تئاتر مانوئل، شگفتی در قلب والتا

اینجا همه چیز بر عهده شوالیه هاست، از ابتدا تا انتهای مراسم، چراغ ها خاموش می شوند، پرده ها کنار می روند و بازیگران بر روی صحنه ظاهر می شوند و باز هم هنر معجزه خلق می کند، آن هم در قلب والتا. بله، حدستان درست است اینجا یک سالن تئاتر است اما متفاوت تر از تمام آنچه که از یک سالن تئاتر در ذهن دارید. یک سالن باشکوه و پرطمطراق و تاریخی که دیدن شکل و شمایلش شما را حیرت زده خواهد کرد. اگر مشتاقید تا در دل جزیره های شگفت انگیز اروپایی، پا به یک سالن چند صد ساله بگذارید و چشم به صحنه تئاتری بدوزید که چندین نسل با چندین نمایشنامه مشهور و جهانی بر روی آن به اجرا پرداخته اند، حتما با ما در سفری به تئاتر مانوئل همراه باشید. اگر قصد رزرو هر یک از هتل های ایران، از رزرو هتل در تهران گرفته تا هر نقطه از ایران، داشته باشید، فقط کافی است سری به ایران هتل آنلاین بزنید و بهترین گزینه را با بهترین قیمت در سریعترین زمان انتخاب نمایید و فقط از سفرتان لذت ببرید.

مالت، جمهوری کوچک اروپایی
حتما شما هم بازی شگفت انگیز راسل کرو را در گلادیاتور به یاد دارید و یا هنرنمایی بردپیت در تروی. خوب علاوه بر هنر بازیگران و عوامل این فیلم های درخشان، سرزمینی که داستان در آن روایت می شود آنقدر استثنایی و تاریخی است که بر جذابیت هر چه بیشتر آن افزوده است. جزیره هایی به غایت زیبا با سواحلی استثنایی و گاه شفاف و درخشان که در میانه آب های دریای مدیترانه، جایی میان تونس، لیبی و ایتالیا، در کنار هم تشکیل یک مجمع الجزایر زیبا را داده اند.

این مجمع الجزایر بسیار زیبا و گاه بکر مالت نامیده می شود. جمهوری کوچکی که جزو اتحادیه کشورهای اروپایی است و معجونی از فرهنگ عربی و ایتالیایی که به سبب مستعره انگلیس بودن زبان اصلی شان علاوه بر زبان تاریخی مالتی، انگلیسی است و البته اغلب مردم به ایتالیایی نیز تسلط دارند. جزایری استراتژیک و تاریخی که از فنیقی ها گرفته تا ناپلئون بناپارت و از مسلمانان عرب گرفته تا مسیحی های فئودال، در آن ردپایی از خود به جای گذاشته اند و سال-های استقلالش از بریتانیای کبیر به یک قرن هم نمی رسد.

والتا پایتخت کوچک و تاریخی مالت است. شهری با کوچه پس کوچه های جذاب و شکل و شمایلی تاریخی که شما در را میان معماری خاصی قرار می دهد که نه تماما عربی است و نه تماما رومی. معجونی از تاریخ که در معماری کلیساهای متعددش فریاد می کشد. موزه ها و مجسمه ها نیز بازگو کننده روزهای گذشته این سرزمین اند. یک موزه وسیع و روباز که شما را با سواحل استثنایی اطرافش حیرت زده خواهد کرد.

در میان شگفتی های بی شمار والتا اما عازم شاهکاری در شهر می شویم که در سراسر اروپا کم-نظیر است و به روزهایی سفر می کنیم که شوالیه های فئودال سنت جان بر جزیره حکمرانی می کردند. شوالیه بزرگ قصد ساختن یک سالن تئاتر می کند تا همه مردم جزیره بتوانند از این تفریح سالم نهایت استفاده را ببرند. تئاتر مانوئل در قلب والتا و در یکی از خیابان های تاریخی شهر چشم انتظار ماست.

