در یک شنبه آفتابی که یک روز بی نقص دیگر در غرب استرالیا به شمار می رفت، چیزی که توجه مرا به خود جلب کرد چیزی بسیار غریب و نامتعارف نظر مرا خود جلب کرد: هزاران ستون آهکی بزرگ که از میان شن های زرد رنگ سر بر آورده بودند.
استرالیا در سراسر جهان به خاطر سازه های متفاوت سنگی خود شناخته می شود اما سازه های سنگی عجیب تر و قابل توجه تری از سازه های بیابان Pinnacles Desert وجود دارد. و در سرزمینی که جلوه های زمین شناختی عجیب و غریب با نام های عجیب و غریب تر به ندرت باعث جلب توجه و حیرت افراد می شود، قله های بیابان Pinnacles Desert بسیار متفاوت هستند. کارولا ورشورن، که از کارمندان یک مرکز گردشگری در بندر پرث است در این باره می گوید: «اینجا یک جای بسیار خاص است. آن سنگ های گچی، رنگ های آن، منظره بیابان؛ این واقعیت که می توانید تمام این چیزها را در نزدیک ترین فاصله به شهر پرث تماشا کنید خارق العاده است. من به گردشگران می گویم که انگار وارد سیاره ای جدید می شویم».
من از قبل تصمیم گرفته بودم تا به انتهای شمال بندر پرث که یک سفر یک روزه 400 کیلومتری بود سفر کنم زیرا در مورد بادهای عجیب و بسیار قوی که ساحل را درنوردیده و یک محیط جهان دیگری که قابل تصور هم نیست را ایجاد می کند بسیار شنیده بودم. سفر خود را در شهر مرکزی زیبا و مسحور کننده ایالت آغاز کردم و در حالی که از منطقه St George’s Terrace به عنوان یکی از شاهراه های اصلی شهر عبور می کردم این توصیه را دریافت کردم که دامنم را محکم بچسبم. این توصیه مرا به خنده واداشت زیرا آن روز هوا بسیار باثبات و آرام بود، آسمان بدون ابر هیچ نشانی از آشوب و آشفتگی نداشت. اما ناگهان وزش باد در خیابان شروع شده و ساختمان های بلند دو طرف آن عملاً به یک تونل بادی بزرگ تبدیل شدند. من نیز خودم را کج و کوله کرده و محکم لباس هایم را گرفتم. این اولین برخورد من با چیزی بود که ساکنان محلی به آن «دکتر فرمنتل» می گفتند.
نیل بنت، مدیر بخش رسانه و ارتباطات اداره هواشناسی غرب استرالیا در این باره می گوید: «این نامی است که ما برای نسیم دریا انتخاب کرده ایم. اما گاهی اوقات با نسیم دریایی مواجه نیستم؛ این باد همیشه مهربان و یک غول خنک ملایم نیست بلکه می تواند به یک هیولای واقعی بر حسب قدرت زیادش تبدیل شود. پرث وحشی ترین شهر در کل استرالیاست».
این «دکتر»- نام زیبا و خلاصه ای که اغلب برای بادهای شهر در نظر گرفته می شود- در تمام روزهای تابستان در هنگام ظهر و رأس ساعتی دقیق از راه رسیده که به گفته بنت به دلیل اختلاف دمای بین اقیانوس و زمین شکل می گیرد. وی در ادامه صحبت هایش در این مورد می گوید: «این همان جایی است که واژه دکتر از آنجا می آید؛ این باد نوعی درمان و رهایی از گرماست. این باد همه چیز را خنک و آرام می کند».
در واقع، از گرمای شدید تا طوفان های حاره ای تا گربادها، غرب استرالیا خانه انواع مختلفی از شدیدترین وقاعی اقلیمی و آب و هوایی است. این ایالت رکورد قوی ترین بادی که تاکنون وزیده را در اختیار دارد (بادی با سرعت ترسناک 408 کیلومتر بر ساعت که در سال 1996 با ساحل غربی این ایالت برخورد کرد) و همین بادها هستند که باعث شکل گیری شگفتی های طبیعی عجیب و غریب شهر شده اند.
از طریق جاده ساحلی به سمت شمال شهر راندم و بعد از عبور از مزارع بادی به شهر کوچک ماهیگیری لنسلین رسیدم که هر سال در ماه ژانویه و به هنگام میزبانی یکی از معروف ترین مسابقات قهرمانی آبی جهان به نام Lancelin Ocean Classic که موج سواران و کایت سواران را از سراسر جهان به خود جذب می کند، جمعیت آن از 700 نفر به بیش از 2000 نفر می رسد.
