آیا می خواهید سفر خود را به مطلبی جذاب برای خواندن تبدیل کنید. بهتر است چند نکته تخصصی را در نظر داشته باشید و رعایت کنید. از طرح داستان خوب و استفاده از دیالوگ مناسب گرفته تا آغاز مقاله با پاراگرافی جذاب و محسور کننده، همگی این نکات به نوشتن مقاله ای خوب کمک می کند.
1. طرح داستان شفاف
خود سفر داستان نیست بلکه مجموعه ای از رویدادهاست. برخی از این رویدادها می تواند جالب باشند (صعود به کلیمانجارو) و بعضی رویدادهای دیگر جذاب نیستند (برگشت بموقع به فرودگاه). بعنوان یک نویسنده اولین کار شما اینست که تصمیم بگیرید می خواهید کدام داستان خاص و مجموعه رویدادهای سازنده داستان را تعریف کنید. برای شناخت انواع داستانهای چاپ شده به خط پررنگ شده ( ( bold-line در مقدمه مقالات ( که بعنوان stand-first خط مقدم شناخته میشود) روزنامه ها، مجلات و وب سایتها توجه کنید. سعی کنید این stand-first را برای داستان خود نوشته و تا حدامکان آن را خلاصه کنید.
مثال: این سفر ممکن است جالب باشد البته در صورتیکه تمامی حوادث در تانزانیا با تاخیر رخ داده باشد.
2. هدف داشتن
برخی سفرها، هدف فیزیکی دارند مانند رسیدن به قله کلیمانجارو، عبور از کاستاریکا، دیدن یک ببر، که به مقاله شما هدف می دهد. خواننده ( امیدوارانه) با مقاله شما همراه می شود تا دریابد آیا به هدف خود رسیده اید یا نه؟ اکثر سفرها هدف مشخص و واضحی ندارند؛ بیشتر این سفرها با هدف اکتشاف یک مکان، افشای تاریخچه و یا ملاقات با مردمان بومی منطقه صورت می گیرد. در این موارد هدف شخصی را مشخص کنید تا برای خوانندگان مسجل شود که برای رسیدن به این اهداف شخصی این سفر را انتخاب کرده اید. جملاتی نظیر “می خواهم کشف کنم…” یا ” کنجکاوم بدانم…” خوانندگان را مشتاق به خواندن بقیه مقاله می کند. اینکار بهتر از تشریح صرف ناشناخته ها برای آنهاست.
3. ویرایش تجربه جهت تناسب با کل داستان
داستانها کاراکتر، دیالوگ، شیوه، موضوع اصلی(پلات)، حالت انتظار و نمایش نامه دارد. داستانها برای حفظ توجه خوانندگان تا پایان، به سازماندهی و شکل دهی نیاز دارند. زمانیکه طرح داستانتان مشخص شد، تجربه های متناسب با داستان را جمع کنید و مابقی را دور بریزید.
بیشتر مقالات سفر 1000تا 2000 کلمه ای هستند یعنی تنها 10 تا 20پاراگراف دارند. زمانی برای تعریف تجربه های انحرافی و معمولی ندارید.
4. نوشتن پاراگراف ابتدایی قوی و منسجم
شروع مقاله شما می تواند هر طور که دوست دارید باشد، اما این شروع باید توجه خواننده را به خود جلب کند، می توانید از یک درام، خوش طبعی یا دیالوگ ( و یا هر سه این موارد) استفاده کنید اما جمله آغازین نقش چسب را برعهده دارد. بیشتر مقالات با media res ( قسمت هیجانی داستان) شروع می شود. سپس نویسنده در ادامه به توضیح کل داستان تا رسیدن به بخش هیجانی آن می پردازد.
5. جای دادن دیالوگ
“نگاه کن! آنجا! شیرها در کمین شکار هستند”. این ها جملاتی هستند که جاسپر زمزمه می کند. یا ” شیرها را می بینم که در پی شکار هستند!” کدام یک از این جملات شما را به خواندن مقاله ترغیب می کند. دیالوگ به متن و به افراد داستان جان می بخشد و به شما اجازه می دهد اطلاعات مهم را بصورت ضربه ای منتقل کنید. در طول سفر از گفته های افراد و چگونگی بیان آن یادداشت برداری کنید.
