هائیتی با سواحلی زیبا، قلعه هایی بر فراز قله ها، طبیعتی بکر و جادوگری به عنوان یکی از مذاهبش، هنوز ناشناخته است.
هائیتی یک سوم خاک هیسپانیولا، دومین جزیره بزرگ در کارائیب، را در برگرفته است، دو سوم بقیه این جزیره بزرگ متعلق به جمهوری ثروتمند دومینیکن است. زلزله ها، دیکتاتورهای ظالم، دسته های مرگ و زامبی ها، تنها برخی از دلایلی هستند که چرا این کشور هنوز وارد نقشه گردشگران نشده است. در عوض، این کشور، فرهنگ خاص خودش را حفظ کرده است، و تقریبا در قاره ای متفاوتی قرار گرفته است. هائیتی با سواحل خارق العاده، بزرگترین قلعه در قاره آمریکا و پایتختی پورتو پرینس سرزنده، کاملا زلزله سال 2010 را پشت سر گذاشته است. برای من این دلایل برای دیدن هائیتی کافی بودند. با ما همراه شوید و اگر قصد اقامت در
هتل های ایران را دارید به وبسایت ما سری بزنید.
اوانامینت
من داجابون در جمهوری دومینیکن را ترک کردم و از رود ماساکر عبور کردم تا به اوانامینت در هائیتی که در آنسوی رود است، بروم. به خاطر اینکه آن روز، بازار روز در اوانامینت بود، فضا پر از هرج و مرجی بود (اهالی هائیتی در سمت جمهوری دومینیکن این رود در حال چانه زنی بودند، صف هایی از کامیونهای قراضه که مملو از کیسه های برنج بودند، و مرغ ها و صندلی ها بر روی پل). من حواسم به کیف پولم بود و اطراف وسایلم می-چرخیدم. خوشبختانه، من راهنمایی داشتم که به من در انجام تشریفات اداری کمک می کرد و عبورم از مرز را آسانتر می ساخت.
سفر به هائیتی در مقایسه با جمهوری دومینیکن، شبیه برگشت به گذشته است. در مسیر 90 دقیقه ای که به سمت شمال غربی می روید، از کنار جلگه هایی عبور می کنید که پوشیده از بوته های تنک است و کیسه های زغال سنگ در کنار جاده ردیف شده اند. تعداد کلبه های چوبی فرسوده ای که مسابقات بخت آزمایی خصوصی برگزار می کنند، غیرقابل باور است و مطمئنا تعداد آنها از دکه های کوچکی که سبد میوه می فروشند، کمتر است.
کپ هائیتین
خیلی زود به ساحل کپ هائیتین رسیدم که نام اصلی اش کپ فرانسه است و دومین شهر بزرگ هائیتی به شمار می رود. اگر کیسه های پلاستیکی که ساحل را کثیف کرده بودند در نظر نگیریم، اینجا محلی جذاب است که پر از ساختمانهای رنگارنگ ساخت اواخر قرن 19 است که همگی دارای بالکن و درهای کرکره ای هستند و به سبک معماری کوچ نشینی ساخته شده اند. تاکسی های موتوری در خیابان های باریک در رفت و آمدند و کودکان، در یونیفرم های آهار زده ی جذابشان، در حال خروج از مدرسه هستند.
در یک سمت The Place d’Armes، میدان اصلی شهر، کلیسای جامع نوتردام قرار دارد و در سمت دیگرش هتل دو ویل واقع شده است. دانشگاه روی کریستف در یکی از گوشه های میدان است و دانشجویان در زیر مجسمه ی ژان ژاک دسالاینز، قهرمان انقلاب هائیتی، در حال صرف نهارند. همچنین، یادبودی برای رهبران بردگان که در اینجا در قرن 18 توسط فرانسویها اعدام شدند، وجود دارد.
همانطور که در جاده ساحلی و در امتداد دریای فیروزه ای رنگ در حال خروج از شهر بودم، در این فکر بودم که این شهر پتانسیل تبدیل شدن به یکی از بهترین مقاصد گردشگری دنیا را دارد. امنیت همچنان یکی از مشکلات اصلی است و ساحل نیاز به تمیزکاری دارد ولی محل زیبایی است. Cormier Plage هتلی جذاب رو به ساحل است که چندین نسل در اختیار یک خانواده فرانسوی است و محل خوبی برای اقامت و گشت و گذارهای بیشتر است.