تئاتر مانوئل
در خیابان تئاتر شهر والتا، چند در چوبی و زیبا قرار دارند که بر سر در آن عبارت تئاتر مانوئل حک شده است و عبارتی که نشان می دهد تئاتر متعلق به همه است آن هم به عنوان یک تفریح سالم. بنایی با معماری ساده و متمایل به باروک که به نظر آنقدرها هم استثنایی نمی آید اما سفرهای متعدد به ما آموخته است که گاهی متفاوت ترین رویدادها پوسته ای به ظاهر ساده دارند. بنابراین قدم در داخل بنا می گذاریم و از همان اول کار حیرت زده می شویم. همه چیز در یک کلام پرطمطراق است حتی راه پله ورودی! اینجا قلب هنری شهر والتا و تمام مالت است. راه پله های مرمرین، سالنی سرخ فام با پرده های آراسته، اتاقک ها و جایگاه های چوبی آکنده از انواع تزیینات زیبا و سقفی حیرت انگیز با لوسترهای تجملاتی و نقاشی های جذاب، همه مشرف به یک صحنه. صحنه در نهایت زیبایی در میان یک قاب چوبی آراسته جا خوش کرده است.

بیایید کمی در تاریخ قدم بگذاریم. سال ها بود که ناآرامی و قدرت طلبی حکومت ها و اقوام مختلف بر مالت سایه افکنده بود، تا اینکه با به قدرت رسیدن شوالیه های سنت جان آرامش اندکی به جان مردمان ساکن جزیره تزریق شد. حالا که ثباتی نسبی حاکم شده بود وقت پیشرفت بود و والتا به عنوان پایتخت انتخاب شده بود. پایتختی فرهنگی و اداری که قرار بود حالا حالاها یکه تازی کند.

در مهمانسراهایی که به شوالیه های سنت جان تعلق داشت اغلب اوقات در میهمانی ها، تئاترها و یا مراسم خوانش دراماتیک برگزار می شد. تئاترها اغلب در سالن و یا اتاق پذیرایی اصلی مهمانسراها اجرا می شد. تا اینکه در سال 1731 میلادی شوالیه ارشد، Fra António Manoel de Vilhena، دستور ساختن یک سالن تئاتر بزرگ را می دهد تا تمام مردم بتوانند از دیدن تئاترها بهره مند شوند. مکانی برای سرگرمی عمومی و البته تمام هزینه ساخت را هم خود متقبل می شود. برای آغاز ساخت دو خانه مجاور هم که به دو برادر تعلق داشته خریداری می شود و ساخت و ساز آغاز می گردد. نمای خارجی تقریبا ساده البته با نیم نگاهی به اصول تکلف گرایانه و پرطمطراق معماری مالتی و بنایی سه طبقه. یک بالکن هم با نرده های سنگی تراش خورده به بنا ضمیمه می شود. طراحی ساختمان تئاتر بر عهده Romano Carapecchia و ساخت آن بر عهده فرانچسکو زرفا و آنتونیو آزارپاردی بوده است. از آنجا که ساختمان اصلی از الحاق دو خانه مجاور هم ایجاد شده بود ظرف مدت ده ماه ساخت و ساز پایان می گیرد و داخل بنا به سبک روکوکو فرانسه آراسته می شود. به دور از تجملات آنچنانی و پر از ریزه کاری های خوشایند و سرزنده.

آنچه که ساخته می شود یک سالن نیم دایره و یا نعل اسبی بوده که به یک سکوی رقص منهتی می شده است. اما آنچه که می بینیم یک سالن بیضوی است که 623 جایگاه تماشاچی داشته و دورتا دور آن را سه طبقه جایگاه چوبی با اتاقک های مجزا تشکیل داده است. اتاقک ها به زیباترین شیوه ممکن آراسته شده اند با انواع برگ های طلایی و پرده های سرخ رنگ و یک سقف زیبا هم در نهایت کار سالن را رویایی کرده است. بر کف سالن روبروی صحنه نیز صندلی هایی چیده شده است که در مواقعی برای برخی اجراها برداشته می شوند.

