شهر ریو تنها شهر در جهان نیست كه با چگونگی برگزاری كارناوال های شیك و دیدنی آشنایی دارد. در هفته منتهی به لِنت (چله روزه – 6 هفته منتهی به روز عید پاك)، میلیون ها نفر در سراسر امریكای لاتین برای رقص و شادی و پایكوبی، موسیقی زنده و خوردن و نوشیدن – و همچنین برخی دیگر از سنت های شگفت انگیز و غیرعادی – به خیابان ها می آیند. با آشنایی با چنین مراسم های مفرحی در این مناطق می توانید با کمک وبسایت
رزرو آنلاین هتل ایران هتل آنلاین هوشمندانه سفر كنید.
در پاراتی در كشور برزیل، شركت كنندگان سراسر بدن خود را در گِل می گیرند؛ در ترینیداد و توباگو، بدن خود را آغشته به شكلات آب شده می نمایند. در پاراگوئه، شركت كنندگان در كارناوال برفی شادی به روی هم اسپری می كنند. در پاناما، كامیون های آب پاش، به روی مردم آب پاشیده و آنها را خنك می كنند. و در مكزیك، این جشن ها با به آتش كشیدن یك مجسمه غول پیكر كاغذی آغاز می گردد.
سوزاندن حالت بد روحی (كووِما دلمال هومور) در مكزیك
در مكزیك كارناوال با یك سنت پرطرفدار كلید می خورد: كووِما دلمال هومور، یا سوزاندن حالت بد روحی. مراسم با برافراشتن یك مجسمه عظیم الجثه از یك چهره سیاسی و یا سلبریتی مورد تنفر – یك مجسمه مقوایی كارتونی و عظیم – آغاز می گردد به طوری كه این مجسمه بر فراز جمعیت در حال حركت است. سپس عروسك كاغذی به آتش كشیده شده و شركت كنندگان در مراسم با دیدن بالا رفتن زبانه های آتش از عروسك، فریاد شادی سر می دهند. این سنت یكی از سنت های نمادین است: در آتش سوختن مجسمه كاغذی نشانه ای است برای مردم تا نگرانی های روزمره خود را به دست فراموشی سپرده و از شروع جشن ها لذت ببرند.
سوزاندن مجسمه به اصطلاح حالت بد روحی، در جشن های كارناوالی در سراسر مكزیك و به خصوص در وراكروز و مازاتلان، انجام می شود، این ها همان شهرهایی بودند كه در سال 2016 و 2017 در آنها یك مجسمه تكراری استفاده شد و آن مجسمه رئیس جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ بود.
غوطه ور شدن در گِل و لای (بلوكو دا لاما) در برزیل
بیش از 100 مایل دورتر از نورهای درخشان منطقه سامبادروم در شهر ریو، یك مراسم كمتر شناخته شده در شهر تاریخی پاراتی برگزار می شود – شهری كه از نظر جغرافیایی بسیار كم ارتفاع تر است. به معنای واقعی كلمه به جای آرایش های ویژه سر و صورت و بال های عجیب و غریب، بسیاری از شركت كنندگان در كارناوال، پوششی از گِل و لای به تن دارند.
فستیوال بلوكو دا لاما ریشه هایی تاریخی دارد: در طی كارناوال سال 1986، پس از یك باران استوایی، گروهی از نوجوانان در كنار ساحل شروع به بازی كردن با گِل كردند و سپس با همان شكل و شمایل شروع به رژه رفتن در خیابان ها نمودند، به طوری كه حتی دوستان و اعضای خانواده هایشان نیز نمی توانستند آنها را بشناسند. به همین سادگی یك سنت و رسم سالانه خلق گردید. هر ساله شركت كنندگان در این فستیوال به داخل استخری از گِل شیرجه می زنند، آن را به بدن و صورت خود مالیده، به سمت یكدیگر پرتاب می كنند، با هم كشتی می گیرند و سپس رقص زومبا و موسیقی رگی تون به عنوان بخش بزرگتری از جشن كارناوال انجام می شود. این یك نمایش منحصربفرد است كه درست در روبه روی منطقه ای در شهر ریو برگزار می گردد كه نورهای درخشان و نئون در آنجا وجود دارند، اما یك نگاه به ازدحام جمعیتی كه تمام بدنشان آغشته به گِل و لای است، جای هیچ شكی در سرگرم كننده بودن این فستیوال باقی نمی گذارد.
برف تابستانی در پاراگوئه
در شهر پررطوبت انكارناسیون در پاراگوئه، احتمال بارش برف تقریباً نزدیك به صفر است و این دلیل استفاده زیاد از بطری های برف مصنوعی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از كارناوال های شادی در این منطقه می باشد. این اخطار را از قبل به خاطر داشته باشید: اگر به این جشن خیابانی ملحق می شوید، احتمال دارد با این اسپری ها به صورت شما برف زده شود، به صورتتان خمیر ریش مالیده شود و یا لباس شما غرق در رنگ سفید گردد.
توهم فصل زمستان در فصل تابستان بخشی از فانتزی و خیالبافی ها در شهر انكارناسیون است به طوری كه به این شهر لقب “پایتخت كارناوال در كشور پاراگوئه” اختصاص داده شده است. با در نظر گرفتن این موضوع كه انكارناسیون یكی از مفرح ترین و سرزنده ترین مراسم های این منطقه را در دل خود برگزار می نماید – و نیز یك سامبادروم دائمی است كه گنجایش 12.000 نفر را به طور همزمان دارد – می توان گفت كه عبارت مزبور دقیقاً همان لقبی است كه شایستگی داشتن آن را دارد.