بیشتر بخوانید:
میلوت
روز بعد، من به سمت سایت میراث جهانی یونسکوی رویال پالاس و سیتادل در میلوت رفتم که حدود 30 کیلومتر از مرکز شهر فاصله داشت. ما کم کم از جاده ای باریک پوشیده از گیاهان استوایی سرسبز بالا رفتیم و ناگهان به آخر جاده رسیدیم. در برابرمان، خرابه های خارق العاده قصرSan-Souci قرار داشت که زلزله ای در سال 1842 آن را خراب کرده بود.
هنری کریستف، پادشاه هائیتی شمالی، این قصر را در طی سالهای 1810 تا 1813 ساخت و آن را طوری طراحی کرد که دیگران را تحت تاثیر قرار دهد. او می خواست به بیگانگان نشان دهد که سیاه پوستان به اندازه سفیدپوستان متمدن هستند. این قصر عاقبت خوشی نداشت چرا که پادشاه در سال 1820 و بعد از اینکه سکته کرد و دشمنانش در حال نزدیک شدن بودند، خودکشی کرد. این قصر تا سال 1842 خالی باقی ماند تا اینکه زلزله ای در همان سال، آن را نابود کرد.
راه پله ای عظیم که زمانی در دو سویش شیرهای برنزی قرار داشتند، شما را به داخل هدایت می کنند. چندین تالار ضیافت، آپارتمانهای خصوصی و حتی یک اتاق تخت سلطنتی نیز در اینجا وجود دارد. متاسفانه از دیوارها فقط آجرهایشان باقیمانده است و نمی توان گفت که چگونه بوده اند. زمینهای اینجا زمانی باغهایی عریض و طویل با استخری بزرگ بوده اند و بیمارستان اینجا حالا تبدیل به مدرسه شده است. کلیسای مجاور اینجا که هنری در آن تاجگذاری کرده است، از زلزله جان سالم بدر برده است، اگرچه مجبور به بازسازی گنبدش شدند. این کلیسا یکی از قدیمی ترین کلیساهای کشور است و به سال 1804 برمی گردد.
بزرگترین دستاورد هنری، سیتادل (قلعه ) است که بر روی قله کوه قرار دارد و نمی شود با ماشین رفت. می-توان برای رفتن به سیتادل، اسب کرایه کرد ولی من تصمیم گرفتم که سربالایی را پیاده بروم و از مناظر شگفت انگیز لذت ببرم. در بیشتر طول مسیر، قلعه پیدا نیست و ناگهان دیوارهای قلعه که 40 متر ارتفاع دارند، روبروی شما قد علم می کنند. 20000 کارگر در طول 15 سال این قلعه را ساخته اند که در حقیقت، بخشی از زنجیره دفاعی است که برای حفاظت از هائیتی تازه استقلال یافته از فرانسه، ساخته شده بود.
مشخصا، این قلعه، بزرگترین قلعه نظامی در آمریکاست ولی هیچ گاه شاهد جنگی نبوده است. این قلعه در اصل با 355 توپ جنگی که از فرانسه به سرقت برده بودند،تجهیز شده بود که هنوز بیش از 150 تا از آنها به همراه 50000 گلوله توپ باقی مانده اند. این توپها بزرگترین مجموعه توپ های جنگی قرن 18 هستند و تعدادی توپ جنگی بریتانیایی نیز در میان آنها وجود دارد که با سرسپر دوک مارلبرو علامتگذاری شده اند.
شما از روی یک پل متحرک وارد شبکه ای از انبارها و آب انبارها می شوید که برای تامین غذا و آب سالیانه ی 5000 سرباز طراحی شده بودند. اقامتگاهایی برای پادشاه و خانواده اش و البته سیاه چالهایی بزرگ نیز در این قلعه وجود دارد. این قلعه پهناور مساحتی 10000 متر مربعی دارد و شاه هنری هم در همین جا دفن شده است. برخلاف قصرش، این قلعه هیچ آسیبی در زلزله سال 1842 ندید.
