در واقع موزه موسسه است دائمی، که توجه به بخش مادی در آن بسیار کوچک بوده و هدف از بازگشایی آن خدمت به جامعه و پیشرفت آن است، به طوری که می توان گفت بزرگترین هدف موزه ها ایجاد ارتباط عمیق تر بین انسان و عناصر دیگری مانند طبیعت ، تاریخ، هنرو … می باشد. در این میان موزه های جدیدی شکل گرفته اند که در نوع خود بی نظیر و بسیار جالب توجه هستند و از آیکون های جذاب گردشگری به شمار می روند. با ما همراه شوید تا با یکی از جذاب ترین موزه های دنیای مدرن آشنا شویم. موزه ای که در حاشیه ی دریای کارائیب و در زیر آب های سواحل کانکون واقع شده است. ایران هتل آنلاین با رزرو هتل های ایران در تمام سفرها همراه شماست. شما می توانید با رزرو هتل آسوده خاطر و هوشمندانه سفر کنید. 
موزه ی زیرآبی کانکن(Cancun Under Water Museum)
موزه ای است که در زیر آب های سواحل شهر کانکن و Isla de Mujeres در ایالت کینتانارو مکزیک قرار دارد، این موزه ی هنری به حفظ منابع طبیعی اختصاص داده شده است. این موزه که در سال 2009 افتتاح شد، متشکل از 500 مجسمه ی زیرآبی است که توسط مجسمه ساز بریتانیایی جیسون دکایرس تیلور(Jason deCaires Taylor) و پنج مجسمه ساز مکزیکی ساخته شده اند. این مجسمه ها در سه گالری مختلف که در اعماق 3 تا 6 متری آب های اقیانوس و در پارک ملی مارین کانکن قرار دارند، گذاشته شده اند. این موزه ایده ی مدیر پارک ملی کانکن جیم گونزالس کانتو( Jaime Gonzalez Canto ) بوده است که با همکاری تیلور به واقعیت تبدیل شد. هدف از احداث این موزه ی عجیب حفظ صخره های مرجانی و ارائه ی یک مقصد جایگزین برای غواصان بود. این موزه در سال 2009 با نصب 100 مجسمه در آب های کم عمق پارک ملی کانکن تاسیس شد و درنوامبر سال 2010 رسما کار خود را آغاز کرد. مجسمه های این موزه بر اساس طرحی از اعضای جامعه محلی ومردم و با بتن خنثی از نظر PH آب دریا ساخته شده اند تا در برابر خورندگی آب دریا مقاوم باشند. 
تاریخچه و مراحل ساخت موزه ی کانکن
در سال 2008 جیم گونزالس و جیسون تیلور شروع به خلق و ایجاد طرح هایی برای موزه زیرآبی کردند، طرحی که طبیعت را به یک صخره ی مرجانی تبدیل کند. دکتر گونزالس میکی، مدیر پارک ملی کاستو، متوجه شد که صخره های طبیعی توسط گردشگران، لنگرها و غواصان آسیب دیده است. به خصوص بزرگترین صخره ی مرجانی (Manchones Reef ) کانکن بیشترین آسیب را دریافت کرده است، زیرا این بخش از صخره ها اغلب توسط غواصان بازدید می شود. در اوایل سال 2005 گونزالس به روبرتو دیاز ابراهام رئیس انجمن دریایی کانکن پیشنهاد داد که برای حفظ این صخره ی مرجانی، غواصان را به محلی منتقل کنند که صخره های بتنی در کنار مرجان ها قرار داده شده باشد، اما دیاز ابراهام از این پروژه فاصله گرفت زیرا فکر می کرد ایده ی گونزالس مبنی بر ایجاد باغ های مرجانی مصنوعی نیاز به زمان زیادی دارد که بتواند به یک جاذبه گردشگری تبدیل شود. 
اما گونزالس کانتو همچنان پافشاری می کرد تا ایده ی خود را به ثمر برساند. او همچنان مشغول پیگیری در مورد صخره های مرجانی بود که در این میان به تیلور برخورد، او پیشگام در مورد استفاده از مجسمه های زیر آب برای ایجاد صخره ی مصنوعی در گرانادا بود. او ارزش هنر را در حفاظت از مرجان ها در پارک مجسمه های زیرآبی Molinere نشان داده بود. سرانجام ابراهام دیاز با طرح پارک مجسمه های زیرآبی موافقت کرد. در پایان سال 2013 پنج سال بعد از تاسیس MUSA، 500 مجسمه ی بتنی در اقیانوس قرارگرفت، که از این تعداد 478 مجسمه توسط تیلور و بقیه توسط مجسمه سازهای مکزیکی ساخته شده است. MUSA مجوز رسیدن به 1200 ساختار در 10 منطقه مختلف پارک ملی دریایی را دریافت کرد که از این تعداد تا کنون تنها دو منطقه توسعه یافته اند، Manchones با 477 مجسمه و Punta Nizuc با 23 مجسمه . 
