از ایرولاهایی باشند که دانشی عمیق و منحصربفرد در مورد این خزندگان دوست داشتنی دارند. بیشتر خانواده های امروزی ایرولا از کودکان خود انتظار دارند که به هر نحوی شده خود را با جریان جامعه کلی هند همراه سازند. به همین دلیل بسیاری از کودکان این قبیله در مدارس ثبت نام کرده و دیگر والدینشان را در شکار مار برای گرفتن زهرشان همراهی نمی کنند. ویتاکر می گوید: « بسیاری از نسل جوان تر حتی از مارها می ترسند».
واژه های کلیدی: مار، زهر مار، سم مار، زهر، هند، سفر به هند، جاذبه های گردشگری هند، مار کبرا