پورتو پرینس
من برای رفتن به پایتخت، پورتو پرینس یا آنگونه که محلی ها می گویند: PAP، پروازی کوتاه از کپ هائیتین داشتم. این شهر تقریبا توسط زلزله سال 2010 از بین رفته بود ولی جای تعجب دارد که آثار کمی از این ماجرا در شهر دیده می شد. اگرچه کاخ ریاست جمهوری ویران شده است و حالا با دیوارهایی محصور شده و غیرقابل دسترس است و کلیسای Cathedral of Our Lady of the Assumption در خرابه هاست ولی سایر بازسازی ها تقریبا سریع بوده است.
موزه Musée du Panthéon National Haïtien در زیرزمین و در پایین باغ زیبای مجسمه ها در مرکز شهر و به دور از خطرات، واقع شده است. این موزه نشاندهنده ی چهره های مهم جنگهای استقلال است و تاریخ کشور را بازگو می کند. این نمایشگاهها شامل لنگر زنگ زده کشتی کلمبوس، سانتا ماریا، تپانچه نقره ای که هنری کریستف خودش را با آن کشت و عصا و کلاه سیاه مشهور بابا دوک دووالیه است. در مقابل این موزه، برج Aristide’s Bicentennial با غرور سربرافراشته است، اگرچه کسی نمی داند که به چه منظور ساخته شده است.
سرزنده ترین قسمت شهر در اطراف the Marché en Fer (بازار آهن) قرار دارد، دو سازه آهنی قرمز رنگ که در اصل برای ایستگاه راه آهنی در قاهره ساخته شده بودند ولی در سال 1891 به هائیتی رسیدند. یکی از تالارهای بازار برای میوه و تره بار است و دیگری مثل غار علا الدین پر از وسایل جادوگری، مجسمه های هنرمندان، ماسکها و نقاشی هاست. خیابان های اطراف پر از دکه هایی است که بر روی پیاده رو پخش شده اند و هر چه که فکرش را بکنید، می فروشند.
محله های سکونتگاهی Pacot و Bois Verna تعدادی خانه نان زنجبیلی متعلق به قرن 19 دارند که از زلزله جان سالم به در برده اند. خانه های آجری با نمای چوبی که بالکن هایی دلربا دارند و با داربست های چوبی مشبک تزئین شده اند، نماد عصری گمگشته هستند.بسیاری از این خانه ها تا حد بسیار زیادی فرسوده و خراب شده اند و این روزها، افراد قشر ثروتمند این بخش از شهر را بسیار خطرناک می دانند. شاید مشهورترین مثال این سبک معماری، هتل الفسون در نزدیکی مرکز شهر باشد که در کتاب کمدین ها نوشته گراهام گرین آورده شده است.
کنزکاف
بعد از چندین روز اقامت در پورتو پرینس، احتیاج به هوای آزاد داشتم، به همین دلیل 10 کیلومتر به سمت جنوبشرقی به دامنه های رشته کوه های Chaîne de la Selle رفتم. اینجا محلی عالی برای فرار از ترافیک پایتخت است. من به کنزکاف رفتم تا با جین وین ملاقات کنم. پدر جین در سال 1956 در اینجا مزرعه ای ساخته است و گونه های بومی را پرورش می دهد تا به حفط تنوع زیستی غنی هائیتی کمک کند.
جین همچنان روی حفاظت از گونه های بومی تمرکز دارد و این روزها، پارک بوم شناختی مزرعه وین به افراد محلی آموزش محیط زیستی می دهد، به علاوه اسب سواری و کلاس های یوگا نیز در این مزرعه وجود دارد. من در توری همراه با راهنما شرکت کردم که در این سایت 30 جریبی بچرخم و درباره گیاهان بومی یاد بگیرم و مناظر فوق العاده ای را تماشا کنم. وقتی که به این روستای سرسبز نگاه می کنم، میفهمم که این همان چیزیست که مطمئنا ارزش حفاظت را دارد.
اقامت:
هتل Karibe محل اقامتی راحت در پورتو پرینس است و غذاهای فوق العاده ای دارد.
اقامتگاه Cormier Beach خارج از کپ هائیتین است و در سواحل زیبایی قرار دارد.
تور: شرکت Explore Haiti تورهای سفارشی و حمل و نقل زمینی ارائه می دهد.
اطلاعات بیشتر: سایت Experience Haiti اطلاعاتی درباره این کشور به شما می دهد.
