شاید سفر کردن انقلاب آدم ها برای پشت سر گذاشتن این تنهایی بود. انقلابی که آن ها به سرزمین های دوردست می کشاند و با آدم های غریبه اما هم نوع به کنش و واکنش وامیدارد. این بار در سرزمین های دوردست به سرزمینی سفر می کنیم که حاصل احساس تنهایی ساکنینش حالا جاذبه ای پرطرفدار و دوستداشتنی است. در دنیای پر شتاب این روزها هیچ چیز بعید نیست، حتی جاذبه تنهایی یک انسان! اگر قصد سفر و رزرو هتل های ایران را داشتید از هتل های تهران گرفته تا دوردست ترین نقاط ایران حتما سری به ایران هتل آنلاین بزنید.
دهکده ای پر از عروسک
وقتی پای تنهایی و تکنولوژی پیش می آید ناخودآگاه همه ما به یاد ژاپن می افتیم. مردمان سخت کوش در کشوری استثنایی که همه با سرعتی غیرقابل باور و اراده ای خستگی ناپذیر قله های تکنولوژی را یکی پس از دیگری فتح می کنند. حالا اما ژاپنی ها با مسائل و مشکلات جدیدتری دست و پنجه نرم می کنند، تنهایی! آدم هایی که همه آنقدر غرق در کار و زندگی شده اند که یکدیگر را کم کم به دست فراموشی سپرده اند و حالا عمیقا به بودن یک همدم احساس نیاز می کنند. این بار ما از میان شهرهای بزرگ و جاذبه های طبیعی و باستانی چشم گیر کشور چشم بادامی ها گذر می کنیم و خودمان را به استان Tokushima، جزیره زیبای Shikoku و دره زیبا و سرسبز Iya می رسانیم. در میان جنگل های این دره زیبا روستایی قرار دارد که Nagoro نامیده می شود. 
روستایی سرسبز که شاید اصلا متوجه تابلوی ورودی آن نشوید و بدون دیدن زیبایی هایش آن را پشت سر بگذارید. اما اگر مسیرتان را سمت روستا کج کنید حتما متوجه سکوت عمیق حکمفرما بر آن خواهید بود. سکوتی که در دل طبیعت زیبای آن هیبتی چند برابر پیدا کرده و کمی وهم انگیز است. سال ها قبل روستا چیزی در حدود 300 نفر جمعیت داشت اما با مهاجرت جوان ترها به سمت شهرها و کمبود کار و امکانات زندگی در روستا سبب شد تا روستا روز به روز از ساکنینش خالی تر شود تا جایی که حالا تنها چیزی در حدود 10 نفر در این روستای زیبا باقی مانده اند. شاید تعجب کنید اما جوان ترین ساکن این روستا چیزی در حدود 67 سال سن دارد! اما این روستا علاوه بر آدم ها ساکنین دیگری نیز دارد که دلیل شهرت جهانی این روستا شده اند. مترسک ها ساکنین روستای Nagoro هستند که حالا تعدادشان بسیار فراتر از آدم هاست و گرچه سکوت پیشه کرده اند اما جریان زندگی را با تمام توان به Nagoro باز گردانده اند. اما چه شده که مترسک ها به جمعیت غالب این روستا بدل گشته اند و حالا اکثریت جمعیت روستا را تشکیل می دهند؟
ماجرا از یک دهه پیش آغاز می شود از زمانی که دختری از روستای Nagoro بعد از چند دهه مهاجرت برای نگهداری از پدر پیر و سالخورده اش که قصد ترک وطن اصلی اش را نداشته و بر اثر یک سانحه دچار آسیب شده بوده به Nagoro باز می گردد. چندین دهه قبل زمانی که او روستا را به سمت شهر ترک می کرد شور زندگی با تمام قوا در این روستا جریان داشت اما حالا دریغ از یک آشنا! دیگر کسی در روستا باقی نمانده بود و همه چیز گویی رنگ و بوی فراموشی به خود گرفته بود. برکه اطراف روستا دیگر منتظر هیچ ماهیگیری نبود و یا ایستگاه های اتوبوس چشم انتظار هیچ مسافری. سکوت هم نشین نوای طبیعت شده بود و انگار تمامی آداب و رسوم و فرهنگ روستای Nagoro می رفت تا برای همیشه رو به فراموشی برود. تنها مدرسه روستا نیز با فارغ التحصیلی آخرین دانش آموزانش برای همیشه تعطیل شده بود و حالا صدای هیچ بازی کودکانه ای به گوش نمی رسید. 
