و كافه اصلی برای مدتی تبدیل به مكانی واقعی برای تجمع طرفداران هیپی شده بود.
اولین اجرای زنده، یك اجرای بداهه ای از گروه راك پائول مك كارثی و وینگز بود. كارول كینگ ترانه ای را در مورد مكانی نوشت كه آن را به صورت “جائی كه روح آزادانه به پرواز در می آید” خطاب می كردند. و كلكسیونی از موسیقی های خاطره انگیز كه این زنجیره به خاطر آنها بسیار مشهور و شناخته شده است، زمانی شروع به كار كرد كه اریك كلاپتون گیتار خود را به آنجا فرستاد و به این ترتیب این گیتار باعث ثبت جایگاه او در كافه شد.
نیم قرن و بیش از 180 كافه، و بعدها 28 هتل و 11 كازینو، هارد راك تبدیل به یك برند جهانی و به شكل متمایزی غیرجذاب شد. شاید این برند غیرجذاب و گردشگرپسند باشد، اما مطمئناً معروف و شناخته شده می باشد.
تركیبی از موزه آثار خاطره انگیزه موسیقی و تجربه میهمان نوازی باعث جذابیت پایدار و استوار موزه مادام توسادز شده است: آثار موسیقی راك، از كت ها گرفته تا ساق پوش هایی با جنس اسپاندكس، ستاره های فوق العاده را تبدیل به كاراكترهایی در حد و اندازه های انسانی نموده و ما را نیز تا حدی به آنها نزدیك كرده است.
یك ساختمان با دكوراسیون هنری كه در محل هتل سابق كامبرلند و نزدیك به طاق مرمرین و برجسته لندن احداث شده است، دارای 900 اتاق است كه در گذشته میزبان ستاره هایی همانند بادی هولی، جیمی هندریكس، دیانا رز و استیو واندر بوده است.
این مكان بین المللی، نسبت به برگرهای قدیمی بسیار متفاوت بوده و احساس متمایزی نسبت به افرادی كه در كافه هارد راك با شلوارهای جین آبی حضور می داشته اند، به میهمانان القا می نماید.
رستوران بزرگ و كافه موجود در این هتل، با تزئین هایی از درخت خردل و سایه هایی از رنگ آبی، همراه با نیمكت هایی چرمی نرم و یك سِن برای اجراهای زنده به فضایی زیبا مبدل گشته است.
جیووانی تالیافرو، مدیر بخش طراحی یادبودها برای هتل بین المللی هارد راك، در حال نظارت بر نصب یك كُت می باشد؛ كتی كه توسط طراح معروف حوزه لباس یعنی جین پائول گالتییر طراحی شده و در یك موزیك ویدئوی معروف بر تن جورج مایكل (خواننده شناخته شده بریتانیایی) است.
او در این مورد چنین می گوید كه: “آنچه من در تلاش برای انجام آن هستم، این است كه هر تكه ای كه مورد استفاده قرار می گیرد به نحوی باشد كه حتی اگر هنرمندِ صاحبِ اثر ضرورتاً اهل انگلستان هم نباشد، اما پیوندهایی با این كشور داشته باشد”.
آنگاه در ادامه با برخی از لوازم كمیاب افراد معروف مانند گذرنامه گیتاریست معروف موسیقی راك یعنی سید ویشز و یا یك نامه از آهنگساز معروف امریكایی، بادی هولی، كه خطاب به خانواده اش بر روی یك برگه كاغذ در هتل كامبرلند نوشته شده است، روبه رو می شوید.
مانكن هایی نقره ای و درخشان از زن ها و مردهای مختلف در نقاط مختلف از فضای داخلی هتل قرار گرفته و منتظر پوشاندن لباس و برخی از لوازم تزئینی هستند، مانند مانكن خواننده و ترانه سرای معروف، ریتا اورا كه قرار است لباس شنایی بر تن داشته و مجسمه تیلور سوویفت كه قرار است لباسی توری بر تن داشته باشد.