جنگ و نزاع بین خیر و شر در بولیوی
شركت كنندگان در كارناوال ارورُ در بولیوی از یك تمایز ویژه و خاص لذت می برند: سازمان جهانی یونسكو از آن تحت عنوان یك شاهكار از میراث شفاهی و غیرقابل درك انسان یاد كرده است. این جشن های سالانه دارای ریشه های عمیق بومی و تاریخچه ای است كه به عهد باستان باز می گردد، زمانی كه این ناحیه یك مركز بزرگ و پراهمیت مذهبی بود. استعمارگران مهاجر اسپانیایی مراسم های ملی را غیرقانونی اعلام كرده و ورود و نفوذ سنت های كاتولیك را اجباری اعلام نمودند.
یكی از آن سنت ها هنوز هم از جمله نقاط برجسته در كارناوال ارورُ می باشد. رنگ ها و صداهای موجود در كارناوال در طول دیابلادا (رقص شیاطین) در بالاترین میزان خود قرار دارد – یك مراسم رقص دینی كه صدها نماد شیطانی با لباس های تزئین شده، ماسك های عجیب و غریب و بال هایی برای پرواز در آن ایفای نقش می نمایند. این مراسم به نوعی جنگ بین خیر و شر است كه پیوندی بین فرشته ها و شیطان های با لباس های خاص و نیز رقاص هایی می باشد كه 7 گناه مرگبار را به نمایش می گذارند كه عبارتند از: غرور، شهوت، خشم، شكم پرستی، حسادت و تنبلی.
آب، آب در همه جا در پاناما
در طول مراسم كارناوال در خیابان های لاس تابلاس كشور پاناما، هوا بسیار گرم و عرق ریزان می شود. خوشبختانه جمعیت مردم محلی آمادگی رویایی با این آب و هوای استوایی را دارند. هر ساله كالكوس (ماشین های آب پاش) در میادین شهر مستقر بوده و به آرامی در امتداد خیابان ها حركت می نمایند و در همین حال و در عین اینكه شركت كنندگان در كارناوال در حال رقص، آواز خواندن و نوشیدن نوعی نوشیدنی محلی به نام سِروزا هستند، به روی آنها آب می پاشند.
مردم لباس شنا به تن می كنند: وقتی اوقات خوش جشن به اوج خود می رسد، جلوگیری از لاموجادرا (آب پاشیدن) غیرممكن است، عملی كه می تواند بسته به شانس شما، سراپایتان را خیس نماید. همچنین شركت كنندگان در این كارناوال با خود تفنگ مخصوص آب پاشی و بادكنك های آبی به همراه می آورند – و این آسان است و سرگرم كننده ! – كه در مسیر شلیك تفنگ ها قرار بگیرید. زمانی كه دمای هوا واقعاً بسیار گرم و طاقت فرسا باشد، برخی از مردم محلی به رویكردی بسیار راحت تر و سرراست تر روی می آورند. از دیدن اینكه كسی یك سبد پر از آب یخ را مستقیماً روی سر شما خالی كند، متعجب نشوید. (نكته مفید: از یك كیف ضدآب برای گوشی تلفن همراه یا دوربین خود استفاده نمایید).
كثیف شدن در ترینیداد و توباگو
در بندرگاه اسپانیا، ترینیداد و توباگو، كارناوال شادی از طلوع خورشید آغاز می گردد. جی اوورت (این كلمه مشتقی از عبارت تركیبی فرانسوی یعنی ژو اوو كه به معنی سپیده دم است، می باشد) جشنی پر زرق و برق است كه نشانه ای از شروع رسمی سلسله جشن ها می باشد. خیابان ها پر از مردمی می شود كه در حال رقص و پایكوبی هستند، اما برخلاف فستیوال شهر ریو و بسیاری دیگر از فستیوال های معروف در جهان، شركت كنندگان لباس های خاص و خیره كننده به تن نمی كنند. آنها لباس های كهنه به تن داشته و كل بدن خود را آغشته به شكلات، روغن، رنگ و یا گِل می نمایند.
اما چه ایده ای پشت این مراسم تشریفاتی وجود دارد؟ در بندرگاه كشور اسپانیا و در سراسر منطقه كارابیئن، تصور می شود كه قدمت این سنت به دوران بردگی بازمی گردد. اگرچه برده ها در طول فصل برگزاری كارناوال به جشن ها و میهمانی های صاحبان مزرعه ها دعوت نمی شدند، اما با این وجود آنها نمی خواستند كه دور از این مراسم باشند. بنابراین آنها از هر موادی استفاده می كردند تا چهره و قیافه خود را تغییر داده و مخفی نگاه داشته و به این طریق در طول مراسم و در خیابان ها قابل شناسایی نباشند. امروزه این مراسم نقطه عطفی در تاریخ این منطقه می باشد و راهی برای محو كردن فاصله های نژادی و قومی است. این كارناوال دارای یك بخش است كه در سراسر مرزها ثابت و استوار باقی مانده است: این یك جشن انحصاری است كه همه مردمان به آن راه دارند. مهم نیست كه در كدام بخش یا منطقه به این كارناوال می پیوندید، مهم این است كه شاد و خوشحال وارد آن شوید.
