با یخچال های قطبی جادویی، آبدره ها و کوهستان های حیرت انگیز، نروژ به خاطر طبیعت مسحور کننده و جاذبه های طبیعی خارق العاده اش شناخته می شود. اما عوارض زمین خشن و ناهموار کشور باعث شده که گشت و گذار در این قلمرو جادویی دشوار باشد و در صورتی که نخواهید هوشمندانه سفر کنید با موانع متعددی روبرو خواهید شد. بیش از 1.000 آبدره در کنار هم در ساحل غربی این کشور در حوزه اسکاندیناوی کنار هم ردیف شده اند. برای مثال، سفر 1.100 کیلومتری از جنوبی ترین شهر این کشور به نام کریستین سند (Kristiansand) تا شمالی ترین شهر آن با نام تروندهیم (Trondheim) از طریق ساحل غربی، اکنون بیش از 21 ساعت به طول می انجامد و باید از 7 کشتی و قایق متفاوت استفاده کرد. دولت نروژ قصد دارد که این مدت زمان را با انجام یک پروژه زیرساختی بزرگ به ارزش 40 میلیارد دلار به نصف برساند و مسافران داخلی و گردشگران خارجی بتوانند بدون نیاز به سوار شدن بر کشتی این مسیر را طی نمایند. با وبسایت رزرو هتل ایران هتل آنلاین همراه باشید.
طرح دولت شامل پل های متعدد و البته عمیق ترین و طولانی ترین تونل سنگی جهان است که از میان سنگ های بستر دریا گذشته و با عمق 392 متر و طول 27 کیلومتر از شاهکارهای دنیای جاده سازی خواهد بود. اما جاه طلبانه ترین بخش این پروژه، ساخت و نصب تونل های شناور است که در عمق 30 متری سطح دریا قرار خواهند گرفت. اگر اجرای این طرح عمرانی با موفقیت همراه باشد، نروژ برنده رقابت جهانی در این عرصه خواهد بود، رقابتی که کشورهای چین، کره جنوبی و ایتالیا نیز در آن حضور داشته و مشغول برنامه ریزی یا ساخت پروژه های مشابهی هستند. اداره جاده های عمومی نروژ، بخش دولتی مسئول این پروژه عظیم، می خواهد که ساخت این پروژه در سال 2050 به اتمام برسد.
چرا نروژ می خواهد تونل های شناور بسازد؟
خط سفر بین کریستین سند تا تروندهیم، بخشی از جاده یا مسیر E39 است که به گفته مدیر پروژه تونل شناور، یک جاده بسیار کلیدی برای کشور نروژ به شمار می رود. این جاده که ترکیبی از جاده ای ماشین رو، بزرگراه و مسیر آبی است از سواحل جنوب غربی کشور نروژ می گذرد. بیش از 50 درصد از کالاهای صادر شده از نروژ مربوط به این منطقه هستند اما به گفته مقامات محلی و کشوری، استاندارد این جاده در مقایسه با دیگر کشورهای اروپایی بسیار ضعیف و پایین است. عبور از آبدره های این مسیر با کشتی و قایق های بزرگ مسافربری اگر چه رایج و متداول است اما بسیار زمان بر است.
دولت نروژ قصد دارد که به خاطر اهداف تجاری و بهبود وضعیت معیشتی و رفاه مردم منطقه این پروژه عظیم را اجرایی نماید. سه پل معلق و 5 پل شناور در آب در طی این پروژه ساخته شده و برای استحکام و تکیه گاه این پل ها از «پونتون» (قایق های ته پهن که به عنوان تکیه گاه مورد استفاده قرار می گیرند) استفاده خواهد شد. این پل های پیش ساخته توسط کشورهای متعددی از جلمه خود نروژ و ایالات متحده ساخته می شوند. در مورد آبدره هایی که بیش از یک کیلومتر عمق داشته باشند یا عرض آن ها از 5 کیلومتر بیشتر باشد، روش ها و راه حل های مهندسی امروزی برای کوتاه کردن مسیر مناسب نخواهند بود. کف دریا در این نقاط برای ساخت تونل زیرزمینی از طریق سوراخ کردن صخره های کف دریا یا قرار دادن ستون و پایه ای برای ساخت پل های معلق بسیار عمیق است. استفاده از پل های شناور نیز در تمامی موارد مناسب نیست زیرا در مقابل شرایط سخت دریایی منطقه مانند طوفان دریایی و امواج سهمگین دیر یا زود از بین خواهند رفت. بدین ترتیب در این موارد قرار است از تونل های شناور استفاده شود که این مشکلات را مرتفع می سازند.
