در میان جاذبه های قد و نیم قد لندن عازم یک بنای تاریخی هستیم که در دنیای پرستاره موسیقی هم نامی آشناست. تاریخ و هنر این جا در رویال آلبرت هال لندن به هم پیوسته و یک دنیا هیجان خلق کرده است در بنایی که همه چیزش رنگ و بوی سلطنتی دارد حتی عشق! صدای موسیقی جاز، پاپ و کلاسیک از این بنای زیبا همیشه خدا به گوش می رسد.
اگر هوس سر زدن به پشت صحنه یک کنسرت را دارید و یا به دنبال صرف یک فنجان قهوه با نوای جاز هستید، یا عاشق معماری و تاریخ هستید و یا حتی قصد سفر به لندن را دارید و در حال رزرو هتل هستید اما برنامه خاصی برای سفر ندارید حتما تا آخر این سفر با ما همراه شوید.
رویال آلبرت هال
پشت هر بنایی یک دنیا خاطره پنهان شده است. رویال آلبرت هال هم از همان دست بناها است. بیایید سفری با سال 1851 داشته باشیم. روزهایی که ملکه ویکتوریا و پرنس آلبرت در کنار یکدیگر زندگی عاشقانه ای داشتند. پرنس آلبرت علاقه وافری به علم و هنر داشت و رویای تاسیس مرکزی برای گسترش علم و هنر در سر داشت.
او که بناهای رومی باشکوه بسیاری را دیده بود تصمیم گرفت تا با سود خوبی که از نمایشگاه بزرگش در سال 1851 به همراه شریکش هنری کول کسب کرده بود سنگ یک مجموعه عظیم را پایه گذاری کند. تالاری به سبک آمفی تئاترهای رومی با ظرفیت سی هزار نفر تا مقام و جایگاه علم و هنر را گرامی بدارد و درهای علم و هنر را به روی همگان بگشاید. بنایی که قرار بود تالار مرکزی علوم و هنر نامیده شود. کارهای اولیه آغاز شد و مهندسان سلطنتی تالاری را طراحی کردند که به جای ظرفیت سی هزار نفری به دلیل ملاحظات آتش نشانی و ایمنی و کمبود منابع مالی به هفت هزار نفر کاهش یافت. اما تب تیفوس به پرنس آلبرت اجازه نداد تا رویاهایش را عملی کند. با مرگ پرنس آلبرت طرح نیمه ماند تا اینکه همکار و شریک پرنس آلبرت، هنری کول، رویاهای رفیق قدمی را ادامه داد. 
پروژه در سال 1867 آغاز و در تاریخ 29 مارس 1871 توسط همسر پرنس آلبرت، ملکه ویکتوریا، افتتاح شد. برای گرامی داشت یاد و خاطره پرنس آلبرت ملکه ویکتوریا این بنا را رویال آلبرت هال نامگذاری کرد تا نام پرنس آلبرت برای همیشه در کنار این بنا زنده بماند. تالار کار خود را آغاز کرد اما نه به عنوان یک موسسه آموزشی علوم و هنر بلکه بیشتر به عنوان یک سالن کنسرت و ورزشی که البته دوره های آموزش موسیقی را هم گاه گداری برگزار می کرد. تالار رویال آلبرت حالا نامی آشنا در میان دنیای بزرگ هنر است. 
پنجره ها و نرده های اطراف پشت بام همه و همه بوی بناهای تاریخی را می دهد که البته نوعی مدرنیته پنهان هم در آن به چشم می خورد. نکته جالب توجه دیگر در این بنا یک کتیبه موزائیکی است که دور تا دور بنا را در بر گرفته است. قرار بود این کتیبه به سبک آمفی تئاترهای یونانی به صورت مجسمه های برجسته ساخته شود اما محدودیت مالی آن دوران سبب شد تا هنری کول با تمایلی که به مصالح مدرن داشت از موزائیک های سرامیکی نقش دار استفاده کند. 
این کتیبه زیبا محیط 244 متری ساختمان را پوشش می دهد. هفت هنرمند برجسته دست به دست هم داده و طرحی را پیاده سازی کردند که نمایانگر کشورهای مختلفی است که آثارشان رادر همان نمایشگاه بزرگ سال 1851 به نمایش گذاشته بودند. این کتیبه یاد آور این امر است که هدف از ساخت این مرکز پیشرفت هنر و علوم مختلف تمام کشورها و در راستای اهداف پرنس آلبرت ساخته شده است. 