یک روز که خانم Tsukimi در حال قدم زدن در مزرعه بود چشمش به مترسک می افتد و ناگهان فکری عجیب به دهنش خطور می کند. یک شباهت جالب و جذاب بین این مترسک و چهره و استایل پدر Tsukimi. این شباهت جذاب اما جرقه یک فکر را در ذهن پرتکاپو خانم Tsukimi روشن می کند. کم کم عروسک های دیگری ساخته می شوند و این بار به جای مزرعه در بالکن خانه و یا در لب جاده و هرجا که فکرش را بکنید جایگزین آدم ها می شوند تا بار تنهایی این روستا اندکی از دوش خانم Tsukimi برداشته شود. عروسک ها تبدیل به اعضای خانواده ای می شوند که سال هاست این خانه را ترک کرده اند. کم کم تعداد عروسک ها بیشتر می شود و عروسک های متنوع تر و جذاب تری خلق می شود، با پوشش ها و گریم های جذاب تر و متنوع تر. حالا دیگر مترسک ها به جای فراری دادن و ترساندن تبدیل به همنشین تنهایی های اهالی روستای Nagoro می شوند. عروسک ها حالا سر و کله شان حتی در کلاس درس نیز پیدا می شود و چندتایی بار و بندیل به دست سر از ایستگاه اتوبوس در می آورند. 
برخی مشغول برپایی مراسم عروسی آن هم به سبک ژاپنی می شوند و برخی مشغول کار در مزارع زیبا. کار دوخت عروسک ها ده سالی ادامه پیدا می کند و حالا چیزی در حدود 350 الی 400 مترسک بزرگ درست در حد و اندازه آدم های واقعی از کودکان خردسال گرفته تا پیرمردها و پیرزن ها در همه جای روستا پراکنده اند، حتی در لب برکه ماهیگیری! به لطف اینترنت و پخش یک مستند، اما این روستای دور افتاده و مترسک های مهربان و نه چندان ترسناکش با سکوت دوستداشتنی شان شهرتی جهانی پیدا می کنند و همه ساله آدم های بسیاری برای دیدن این روستا و عروسک هایش راهی Nagoro می شوند. همه روزه تورهایی از مرکز شهر به سمت این روستا برگزار می شود و توریست های بسیاری خودشان را به صرف یک فنجان چای ژاپنی در کنار عروسک ها دعوت می کنند. Nagoro که حالا به روستای مترسک ها هم شهره است اکنون یگی از جاذبه های گردشگری پرطرفدار در ژاپن نیز هست. 
ساخت عروسک ها و نگهداری شان به همین راحتی ها هم نیست و دردسرهای خاص خود را دارد. باد و باران و تابش آفتاب و گرد و غبار همانند گذر زمان تاثیر خود را مثل آدم ها بر روی عروسک ها نیز می گذارد و خانم Tsukimi 67 ساله تمام وقت خود را صرف مراقبت و بازسازی عروسک های قدیمی و گاهی جایگزینی آن ها با عروسک های نوتر می کند. اینجا تولد و یا مرگ مترسک ها نیز در سکوت اتفاق می افتد. نکته جالب تر آنکه عروسک های هر فصل متفاوت از فصول دیگر است و همه وجوه یک زندگی واقعی در زندگی مترسک ها نیز به چشم می خورد. هر بیننده ای با ورود به روستا و مشاهده عروسک ها در شوکی عمیق فرو می رود و ناخودآگاه به دنبال آدم هایی می گردد که شاید هنوز هم در این روستای زیبا مشغول زندگی باشند. همه چیز در نگاه اول وهم انگیز است و بیشتر شبیه فیلم های ترسناک به نظر می رسد، اما به مرور زمان به راحتی با عروسک ها و دنیای آرام و بی دغدغه شان انس می گیرید.
می توانید به راحتی به عروسک ها نزدیک شوید و مثل اغلب توریست های منطقه علاوه بر عکاسی از این عروسک های زیبا و خوش لباس و حالت های دوست داشتنی و مظلومانه شان، از طبیعت زیبا و سکوت حیرت انگیز حاکم بر روستا نهایت لذت را ببرید و به خاطر داشته باشید جهان پر از شگفت است و ما در دورانی زندگی می کنیم که گاهی مترسک های همیشه ترسناک تبدیل به دوستانی نزدیک می شوند که تنهایی هایمان را با آن ها شریک می شویم.
