روستایی باستانی اندرون غار
روستای باستانی میمند ایران که حدودا در فاصله 900 کیلومتری جنوب تهران قرار دارد بستر خانه های درون غار و حفره های غارمانند و منزلگاه های زیر زمینی است که درون سنگ نرم کنده کاری شده است. تخمین زده اند که عمر حکاکی های سنگی یافت شده در این مکان به بیش از 10 هزار سال برسد.
گفته می شود میمند که – یکی از محل های ثبت شده در میراث جهانی یونسکو هست- در طول بیش از 2000 سال گذشته به طور مداوم محل سکونت بوده است که آن را به یکی از قدیمی ترین روستاهای باقی مانده ایران تبدیل کرده است.
در مکانی دنج و دور افتاده، در بین کوهستان های خشک بخش مرکزی ایران، میمند تابستان های داغ و زمستان های سوزناک را تجربه می کند. روستاییان برای سازگاری با این شرایط سخت، در فصل های سرد و گرم به ییلاق و قشلاق کوچ می کنند.
در تابستان و اوایل پاییز، آنها در خانه هایی با سقف کاهگلی زندگی می کنند که آنها را در برابر گرمای سوزان محافظت می کند. هنگامی که دمای هوا کاهش می یابد و سرمای استخوان سوز دره را فرا می گیرد، ساکنین میمند به زیر زمین پناه می برند.
از بین 400 غاری که بیش از 1000 سال گذشته در میمند ساخته شده است، 90 غار، سالم باقی مانده است. این خانه های درون غار تا هفت اتاق را در خود می گنجاند که هرکدام آنها دارای ارتفاع دو متر در 20 متر مربع هستند. هرچند، اندازه هر غار با غار دیگر تفاوت دارد.
ساکنین میمند غارها را به روز کردند تا با سبک زندگی آنها همخوانی داشته باشد؛ غارها دارای امکاناتی همچون برق هستند که آنها را قادر می سازد تا غذای خود را خنک نگه دارند، آنها حتی تلویزیون هم دارند. هرچند، آب لوله کشی ندارند و دارای حداقل تهویه هستند.
لایه ی سیاهی که برخی دیوارهای خانه هایشان را پوشانده است در اثر دوده ی آتشی است که آن را برای پخت و پز یا گرم کردن اتاق ها روشن می کنند.
این روستا روزگاری از دین عرفانی و باستانی زرتشتی پیروی می کرد که تحت حکومت پارسی شکوفا شد. نشانه هایی از گذشته دینی میمند باقی مانده است مانند غار»کیچه دوبندی« که نقل است روزگاری یک معبد بوده است و الان به یک موزه ی کوچک مبدل شده است. در قرن هفتم میلادی، دین اسلام بر دین زرتشتی که دین اصلی مردمان میمند بود فائق آمد و امروزه این غارها جایگاه یکی از معدود مسجدهای درون غار در سراسر جهان است که در عکس به تصویر کشیده شده است.
اکثریت روستاییان هم به دامداری و هم به کشاورزی می پردازند؛ آنها در مراتع کوهستانی به پرورش چهارپایان مشغول هستند و حیوانات را هنگام کوچ به غارها با خویش می برند که در اصطبل های زیر زمینی نگهداری می شوند. ساکنین روستا همچنین به جمع آوری گیاهان داروئی می پردازند. آنها تصور می کنند که این گیاهان باعث طول عمر و سلامتی ایشان می شود.
امروزه افراد کمتری از مردم این روستا زندگی در غار را انتخاب می کنند و به جای آن در زمستان ها به شهرهای مجاور نقل مکان می کنند و در تابستان ها باز می گردند. در طول سال تنها حدودا 150 نفر در این روستا زندگی می کنند.