اولین نمایشنامه در سال 1732 به روی صحنه می رود درحالی که طراحی آن با شوالیه ارشدی به نام Knights Francois Mondion بوده است. بعد از آن نمایشنامه های بسیاری از معروف ترین نمایشنامه نویس ها به روی صحنه می رود. اولین مدیر اپرا که در آن به مدیریت اجراها پرداخته Melchiorre Prevost Lanarelli در سال 1736 و آخرین آن ها Le Brun در سال 1866 بوده است. نکته جالب آن که یک زن در فاصله بین سال های 1768 تا 1770 عهده دار رهبری اپرا و سالن بوده است. مدیران اپرا سالن را کرایه کرده و اجراهای متفاواتی را در آن ترتیب می دادند. شوالیه ارشد هزینه های کرایه سالن تئاتر را هم برای مدیران اپرا معین می کرده، به طوری که برای کرایه سالن در بازه هایی همانند کریسمس و عید پاک و فصل های متعدد هزینه های جداگانه ای پرداخت می شده است. علاوه بر هزینه ها سالن تئاتر قوانین دیگری از جمله روشنایی ها نیز داشته و خوابیدن در اتاقک ها ممنوع بوده است، اتفاقی که از قضا در آن دوران مرسوم هم بوده و یک شوالیه نیز مامور نظارت بر اجراها و احتمالا سانسورهای احتمالی بوده است.

کم کم پای کارگردانان بزرگ نیز به سالن تئاتر باز می شود و اغلب نمایش های درام به روی صحنه می رود. حالا مانوئل تبدیل به سومین سالن تئاتر اروپا می شود که تبادلات هنری فراوانی با پالرمو و ناپل ایتالیا داشته و عملا تبدیل به پل ارتباطی بین هنرمندان تئاتر La Scala در ایتالیا و Covent Garden در انگلستان می شود. تبادلی که سطح هنری تئاتر مانوئل و اجراکنندگان را به بالاتربن حد ممکن می رساند.
این تغییرات سبب شد تا سالن تئاتر در سال 1783 یعنی کمی بعد از افتتاح به سرعت بازسازی شود و دکوراسیون آن به طرز قابل توجهی تغییر کند. ماموریت این تغییر نیز به معمار رومی آن روزها یعنی Natale Marini سپرده می شود. طرح ارائه شده و به قدری در جذب نظر موافق شوالیه ها موفق ظاهر می شود که انجمن شوالیه ها جایزه ای برای این معمار خوش ذوق در نظر می گیرند.
اجرای نمایش ها حتی در زمان سقوط شوالیه ها و حمله فرانسوی ها نیز ادامه پیدا می کند و در این بین یکی از کارگردانان تئاتر نیز دستگیر می شود اما این قضایا خللی در برنامه اپراها و اجرای تئاترها وارد نمی کند.

بعد از دو سال که سر و کله انگلیسی ها پیدا میشود یک نجیب زاده انگلیسی از حضور خوانندگان ایتالیایی و سیسیلی در یک سالن کوچک اما بازسازی شده خبر می دهد که هر شب افسران انگلیسی برای تفریح به آن جا مراجعه می کنند و آن را سرگرم کننده توصیف می کند.
با فرا رسیدن قرن نوزدهم در حوالی سال 1812 سالن گسترش یافته و به تعداد طبقات جایگاه ها افزوده شد و یک صحنه به مجموعه افزوده شد تا سالن شکل بیضوی امروز را به خود بگیرد. در سال 1844 بر روی اتاقک های چوبی تزئیناتی قرار داده شد که چهره سالن نمایش را متحول کرد. در سال 1906 ورقه های نقره همه جا از سقف گرفته تا بر روی قاب اتاقک های چوبی به کار گرفته شد تا بر شکوه هر چه بیشتر مانوئل بیافزاید.
حالا دیگر تئاتر مانوئل محل اجرای حرفه ای ها بود و همین امر پای افراد مهم و مشهوری را به این شهر کوچک و سالن تئاتر زیبا و استثنایی آن کشاند. بسیاری از اپراهای مطرح انگلیسی و ایتالیایی قرن نوزدهم در مانوئل به روی صحنه رفت که اتفاقا بسیار هم مورد توجه قرار گرفت به طوری که نه ماه از سال این سالن تئاتر میزبان اپراهای مختلف بود.

