مردم چینچورو در سواحل خلیج صحرای Atacama که امروزه به نام شیلی شناخته می شود٬ در حدود ۷ هزار سال پیش از میلاد در اینجا زندگی می کردند و در حدود ۵ هزار سال قبل از میلاد٬ باعث پرورش یافتن تکنیک مومیایی کردن شدند.
این ماجرا مربوط به ۲ هزار سال قبل از مصریان باستان برمی گردد. در حالی که مصریان تمدنی پیچیده بودند و فرعون های خود را مومیایی می کردند٬ چینچوروها شکارچیانی بودند که بر تساوی انسان ها اعتقاد داشتند و به مرده ها احترام می گذاشتند.
اگرچه در داخل خود شیلی نیز چندان شناخته شده نیستند ولی این کشور امیدوار است تا جزو میراث فرهنگی یونسکو قرار بگیرد ( مکان های باستان شناسی در فهرست پیشین یونسکو قرار دارند ). شاید این مومیایی ها توجه آن ها را جلب کند و با توجه به اینکه لیاقت عضویت را دارندو ضمن اینکه مکانی جالب برای بازدید کردن است. ضمنا شما می توانید رزرو آنلاین هتل خود را برای سفر به این کشور از پیش انجام دهید.
مجموعه ی مقدس
مارک یوهانسون می گوید: برای فهمیدن داستانی غیر ممکن – و اینکه چرا تعداد کمی از مردم از آن خبر دارند – ۲.۵ ساعت از سانتیاگو به شمالی ترین شهر آفریقا پرواز کرده ام. از آنجا٬ سوار یک تاکسی اشتراکی شدم و مسیر ۱۵ کیلومتی را در Azapa Valley طی کردم و سپس به روستای کوچک San Miguel de Azapa برای دیدن موزه ی آن رفتم.
این نهاد بی ادعا که دو بال کوچک دارد٬ بقایای ۳۰۰ مومیایی از مردم چینچورو را نگه داری می کند و فقط حدود ۱۰ درصد از آن را برای بازدید عمومی قرار می دهد. این به ابن علت است که اکنون نه پول و نه فضای کافی برای به نمایش گذاشتن مومیایی ها در شرایطی که به آن ها آسیب وارد نشود٬ وجود ندارد.
مومیایی های سیاه و قرمز
مومیایی ها با نوزادان و جنین ها و قبل از تبدیل شدن به بزرگسال آغاز شده است. در گستره ی حدود ۴۰۰۰ سال ۵ گونه ی متفاوت وجود داشته است ولی سانتوس می گوید شایع ترین گونه٬ مومیایی های سیاه و قرمز هستند.
برای ساختن مومیایی های سیاه٬ بدن فرد فوت شده را به طور کامل جدا می کنند و عملیات لازم را روی آن انجام می دهند و سپس آن ها را به هم متصل می کنند. مومیایی های قرمز با زدن برش های کوچک برای از بین بردن عضوهای داخلی و خشک کردن حفره های بدن درست می شود.
هر دو معمولا با چوب و نی پر می شوند ( برای پر کردن اشکال )٬ با موی مصنوعی تزئین شده و روی صورت ها خاک رس می ریختند و قبلی در منگنز و بعدی در خاک رس نقاشی می شدند.
سانتوس می گوید: من متعجب هستم که آيا مومیایی های چینچورو به همان اندازه ی مومیایی های مصری نیستند؟ او معتقد است ممکن است به این علت باشد که شیلیایی ها خودشان ارزش لازم را برای این گنجینه های خود قائل نشده اند.
امید به حفاظت از میراث جهانی
پیش بینی می شود که پیشنویس شیلی برای اینکه چینچورو جزو میراث جهانی به حساب بیاید در سال ۲۰۲۰ در دست یونسکو باشد. تا رسیدن به آن تاریخ٬ دولت محلی تلاش های خود را برای ترویج گردشگری باستان شناسی و تقویت جامعه ی ماهیگیری بیشتر کرده تا مکانی جذاب تر برای توریست ها شود.
یک مدار تازه طراحی شده٬ گردشگران را به یک روش ملموس برای ردیابی کردن قدم های چینچورو از موزه در San Miguel de Azapa تا مکان های باستان شناسی در نزدیکی Arica و Caleta Camerones که حدود ۱۱۳ کیلومتر تا جنوب ادامه دارد.
در همین حال٬ موزه ی باستان شناسی در San Miguel de Azapa بال بزرگی از چینچورو را در سال ۲۰۲۰ باز می کند و قادر است بقیه ی ۳۵ درصد مجموعه را نگه دارد. امید است که اگر خود شیلیایی ها به اهمیت جهانی فرهنگ مومیایی درست کردن پی ببرند٬ شاید بقیه ی دنیا نیز بتوانند این موضوع را درک کنند.
برناردو آریازا انسان شناس فیزیکی ( دانشمندانی با نگرانی تکامل و تنوع زیستی بشرها ) که درباره ی مومیایی های چینچورو بیش از سه دهه مطالعه کرده اند٬ یکی از نقش های کلیدی ثبت اهمیت پیشنویس این مکان تاریخی است.