دو سطح برای اقامتگاه های این هتل وجود دارند، دلوكس و راك رویالتی، كه دومی دارای بخش پذیرش VIP و نیز امكان دسترسی به سالن استراحت جالب راك رویالتی است كه دارای دیوارهای آینه ای و صندلی های مخملی می باشد.
سیستم های موسیقی دارای لیست آهنگ اختصاصی و پخش كننده های خوبی می باشند و این امكان وجود دارد كه یك گیتار فندر و یك دستگاه تقویت صدا برای مراسم شخصی خود، رزرو نمایید ( و بله، هدفون نیز جزء گزینه های قابل ارائه می باشد).
حال و هوای طراحی اتاق به صورت یك هتل تجاری همراه با تغییر و تبدیل است. قالب رنگ ها به صورت آبی پررنگ و قرمز – كه به نوعی با طرح های بریتانیایی گره خورده است – بوده و با لوازمی لطیف و تأثیرگذار مانند گیتارِ قرار گرفته بر روی پارچه ای كتانی و یك بالش هنری با طرحی از عبارت “لندن” بر روی آن همراه است.
آثار هنری اصیلی در هر اتاق وجود دارند كه مسئولین هتل آنها را “الهام گرفته” از عكس های عكاس معروف، تری اونیل، توصیف نموده اند. در سالن نمایش، یك نگاره از اسطوره نقاشی در ایالات متحده به نام امی واینهاوس بر روی دیوار نصب شده است.
طراحی داخلی هتل و كلكسیون یادبودها به شكلی متفكرانه دستچین شده اند تا انعكاسی از شهر لندن را به بسیاری از 30 میلیون بازدید كننده ای كه سالیانه به این شهر سفر می كنند، ارائه نمایند.
دلیل نوستالژیك بودن شهر دنج و جذاب لندن، آن اتوبوس های قرمز و رویال و آن خواننده ها و گروه های راك هستند و به مانند اتاق های سه گوش ضد صدایی كه صدای جمعیت كثیر موجود در خیابان آكسفورد به آنها نفوذ نمی كرد، اثری از این نمادها باقی نمانده است.
در حالی كه وب سایت هتل ادعا می كند كه لندن محل تولد “دامن ها كوتاه، موهای صورتی، گاراژ و دوده” بوده است، زمانی كه نوبت به قهرمان های محلی می رسد، كلكسیون یادبودها بیش از آنكه پیرامون خوانندگانی مانند اسكپتا باشد، كسانی مانند اِد شیران را به نمایش می گذارد.
امروزه، هارد راك تبدیل به سبكی از موسیقی با طرفداران بزرگسال شده است، و مانند دوران افزایش زاد و ولد در ایالات متحده كه نمادهای موسیقی آنها توسط گروه های مختلف گرامی نگاه داشته می شد، هارد راك مزین به سال های مختلفی از موفقیت های مالی راحت شده است و برنامه ای برای واگذار كردن جایگاه خود به جدیدالورودهای هزاره سوم ندارد.
مهمترین و برجسته ترین بخش هتل، كه به درستی و با افتخار در لابی هتل واقع شده است، پیانوی دوران كودكی فرِدی مركوری است. تالیافرو در این باره می گوید: “این همان وسیله ای است كه فرِدی با استفاده از آن نواختن پیانو را فراگرفت. این دستگاه در تاریخ زندگی او بسیار سودمند و مفید بوده است”.
برند هارد راك در سال های دور اوج محبوبیت خود را از دست داده بود اما همانند فیلم راپسودی بوهمی – كه توسط منتقدین مورد تمسخر قرار گرفته و مورد علاقه طرفدارانش بوده است – هتل هارد راك لندن جذابیت زیادی داشته و دارای سرگرمی های مختلفی است.
برای مخاطبان اصلی او، و كسانی كه لژیون هستند، قهرمان نیز می باشند. زمانی برای بازندگان باقی نمانده است.