قرار است که اثر مجسمه ساز کوبایی در یک گالری جدید به نام Chitales قرار گیرد و غواصان ناوگان و گردشگران می توانند از نمایشگاه های زیر آب از طریق یک قایق شیشه ای پایین بازدید کنند. مجسمه های بتنی بسیار سنگین هستند و برای نصب برخی از آنها ناچار به استفاده از بالابرها و آسانسورهای مخصوص هستند. این مجسمه ها از خنثی ساخته شده اند و قبل از قرار گرفتن در آب کاملا تمیز می شوند تا هیچ گونه مواد شیمیایی را به آب منتقل نکنند. 
تکامل بی صدای تیلورشامل بیش از 400 شخصیت انسانی است که در ارتباط با محیط اطرافشان، با تاثیر مثبت و منفی، نشان داده شده است. اوتوسط این مجسمه ها نشان می دهد که چگونه انسان ها می توانند با طبیعت زندگی کنند و آینده ای شایسته را بین این دو ایجاد کنند، همچنین او نشان می دهد که چگونه انسان ها به ویژه صخره های مرجانی آسیب می رسانند و همدردی نشان نمی دهند. مجسمه های تکامل بی صدا نشان می دهد که چگونه برخی از مردم محیط اطراف خود را می بینند و در آغوش می گیرند در حالی که دیگران چهره خود را پنهان می کنند. هر مجسمه شبیه به اعضای یک جامعه ماهیگیری محلی که تیلور در آن زندگی می کند، ساخته شده است. هر مجسمه دارای شخصیت و ویژگی های خاص خود است.
تیلور مطمئن بود که همه ی جزئیات از مو گرفته تا به لباس مجسمه ها کامل است. برخی از آن ها شامل یک دختر کوچک با لبخند ملایمی روی صورتش که به جایی نگاه می کند؛ شش بازرگان با سر خود در شن و ماسه و بدون توجه به محیط اطراف خود؛ و حتی یک مرد پشت میز با سگ خود، که به نظر می رسد خسته و محروم از محیط زیست است، می باشند. این کار را تیلور در مدت 18 ماه و 120 ساعت زیر آب را انجام داد و برای انجام آن از 120 تن بتن، شن و ماسه، 3800 متر فایبرگلاس و 400 کیلوگرم سیلیکون استفاده کرد. تیلور قطعاتی از مرجان را از صخره های آسیب دیده را بر روی برخی از مجسمه های اولیه کاشت. تکامل بی صدا یک نصب هنری است که از دو چالش تشکیل شده است: چالش اول مجسمه های درون آب هستند و دومین چالش این است که چگونه طبیعت آن ها را به عنوان مرجان ها رشد داده و مانند یک صخره ی جدید شکل می دهد.
منافع موزه ی زیرآب
این موزه از صخره های مرجانی حفاظت خواهد کرد. مجسمه ها یک روش و مواد جدید برای رشد مرجان هستند، یعنی وسیله ای برای نجات اقیانوس ها . از آن جا که مجسمه ها با سیمان خنثی pH ساخته شده اند، مرجان ها، جلبک دریایی و جلبک ها قادر به رشد و نمو بهتری خواهند بود. زیرا سیمان خنثی نسبت به یک کشتی قدیمی کمتر آسیب رسان است. سازه های پایدار با پایه ی پایدار به عنوان سطوح ایده آل برای صخره های مصنوعی شناخته می شوند. همچنین سوراخ هایی در آن ها وجود دارد که زمینه را برای زندگی دریایی و تغذیه ی مرجان ها فراهم می کند. به این ترتیب صخره های مرجانی افزایش خواهند یافت و همین طور حیات دریایی ادامه پیدا خواهد کرد.
بعد از مدت کوتاهی مجسمه ها جزیی از طبیعت شدند، به طوری که به سختی قابل شمارش هستند. این موزه همچنین با جذب گردشگران از جامعه سود می برد. به عقیده ی یک راهنمای محلی مجسمه ها بعد از مدتی آسیب خواهند دید، اما طراحان برای آن هم ایده هایی داشتند، به همین دلیل این اتفاق نخواهد افتاد، زیرا این موزه برای رشد و ترمیم خود نیز طراحی وبرنامه ریزی شده است.
سرزمین موج های آبی مشهد
1403-07-09