ساختار تونل های شناور
ایده ساخت و استفاده از تونل های شناور در آب ایده تازه ای نیست. در سال 1882 میلادی، ادوارد رید، از کارشناسانی معماری نیروی دریایی بریتانیا پیشنهاد ساخت یک تونل شناور را در کانال بریتانیا ارائه داد که رد شد. عبارت «شناور» کمی گمراه کننده به نظر می رسد. این تونل ها با استفاده از کابل هایی محکم در سر جای خود محکم خواهند شد، کابل هایی که یا به کف سنگی دریا متصل شده و یا به پونتون هایی بسته می شوند که در فاصله ای زیاد از هم قرار گرفته و عبور و مرور قایق ها از بین آن ها ممکن خواهد بود. این تونل های شناور که از بتن ساخته می شوند به مانند تونل های زمینی معمول عمل خواهند کرد و خودروها را از یک طرف آبدره به طرف دیگر آن هدایت می کنند.
امواج و جریانات تند در 100 فوتی زیر سطح دریا در مقایسه با امواج سطحی قدرت بسیار کمتری دارند و این موضوع فشار بر روی این تونل ها را کاهش خواهد داد. علاوه بر این، تونل های شناور، تاثیر منفی کمتری بر روی طبیعت و منظره منطقه دارند زیرا بخش زیادی از آن ها در زیر آب قرار داشته و در دید قرار ندارد. همچنین ساخت چنین تونل هایی باعث کاهش آلودگی صوتی و سروصدایی خواهد شد که در ترافیک روی یک پل شاهد آن خواهیم بود. این موضوع می تواند یک برتری برای این تونل ها و عاملی برای افزایش رفاه و آرامش مردم منطقه باشد.
پروژه ای جاه طلبانه
مهم ترین ریسک موجود در این پروژه انفجار، آتش سوزی و یا بار سنگین آن ها خواهند بود و به همین دلیل انجام تست ها و آزمایش های وسیع و گسترده در این پروژه امری انکارناپذیر است. کارفرمای این پروژه در حال همکاری با مرکز تحلیل سازه های پیشرفته دانشگاه علم و تکنولوژی نروژ است تا با استفاده از مواد منفجره زنده (مواد منفجره عمل نکرده در طول دوران جنگ) برای بررسی رفتار سازه های بتنی مدور در مواجهه با انفجارهای درونی است. این تست ها به تیم طراحی پروژه کمک خواهند کرد تا بفهمند که برای مثال در صورت انفجار یک کامیون حاوی مواد منفجره در داخل تونل، چه اتفاقی برای کل سازه تونل شناور رخ خواهد داد. تاکنون نتایج این آزمایشات نشان داده که فشار مداوم آب که در اطراف تونل شناور قرار دارند آسیب ناشی از این انفجارهای احتمالی را کاهش خواهند داد. تیم طراحی اداره راه سازی عمومی نروژ در مشارکت با نیروی دریایی کشور، همچنین در حال بررسی نتیجه برخورد احتمالی زیردریایی ها با این تونل های شناور هستند. اگر چه تاکنون محل های دقیق ساخت این تونل های شناور مشخص نشده اند اما کارفرمای پروژه بر این باور است که این پروژه عظیم تا حداکثر 30 سال دیگر به پایان خواهد رسید.
بهبود شرایط شاهراه E39 باعث می شود که بخش ساحل غربی نروژ بیشتر و بهتر برای صنعت توریسم باز شود و تونل های شناور نیز می توانند به یک جاذبه گردشگری جذاب تبدیل شوند، به خصوص اگر اولین ها در نوع خود در جهان باشند. اما نروژی ها تنها می توانند امیدوار باشند که اولین کشور سازنده و تکمیل کننده تونل های شناور در زیر دریا لقب بگیرند.
واژه های کلیدی: گردشگری، نروژ، تونل، ساخت تونل، تونل شناور، جاذبه های گردشگری نروژ
