چنین شرایط ترسناکی باعث شده که شرایط ساختاری این سازه نادیده گرفته شود، ساختاری که بنیان اصلی جریان انقلاب سوسیالیستی توسط هوگو چاوز و بن بست سیاسی و اقتصادی امروز ونزوئلا را سبب شده است. «ال هلیکوید» یک دنیای کوچک از تناقضات است که در تاریخ مدرن ونزوئلا ثبت شده است: قول توسعه «جهان اولی» در میان مناطق کثیف و فقیرنشین در حال توسعه کشور. این ساختمان مارپیچ در ابتدا به عنوان یک نماد ساختمانی و یک بنای یادبود برای صنعت در حال شکوفایی نفت و مواد معدنی کشور شکل گرفت.
«ال هلیکوید» بین سال های 1956 تا 1961 ساخته شد و می توانست بزرگ ترین و هنری ترین مرکز خرید در آمریکای جنوبی باشد. این سازه در جنوب بخش مرکزی شهر کاراکاس روی یک تپه صخره ای ساخته شد. این تپه سنگی به شکل یک مارپیچ و در هفت طبقه مسطح شده بود و نام «هلیکوید» که در نام این سازه وجود دارد در زبان اسپانیولی به معنای مارپیچ یا حلزونی است. این تپه حکاکی شده در ادامه با استفاده از تزریق بتن به دو مارپیچ مرتبط با هم و 2.5 مایل سطح شیبدار تبدیل شده که مالکان آینده مغازه های درون این مرکز خرید می توانستند خودروهای خود را در برابر مغازه خود پارک نمایند.
این ساختمان که قرار بود نماد یک کاراکاس فوق مدرن و ونزوئلای به سرعت در حال توسعه باشد، به خاطر اندازه قابل توجه و شکل خاص آن مورد ستایش همگان قرار گرفته بود به نحوی که در نمایشگاه ها و سمینارهای معماری زیادی به عنوان مدل مورد بررسی قرار گرفت. اما همانطور که تصاویر نشان می دهند، مراحل ساخت «ال هلیکوید» متوقف شد زیرا پس از سقوط حکومت دیکتاتوری مارکوس پرز خیمنز در سال 1958، معماران سازه به اتهام این که از این دولت نظامی کمک های مالی قابل توجه دریافت کرده اند دستگیر شده و بدین ترتیب ادامه ساخت پروژه متوقف گردید. این اتهامات که هیچگاه در دادگاهی مطرح نشده و به اثبات نرسیدند توسط دولت دموکراتیک در حال شکل گیری به عنوان بهانه ای برای تضمین نکردن بازپرداخت بدهی های بین المللی که بدون آن ها اتمام پروژه امکان پذیر نبود مورد استفاده قرار گرفتند.
دعوای حقوقی پیچیده و طولانی بین کمپانی سازنده، صاحبان مغازه های پیش فروش شده و دولت بالا گرفت. حتی گفته می شود که نلسون راکفلر که در آن دوران چندین کسب و کار در ونزوئلا داشت (از جمله یک شرکت نفتی به نام Creole Petroleum Corporation که برای سال ها مهم ترین شرکت عرصه استخراج نفت در جهان به شمار می آمد) برای خرید این سازه اظهار تمایل کرده اما خط قرمزهای دولت جدید مانع از این واگذاری شد. در نتیجه کمپانی سازنده اعلام ورشکستگی کرده و ساخت و سازها در پروژه در سال 1961 به طور کامل متوقف گردید، در حالی که تنها یک سال تا تاریخ افتتاح باقی مانده بود. بدین ترتیب «ال هلیکوید» سال ها در حالت بتن خام رها شد.
در سال 1975، این سازه به مالکیت دولت درآمد. این ساختمان در محاصره «حلبی آبادها»ی شهر کاراکاس موسوم به «Barrio» به معنای محله یا حومه قرار دارد که امروزه بیش از نیمی از ساخت و سازهای مسکونی شهر را به خود اختصاص می دهند. این محله بزرگ با ساخت خانه های کوچک و حاشیه ای توسط مهاجران در میانه قرن نوزدهم میلادی آغاز شده و پس از کشف نفت در سال 1918 در این کشور و مدرن سازی صنعتی شهر کاراکاس که از اواخر سال 1930 آغاز شده بود شکل گرفته و هر ساله بر حجم آن افزوده شد. ساخت «ال هلیکوید» با پروژه های دولتی و گسترده دولت برای از بین بردن چنین ساختمان سازی های بی برنامه و غیررسمی در دوران خود همزمان شد و نقش مهمی در برنامه ریزی شهری کاراکاس در اواسط قرن بیستم میلادی داشت.
بدین ترتیب، شکل آینده نگرانه «ال هلیکوید» در دهه 1950، تفاوت و کنتراست بسیار زیاد بین مدرنیزاسیونِ در حال شکل گیری – با پول نفت و برای تبدیل کردن کشور با اقتصادی نیمه فئودالی به یک قدرت صنعتی قرن بیستمی- با نابرابری اجتماعی شدیدی که این فرآیند درصدد کنترل آن بود را در خود داشت. این تفاوت ها که باعث شده بود بیش از 80 درصد مردم ونزوئلا در فقر باشند راه را برای انقلاب بولیواری هوگو چاوز در دهه های بعد هموار ساخت. اگر این سوسیالیسم خودمحور به وعده هایش وفادار می ماند، ساکنان این حلبی آبادها می توانستند ساکن خانه های مناسب شده و شرایط زندگی بهتری داشته باشند. به جای آن اما، محله «سن آگوستین دل سور» اکنون یکی از خطرناک ترین حلبی آبادهای کارکاس است.