6. نشان دادن و گفتن
” نشان دادن” و ” گفتن” دو تکنیک معمول برای داستان سرایی است؛ شما احتمالا از این دو تکنیک بصورت کاملا ناخودآگاه استفاده کرده اید. “نشان دادن” زمانی اتفاق می افتد که سرعت مقاله خود را پایین آورده و صحنه ای را با جزییات کامل ( چیزی که می بیند، می چشید، می شنوید و احساس می کنید) توضیح می دهید. شما دنیا را از دید خود به خواننده نشان می دهید. “گفتن” تنها با ادامه داستان و بجلو بردن آن اتفاق می افتد: ” برای استراحتی جانانه به چادرمان می رویم”. مقالات معمولا بکرار بین درام “نشان دادن” و مدیریت عملی “گفتن” جابجا می شود. برای نوشتن مقاله به هر دوی این تکنیک ها نیاز دارید.
7. نوشتن با هدف سرگرم کردن و نه تحت تاثیر قرار دادن
نویسندگان مبتدی سعی می کنند مقاله های خود را با عباراتی ادبی و یا عباراتی آن چنانی شروع کنند ولی نویسندگان خوب سعی می کنند قاعده کلی همینگوی را دنبال کنند: ” هدف من پیاده کردن درست و ساده آن چیزی است که دیدم و احساس کردم”؛ این بدان معنا نیست که شما نمی توانید ابتکارات خود را داشته باشید. نیاز نیست برای جلب توجه نویسنده سرزندگی خود را کنار بگذارید.
8. استفاده از زبانی روشن و سرزنده
مقالات سفر با عبارات و کلمات بی معنی نظیر” خیره کننده”، “غیرقابل باور”، “زیبا”، “متنوع”، “دنیای تناقضات”،” پرحرارت”، “شلوغ و در تکاپو” انباشته می شود .هریک از این عبارات را می توان برای توصیف مقصدهای گردشگری بی شماری در سرتاسر دنیا بکار بست. سعی کنید از زبان متناسب با موضوع در حال توصیفتان استفاده کنید: از زبانی که به خوانندگان کمک می کند تصویری از داستان را در جلوی چشمشان تصور کنند.
9. خودداری از نشانه ها
اگر بدون کتاب راهنما در کشوری خارجی سرگردان هستید، مسلما بدنبال نشانه ها و علایم راهنما خواهید بود. این موضوع در مورد خوانندگان هم صدق می کند. در چند پاراگراف اول، ادامه داستان و حوادث در آن برای خوانندگان قابل پیش بینی می شود و هدف نهایی شما برای آنها مشخص می شود.
برای مثال می توانید بنویسید “روز بعد از توکیو به هیروساکی رفتیم”. یا می توانیم نشانه های کمتری بدهید و بنویسید “وسوسه شدم وقت بیشتری را در رستورانهای توکیو صرف کنم ولی جستجو برای پیدا کردن بهترین های ژاپن مرا به حومه شهر کشاند” و یا ” برای کامل کردن لیست بهترین
هتل های ایران به شهر دیگری سفر خواهم کرد”؛ خواننده با خود فکر میکند “آها” : می خواهم ببینم کجا می رود و چرا می رود؛ پس به خواندن ادامه می دهم.
10. زمان دادن به خود برای پایان مقاله
بسیاری از مقالات برای آنکه تمامی حوادث عالی و جالب را در خود جای دهند پایانی همچون برخورد یک قطار با ضربه گیر دارند؛ این نوع پایان ها خوانندگان را مبهوت و گنگ باقی می گذارد. برای اجتناب از این کار پاراگراف مجزایی را در نظر بگیرید؛ ترمز کنید و مقاله خود را با پاراگراف پایانی تمام کنید.
به خواننده نشان دهید که پایان داستان نزدیک است. در مورد شروع مقاله و کل ماجراهای سفر فکر کنید. سعی کنید تجربه هایتان را جمع بندی کنید. و لطفا، لطفا مقاله خود را با جمله ای الهام بخش تر از ” باز هم به اینجا برمی گردم” به پایان برسانید.