بنا در سال تاسیس خود بزرگترین سالن کنسرت بریتانیا و البته بزرگترین سازه در نوع خود در جهان بود. نمای بیرونی متاثر از معماری ایتالیای شمالی، با یک گنبد آهنی عظیم تکمیل می شود. دوازده در ورودی در این مجموعه تعبیه شده است که هر کدام از آن ها ویژگی های خود را دارد. برخی درب ها برای ورود صندلی های چرخ دار به صورت شیب دار ساخته شده است. بیایید سری به سالن اصلی پرآوازه این بنا بزنیم.
در همان نگاه اول طبقه همکف و سالن اصلی شما را به یاد آمفی تئاترهای رومی می اندازد. یک صحنه بزرگ در یک گوشه به چشم می خورد. ان طرف درست روبروی صحنه یک سازه عجیب و غریب که از تعداد زیادی لوله تشکیل شده توجهتان را جلب می کند، دستگاه ارگ هنری ویلیس! دور تا دور سالن پر از صندلی های مخمل قرمز است که یکدست و زیبا سالن چوبی را آراسته اند. در کف سالن یک زمین تنیس قرار دارد که در برخی مواقع مسابقات تنیس در این ساختمان برگزار می شود و در برخی زمان ها نیز پر از صندلی است. پرده های سرخ رنگ نیز دور تا دور سالن را فرا گرفته اند. 21 ردیف صندلی در این طبقه تعبیه شده است که قابلیت جابجایی دارند و ظرفیت 2500 بازدید کننده را دارد.
سالن، 185 فوت عرض و 219 فوت طول دارد و یکسره به گنبد آهنین سقف متصل است. سقف سالن پوششی شیشه ای دارد که سبب انعکاس صدا در سالن می شده است. انعکاس صدای ناخوشایندی که 133 سال در این سالن به گوش می رسیده و بیشتر به یک شکنجه صوتی شباهت داشته است! اگر نگاهی به سقف این سالن باشکوه بیاندازید. صفحات فایبرگلاسی را می بینید که همانند قارچ از سقف آویزان هستند و در سال 1969 به سقف سالن افزوه شدند. این برجستگی ها صفحاتی است که برای حل مشکل انعکاس صدا در سالن به کار رفته و صفحات آکوستیک نامیده می شوند. صفحات آکوستیک در سال 2004 به صورت اساسی تعمیر و بازسازی شدند. سالن و البته کل بنا یکبار در سال ها 1921 تا 1933 گسترش یافته و بازسازی شده و بار دیگر در سال های 2003 و 2004 یک تعمیر کلی و اساسی در تمام بنا صورت گرفته است.
این سالن در طول تمام طول سال قریب به 380 رویداد مختلف از کنسرت های جاز و پاپ گرفته تا کلاسیک و اپرا، مسابقات تنیس، مراسم تقدیر و اهدای جوایز و اکران فیلم را میزبانی کرده است و از زمان تاسیس تا کنون 1.7 میلیون نفر بازدیدکننده داشته است. 
این سالن به نحوی عام المنفعه و یکی از اهدافش حمایت از امور خیریه است. بسیاری از دوره های آموزش این تالار موسیقی به صورت رایگان برگزار می شوند. تالاری کاملا مستقل که هیچ-گونه دریافتی از جانب دستگاه های دولتی ندارد و یک هیئت خصوصی از افراد خاص و شناخته شده آن را اداره می کنند. پشت صحنه دو جایگاه مخصوص گروه کر قرار دارد که برای رسیدن به آن باید از درب شماره 1 و 11 به سالن وارد شوید. ورود به این مکان با صندلی چرخدار امکان پذیر نیست.
بیایید به سمت طبقه دوم از جایگاه تماشاگران حرکت کنیم، به دلیل وجود پله ها استفاده از این بخش برای صندلی های چرخدار امکان پذیر نیست. پنج قدم بالاتر از آخرین ردیف صندلی های طبقه اول، اتاقک هایی قرار دارند که رو به سالن بوده و پرده های قرمز رنگ آن را آراسته و صندلی هایی در آن تعبییه شده است یک لژ تقریبا اختصاصی. هر چه در جایگاه تماشاگران به سمت بالا حرکت می کنیم به سطوح عالی تری می رسیم. دسترسی به این طبقات با آسانسور و فقط از درب های 1و 8 امکان پذیر است. این ردیف درست بالای اتاقک ها قرار دارد و دو طبقه سطح عالی 1 و 2 را شامل می شود. اتاقک هایی با درب های مخصوص که عرضشان، در مواقعی به ندرت به 140 سانت می رسد، پهنایی 66 الی 71 سانتی متری دارند و دو ردیف صندلی با فاصله هایی معین در آن تعبیه شده است.
