از مسیرهای جایگزین جاده اینکایی استفاده کنید
در طی این سالها، جاده ی معروف اینکاها، مانند خود ماچوپیچو، به خاطر افزایش تعداد گردشگران آسیب دیده است. بطور مثال، در حال حاضر، اجازه سفرهای چهار روزه به500سفر در روز کاهش یافته است (که شامل راهنمایان و باربران نیز میشود) تا خسارت های وارده به این جاده و اکوسیستم شکننده اطراف این جاده، کاهش یابد. اگر مشکلی ندارید از یکی از مسیرهای جایگزین جاده اینکایی که مقاومتر و خلوت تر هستند، استفاده کنید که بیشتر این مسیرهای جایگزین شامل بخش هایی از مسیرهای اینکایی اصلی نیز هستند. دو تا از بهترین گزینه ها، مسیر سالکانتای و لارس هستند. سالکانتای مسیری در ارتفاع بالاست که از 5 تا 8 روز طول میکشد تا با پیاده روی در کوههای اطراف ماچوپیچو به مقصد برسید. در مسیر لارس که خواهان کمتری دارد ولی از لحاظ فرهنگی دارای غنای بیشتری است، سفری چند روزه در پیش خواهید داشت. شما میتوانید از طریق کوهستانهای دره لارس که در پشت دره مقدس قرار دارند، به این مسیر دسترسی داشته باشید.
در انتخاب راهنما، تور و امکانات رفاهی دقت بخرج دهید
این روزها، از تمام بازدیدکنندگان ماچوپیچو درخواست می شود تا با راهنمایان حرفه ای واجد شرایط و دارای مجوز وارد این سایت باستانی شوند. اما همیشه هم گردانندگان تورهای مسیر اینکاها و تورهای پیاده روی آن چنان که باید واجد شرایط نیستند. پس بهتر است، از قبل درمورد گردانندگان تورها تحقیق کنید تا درباره سوابق این تورها درمورد رعایت اصول گردشگری نظیر حفاظت از محیط زیست، تعاملات فرهنگی و پرداخت عادلانه دستمزد کارکنان (بخصوص باربران) اطمینان حاصل کنید. در حال حاضر، باربران پرویی حقوق شناخته شده ای دارند ولی بسیاری از گردانندگان تور با اضافه باری که بر پشت این باربران میگذارند (بیش از حداکثر میزان بار اجازه داده شد که 20 کیلوگرم است) یا با دادن حقوق کمتر، این قوانین را زیرپا میگذارند. دستمزد روزانه استاندارد 45 سول است اما گردانندگان توری که احساس مسئولیت بیشتری دارند، دوبرابر این مبلغ را میپردازند.
تور کلبه های کوهستانی پرو گرداننده ی چندین تور دوستدار محیط زیست و با احساس مسئولیت اجتماعی در دره مقدس است.
از ویرانه ها دوری کنید
ماچوپیچو برخلاف بنای کلسیوم رم یا دیوار بزرگ چین، به گونه ای ساخته نشده تا تحمل وزن و قدم های هزاران نفر در روز را داشته باشد. در واقع، باستان شناسان و مورخان تخمین زده اند که این سایت در زمان اوج جمعیتش، میزبان 1000 نفر بوده است. گرچه تعداد گردشگران روزانه ماچوپیچو در حال حاضر به 2500 نفر محدود شده است ولی بسیاری از گردشگران –بخصوص کسانی که عاشق گرفتن سلفی های بی عیب و نقص هستند- همچنان به خرابه ها دست میزنند و وارد مناطق ممنوعه میشوند. این کار هم به خرابه ها صدمه میزند (حتی جابجایی ساده روغنهایی که روی پوست بدن انسان هستند هم میتوانند باعث فرسایش شود.) و هم باعث به خطر افتاددن امنیت جانی گردشگران میشود. در سال 2016، گردشگری آلمانی در حالیکه برای عکاسی به منطقه ممنوعه رفته بود، سقوط کرد و کشته شد.
از استادکاران محلی حمایت کنید
دره مقدس که برای پارچه های دستباف، نقره کاری ها و سایر صنایع دستی اش معروف است، فرصت های زیادی برای خریداران صنایع دستی فراهم کرده است. اما اگر در بازارهای گردشگری دقت کنید، کیفیت اجناس کاملا با یکدیگر متفاوت هستند. به دنبال بنگاه های اجتماعی و غیر انتفاعی باشید که از محصولات اصلی و با کیفیت حمایت می کنند و دستمزد عادلانه ای به استادکاران میپردازند. برای پارچه های با کیفیت در کوزکو (پایتخت این منطقه)، حتما سری به مرکز پارچه های سنتی پرو، شرکت تعاونی صنایع بافندگی اینکاکناپ واوینین و کاسا اکولوجیکا بزنید. هر جا که فرصت شد، مستقیما از خود استادکاران خرید کنید ولی از کالاهایی که به عتیقه بودن آنها شک دارید، اجتناب کنید. همچنین، آن کالاهایی که از منابع طبیعی که به دست آوردنشان سخت است، مانند چوبهای جنگلی اجتناب کنید.