او می گوید: آنچه ما سعی داریم تا نشان دهیم این است که ما نه تنها قدیمی ترین شواهد ساخت مومیایی را داریم بلکه این کار توسط مردم شکارچی در محیطی طبیعی و دست نخورده انجام شده است که تا کنون باقی مانده است.
وی در ادامه می گوید: این ها اولین ساکنان منطقه یAtacama بوده اند و من دوست دارم تا فکر کنم آ« ها به عنوان پیشگامان بیابان بوده اند. ممکن است آن ها از نظر تکنولوژی پیشرفته نبوده باشند ولی تمام پیچیدگی های آن ها در آماده سازی برای مرگ بوده است.
در نزدیکی ساحل کشف شده است
مکس اوله٬ یک باستان شناس آلمانی می باشد که صد سال پیش در نزدیکی ساحل Arica کشف شد و آن را چینچورو نامیدند.
وی می گوید بعد از صحبت کردن با آریازا من ۲ مایل به سمت Playa Chinchorro رفتم که سواحل گسترده ای از شن های شکر قهوه ای از مرکز شهر Arica تا دهانه ی رودخانه ی Lluta گسترده است.
المورو٬ به ارتفاع ۱۳۹ متر بر روی تپه ای واقع شده است. پیچیده ترین مومیایی چینچورو٬ در دامنه های آن پیدا شدند. ۳۲ تا از آن ها در Museo de Sitio Colon 10 نگهداری می شوند.
شهر مدرن Arica بر بالای گورستان وسیعی از مردم چینچورو قرار دارد. با این حال٬ قدیمی ترین اشکال مومیایی های چینچورو ۷۰ مایل به سمت جنوب در Caleta Camarones٬ در ساحلی قرار دارد که در مدت ۷۰۰۰ سال و زمانی که ماهیگیرهای باستانی خود را برای مرگ آماده می کردند٬ به ندرت تغییر کرده است.
وی ادامه می دهد که من یک شب در هتل Apacheta در Arica اقامت داشته ام و صبح فردای آن روز به سمت Caleta Camarones رانندگی کردم.
بزرگراه Pan-American٬ Arica را به Caleta Camarones از طریق چشم اندازی بدون آب متصل می کند. تنها نشانه های وجود انسان در طول راه شش مجسمه ی جدید چینچورو می باشد که به تازگی و توسط هنرمندان محلی به نام های Paola Pimentel و Johnny Vasquez ساخته شده است.
از آنجایی که بیشتر پیوند این منطقه با فرهنگ چینچورو به مردگان دفن شده زیر صحرا می باشد٬ این مجسمه های کنار جاده ای هم یادآور ملموسی از گذشته است و هم نگاه اجمالی ای به آينده ی توریسم چینچورو می اندازد که به واقعیت تبدیل شود.
آب و هوای خشک
Caleta Camarones دومین مکان پیشنهادی برای یونسکو می باشد. Arriaza آن را به عنوان مکانی برای ردیابی میراث زندگی چینچورو در دوران مدرن برای ماهیگیران کنونی آن نگاه می کند.
مارک یوهانسون می گوید من با جورج آردیلز رئیس اتحادیه ی ماهیگیران محلی به سفری کوتاه برای یافتن صدف و توتیا رفتیم. وقتی به خشکی برگشتیم بر روی آن ها آب لیمو ریختیم و به طور خام خوردیم٬ این کاری است که مردم چینچورو انجام می دهند.
وی ادامه می دهد: سپس به سمت Camarones 14 رفتیم٬ مکانی که قدیمی ترین مومیایی ها در آن جا حضور دارند و مربوط به ۵ هزار سال قبل می شود و در سال ۱۹۷۸ کشف شد.
او می گوید دلیلی که باعث شده است مومیایی ها در طول سال ها در اینجا باقی بمانند٬ آب و هوای بسیار خشک اینجاست. به اضافه ی اینکه شوری بسیار بالای نزدیک به ساحل باعث می شود تا شما چیزهایی مربوط به صده های قبل را در اینجا ببینید. بنابراین تا زمانی که آب و هوای دچار تغییرات شدیدی نشود٬ این داستان پابرجاست.
یک باران شدید در فوریه باعث شد تا یک لایه ی تازه از مصنوعات از زیر لایه های خاکی چینچورو خارج شود که من آن را زمانی که با آردیلز در بالای تپه ای قدم میزدیم پیدا کردم. به معنای واقعی کلمه٬ استخوان ها و فیبرهای گیاهی از زمین قهوه ای در ناحیه ای به اندازه ی زمین فوتبال وجود دارند.
ماهیگیرهای محلی مصنوعات خارج شده را با کثیفی های خاک می پوشانند تا از دست دزدان در امان باشد. آن ها می گویند این بهترین کاری است که آن ها می توانند انجام دهند.
در انتها٬ در هیچکدام از موزه های شیلی٬ جایی برای این مومیایی ها وجود ندارد. آن ها هنوز جزئی از میراث جهانی نیستند و بیشتر مردم حتی نمی دانند که قدیمی ترین مومیایی ها پیدا شده اند.