دسترسی به طبقه بالاتر هم با همان آسانسور درب های 1 و 8 امکان پذیر است و جایگاهی برای شش صندلی چرخدار نیز تعبیه شده است. صندلی ها با شیب خاص به گونه ای طراحی شده است که دید کاملی را ارائه می دهند. برای رفتن به طبقه گالری هم از همان آسانسورها استفاده می کنید، در ضمن شش سرویس بهداشتی نیز در این طبقه تعبیه شده است. در یک نگاه کلی این سالن بسیار زیبا و چشم نواز است. 
برای بازدید از این سالن نیازی نیست که حتما بلیط یک کنسرت را تهیه کنید. تورهای روزانه متفاوتی در این بنا برگزار می شود که به شما امکان بازدید از پشت صحنه ، قسمت هایی از ساختمان، شرکت در کنسرت های کوچک رایگان و یا صرف یک وعده غذا و یا حتی قهوه را در کافه کنسرت تالار رویال آلبرت را می دهد. بلیط این تورها را که اتفاقا انواع متفاوتی دارند را می توانید هم از بلیط فروشی خود تالار در همان ورودی و یا با تماس تلفنی و یا با مراجعه به وب سایت تالار رویال آلبرت با تخفیف ویژه آن را تهیه کنید.
در برخی از روزها برخی از قسمت ها به دلیل برگزاری مراسم قابل و قسمتی دیگر از تالار نیز برای عموم قابل بازدید نیست. راهروهای این عمارت سلطنتی زیبا، تنگ و باریک و آراسته با انواع تابلوها است و اگر بر روی صندلی چرخدار می نشینید حتما حواستان به مسیر پیش رو باشد. شاید در بازدیدتان از تالار رویال به یک کلاس آموزش نت نویسی و نوازندگی رایگان نیز برخورد کنید که اتفاقات خوبی را برایتان رقم بزنند و استعدادهای ناشناخته تان را کشف کنند!
در این مجموعه چندین کافه کنسرت زیبا در طبقات مختلف قرار دارد که انواع غذاهای انگلیسی را ارائه می دهند و همیشه خدا صدای کنسرت کوچک و جذاب جاز و پاپ آن ها به گوش می رسد. یک رستوران جذاب نیز با نام Verdi به تازگی افتتاح شده است تا در کنار سایر رستوران های طبقات مختلف اقامت راحت تر به همراه تجربه ای خاص برای بازدیدکنندگان رقم بزند. 
اتاق های رویال آلبرت هال
اولین اتاق اتاقی است که به نام پرنس ولز مشهور است. با نمایی جذاب از هاید پارک که در طبقه سوم قرار گرفته است. یک اتاق تاریخی که قبلا به عنوان مکمل اتاق ملکه استفاده می شد اما از زمان ادورارد هفتم به عنوان اتاق نشیمن پادشاه بود که به همراه دوک ادینبورگ در طبقه سوم در یک باکس مشترک به تماشای صحنه می نشسته اند. نمای زیبای این اتاق با مجموعه چارلز گراهام دیکسون به غایت رسیده و برای میهمانی های خصوصی قابل رزرو است.
اتاق هنری کول هم در همان طبقه قرار دارد و با همان نمای زیبای هاید پارک و تعدادی از لوازم و نقاشی های تاریخی به نام هنری کول آراسته شده است. این اتاق زیبا نیز برای برگزاری مراسم و مهمانی های کوچک بسیار ایده آل است.
اتاق کلایو هم با نمای جذاب موزه آلبرت و هاید پارک یک اتاق تاریخی است که به یاد آقای کلایو معاون سابق رئیس جمهور و حامی تالار رویال آلبرت نامگذاری شده است. اتاقی که در ابتدا در اختیار ملکه ویکتوریا و حدود یکصد سال در اختیار پادشاهان و حامیان قدرتمند تالار آلبرت بوده است تا اینکه در سال 1970 مورد بازسازی قرار می گیرد. نام سر الگار موسیقیدان برجسته انگلیسی نیز بر سر در یکی دیگر از اتاق های تالار رویال نقش بسته است.
اما جذاب ترین اثر تاریخی تالار آلبرت یک ارگ قدیمی است که به نام ارگ هنری ویلیس مشهور است در زمان ساختش بزرگترین و قدرتمندترین بوده و 9،999 لوله دارد. آنقدر قدرتمند که هنرمندان هم عصرش آن را صدای ژوپیتر می نامیدند. ارگ در روز افتتاحیه نخستین نوای خود را اجرا کرده و از قدرت دو موتور بخار بهره برده، تا اینکه در سال 2004 مورد بازسازی مجدد قرار گرفته است. این ارگ در طول این سال ها بارها توسط آهنگسازان مطرح به اجرا پرداخته است، برخی از هنرمندان مشهور نیز از این وسیله در آثار خود بهره برده اند.