از سایتهای باستانی چیزی به عنوان سوغاتی برندارید
از زمان ورود اسپانیایی ها در حدود 500 سال پیش، مردم پرو در تلاشند تا آثار باستانی شان در کشور خودشان باقی بمانند. دانشگاه یل در سال 2015، هزاران شی باستانی که توسط هیرم بینکام در سالهای 1912 تا 1915 در ماچوپیچو کشف شده بودند را به پرو بازگردانند ولی هنوز هزاران قطعه توسط گردشگران یا قاچاقچیان حرفه ای به خارج از کشور برده می شوند. اگر شما بطور اتفاقی در ماچوپیچو یا هر سایت باستانشناسی دیگری به شی عتیقه ای برخورد کردید، آن مورد را به دولت گزارش دهید. شاید برداشتن یک تکه سفال کوچک که در خاک پیدا کردید، چندان مهم بنظر نرسد ولی فکر کنید که اگر چهار میلیون گردشگر سالانه پرو هم همین کار را کنند، چه اتفاقی خواهد افتاد.
پلاستیک نریزید و آَشغالهای خود را جمع کنید
اگرچه تجزیه دستمال توالت در طبیعت تنها چندماه طول میکشد (در آب و هوای خشک مانند آندز بیشتر طول میکشد) اما کسی دوست ندارد چنین چیزی اطراف سایت باستان شناسی پرو ریخته شده باشد یا حتی نایلونهای غذایی یا بطریها که صدها سال طول میکشد تا تجزیه شوند. پیروی از قانون “هیچ اثری از خودتان در طبیعت بر جای نگذارید” که یکی از قوانین پیاده روی مسئولانه است، برای کمک به حفظ زیبایی های طبیعت پرو نیز لازم است. پس بیایید با داشتن کیت دفع زباله و محدود کردن استفاده از کیسه های زباله برای چنین کاری آماده شویم. اگر در طبیعت احساس رفتن به دستشویی کردید (دستشویی شماره دو!)، مطمئن شوید که کارتان را تا شعاع 200 متری منابع آب انجام ندهید و در نهایت مدفوعتان را در چاله ای به عمق حداقل 6 اینچ دفن کنید.
به عادات و فرهنگ محلی احترام بگذارید
تحقیق کردن درباره مقصد سفرتان و یاد گرفتن چند کلمه به زبان محلی، جزء مهمی از سفر مسئولانه به شمار میرود. کیچا زبان اصلی بسیاری از مردم روستایی آند است، از جمله بیشتر باربران مسیر اینکایی. بنابراین یادگیری چند اصطلاح معمول کیچایی مانند وینوس دیاس (صبح بخیر) و سولپایکی (متشکرم)، نشانگر مهارتهای زبانی شماست.
درمورد لباس بهتر است بدانید که پرو کشوری تقریبا محافظه کارانست (معمولا لباسهای روزانه تمیز و مرتب خوب هستند اما تاپ های بالا ناف و تیشرتهای چسبان جز موارد ممنوعه هستند، بخصوص در زمانهایی که از مکانهای مذهبی دیدن میکنید.
ناخواسته از بیگاری کشیدن از کودکان حمایت نکنید
از هر مسیری که به ماچوپیچو بروید، ممکن است با کودکانی روبرو شوید که در حال فروش سیگار و کارت پستال هستند یا مستقیما پیش شما می آیند و تقاضای پول میکنند (از عبارات قشنگتری مانند پروپینیتا یا انعامی مختصر استفاده میکنند). مطالعات بسیاری نشان میدهد که دادن پول به کودکان کار (یا گدا) چرخه فقر را دائمی میکند و اجازه نمیدهد که این کودکان به مدرسه بروند. پس احتمالا بهترین کار برای کمک به این کودکان رد مودبانه پیشنهادشان است، مثلا گفتن: نه، (گراسیا-متشکرم). اگر میخواهید کاری بیشتری برای این کودکان انجام دهید به موسسات مراجعه کنید که به فقر و بیگاری کودکان میپردازند؛ موسساتی نظیر نجات کودکان (Save the Children) و (ChildSafe) تا راه های کمک به آنها را یاد بگیرید.
شکنندگی ماچوپیچو از نمای بالا بهتر دیده میشود
عکاس متواضعی باشید
ماچوپیچو و دره مقدس فرصت های خارق العاده ای برای عکاسی کردن بشمار میروند ولی این دلیل نمی شود که از هرچه که چشمتان را گرفت، عکس بیندازید. برای عکاسی از مردم محلی، محترمانه تر است تا از قبل از آنها اجازه بگیرید و اگر آنها در عوض تقاضای پول کردند، یک یا دو سول در ازای کاری که برای شما می کنند، مبلغ منصفانه ای است. اگر میخواهید از کودکی عکس بگیرید باید از والدینش اجازه بگیرید و هرگونه پولی بابت این عکاسی باید به پدر و مادر آن کودک داده شود.
اگر از کوادکوپتر برای عکاسی استفاده میکنید، قوانین محلی را قبل از به پرواز درآوردنش چک کنید (کوادکوپتر در ماپوپیچو ممنوع است). از به پرواز درآوردنش بر بالای سر مردم و منزل های شخصی خودداری کنید. همچنین توجه کنید که وجود این وسیله ممکن است موجب مزاحمت برای سایر گردشگرانی شود که درحال لذت بردن از آرامش کوههای آند پرو هستند.