با شروع جنگ جهانی دوم مانوئل محل اسکان جنگ زده هایی بود که آواره شده بودند اما خوشبختانه این تئاتر تاریخی آسیب جدی ندید. هنوز هم با گذر سال ها راه پله های مرمرین، لوسترهای آنچنانی وین و طاقچه های تزئینی آن بدون آسیب برجای مانده اند. از دیگر شگفتی-های این سالن تئاتر وجود دو مخزن آب بزرگ در کف سالن اجرا بوده تا در زمانی که خبری از وجود سیستم های صوتی امروزی نبوده صدا با وضوح تمام آکوستیک شده و به گوش تمام حاضرین در سالن برسد. در دهه 60 قرن بیستم یک خانه قرن 18 در مجاورت تئاتر توسط دولت تصاحب شد تا به سالن تئاتر افزوده شود اما در قرن بیست و یکم بر اساس شکایات وراث این قسمت به صاحبین اصلی بازگردانده شده و حالا به عوان رستوران و گالری در کنار تئاتر مانول مورد استفاده قرار می گیرد. خانه خود شبیه به یک کاخ بوده و متعلق به خانواده ای ثروتمند.

در سال 1970 اما بازسازی ها کمی بی رحمانه بود و قسمت هایی از بالکن سنگی معروف حذف شد اما بازسازی اساسی در سال 2003 آغاز شده و بسیاری از نقاشی ها، اتاقک های چوبی و سقف با توجه کامل به تصاویر و اطلاعات گذشته با کمترین میزان دخل و تصرف بازسازی شد. کشف چند نقاشی مربوط به قرن نوزدهم از تئاتر مانوئل در این بازسازی ها بسیار موثر بود.

سال ها تئاتر مانوئل محل نمایش فیلم های سینمایی و برگزاری کارناوال ها متعدد بود اما امروزه به همان کارایی سابق خود بازگشته است. هنوز هم صدای اجراهای اپرا چه به انگلیسی و چه به زبان مالتی از سالن مانوئل به گوش می رسد. امروزه سالن مانوئل محل اجراهای متفاوتی است از کنسرت های روز گرفته تا اجرای تئاترها و اپراهای مختلف و یک کمیته خاص از سال 1960 مسئولیت مدیریت و نگهداری از این مجموعه را تا به امروز برعهده گرفته است. در میان خوانندگان و هنرمندانی که در این سال ها به اجرا در مانوئل پرداخته اند نام های بزرگی به چشم می خورند.

در روزهای دوشنبه تا شنبه هر هفته تئاتر مانوئل میزبان تورهایی است که شما را از درب ساده خیابان تئاتر به مانوئل راهنمایی کرده و سپس شما را در جادوی باروک خیره کننده مانوئل غرق می کنند. با داستان های شنیدنی از روزهایی که این بنا پشت سر گذاشته است. تئاتر مانوئل، تئاتر ملی و خانه ارکستر سمفونیک مالتی هاست که در بین مردم این سرزمین کوچک جایگاه خاصی دارد و قدیمی ترین تئاتر در بین کشورهای مشترک المنافع است که حتما ارزش دیدن دارد. اگر قصد بازدید از این تئاتر را داشتید حتما قبل از مراجعه سری به وب گاه آن زده و اطلاعاتی را در مورد نحوه رزرو تورهای بازدید بدست بیاورید.