بنت می گوید:«مردم از سراسر جهان به لنسلین می آیند زیرا باد در این جا همواره وجود دارد». می توانم از همان لحظه ابتدایی ورودم به شهر این موضوع را درک کنم. خانه های کم ارتفاع در کنار درختانی که به زاویه 45 درجه رشد کرده اند دیده می شوند، انگار که در جیغی یخ زده گیر افتاده و سعی دارند از بادی سهمگین پیشی بگیرند. در پارکی کوچک و رنگارنگ که کودکان در آن اسکیت سواری و دوچرخه سواری می کنند، میزهای پیک نیک و باربکیوهای عمومی برای پا برجا ماندن به سه دیوار بسته شده اند و تنها در بخش شرقی باز هستند. می توان تپه هایی شنی و ناهمتراز به ارتفاع ساختمانی سه طبقه و تشکیل شده از شن کاملاً سفید را ببینم که بسیاری از آن ها وارد حریم شهر شده اند که در اثر وزش باد کیلومترها از ساحل و محل اصلی تجمع شن ها فاصله گرفته اند. ورشورن در ادامه صحبت هایش می گوید: «این تپه ها را با عنوان تپه های شناور می شناسند زیرا با سرعت سالانه 12 متر به سمت شمال و به سمت قله ها در حرکت هستند. حتی در مسیر جاده تابلوهایی نصب شده که به رانندگان در مورد کاهش دید در هنگام وزش باد هشدار می دهند زیرا این بادها بسیار قوی بوده و باعث بلند شدن شن های ساحل می شوند».
گردشگران ماجراجو از سراسر جهان به این تپه های شنی عظیم الجثه هجوم می برند تا به رانندگی با خودروهای آفرودی، دوچرخ سواری بیابانی و شن سواری بپردازند و در این سفر از قله های مخروطی و آهکی مشهور شهر نیز دیدن می کنند. اما بسیاری نمی دانند که این همان شن ها در ترکیب با بادهای تند غربی است که آن هزاران ستون سنگی را در فاصله 50 کیلومتری به سمت شمال شکل داده است.
سازه های موسوم به Pinnacles Desert که در مرکز پارک ملی نامبونگ واقع شده اند از مناظر خیره کننده و حیرت انگیز بسیار دیدنی و مشهور استرالیا به شمار می آیند. اینجا، ستون های آهکی بزرگ و فراوانی که ارتفاع برخی به 4 متر نیز می رسد، در کنار پس زمینه از شن های طلایی قرار گرفته اند. در حالی که از میان ستون های دندانه دار و مناره های قارچی شکلی می گذشتم که در تعداد بیشمار در همه جا دیده می شدند، سنگ های آهکی زرد رنگ در زیر آفتاب تند درخشیده و رگه هایی رنگی از ترکیبات آلی در سنگ درخشش خاصی پیدا می کردند. دقیقاً به این می مانست که یک ارتش کامل در حالی که در کنار ساحل به خط شده و نیروهای مهاجم را نظاره گر بوده اند به یکباره به سنگ تبدیل شده اند؛ چیزی که ما را به یاد نگاه مردم بومی استرالیا به ماجراجویان و مهاجران اروپایی که قرن ها قبل با کشتی از غرب به این منطقه آمدند و تعجب و ترس آن ها از ماهیت و منشآ این انسان های متفاوت می اندازد.
در واقع، این مکان برای مدت های طولانی مکانی مقدس برای مردم بومی منطقه بوده است و حسی از حیرت و پرستش را به خوبی حس می کردم. حجم و بزرگی این فضا بسیار عظیم و خیره کننده بود. چندین بازدید کننده، در مقابل صخره های تحلیل رفته در اثر باد عکس سلفی می گرفتند، شبیه به مورچه هایی که روی منظره ای بزرگ ایستاده بودند. این فضا چنان غریب و فرازمینی بود و به محیط ماه شباهت داشت که درک وجود آن هم برایم دشوار بود.
نظریات بسیاری در مورد چگونگی شکل گیری این قله های آهکی وجود دارد. اولین ماجراجویان اروپایی که به اینجا آمدند بر این باور بودند که با خرابه های یک شهر گمشده مواجه شده اند در حالی برخی دیگر فکر می کردند این ها در واقع تنه فسیل شده درختان هستند. به گفته پروفسور کن مک نامارا، استادیار کالج زمین شناسی دانشگاه استرالیای غربی، واقعیت این است که این سازه ها در حدود 120.000 سال پیش و پس از عقب نشینی دریا و برجای ماندن لایه های غنی از کلیسم دریا یا کربنات کلسیم و شن های کوارتزی شکل گرفته اند.
او با تشریح این که در طول هزاران سال بادهای غربی این منابع شنی را به تپه هایی بلند در کنار ساحل تبدیل کرده اند که در نهایت به ستون هایی آهکی بدل شده و به خاطر فرسایش به قله هایی نوک تیز تغییر شکل داده اند می گوید: «آن ها حیرت انگیزند، نمونه هایی خارق العاده از پدیده کارستی شدن».
بنت نیز با این ایده موافق است و می گوید: «شکل این قله های آهکی در اثر فرسایش بادی شکل گرفته است؛ وزش مداوم باد باعث بلند شدن ذرات شل شن شده و آن ها را مانند چکش به سازه های سنگی کوبیده است و این همان شکلی از فرسایش بادی است که صورت گرفته».
در حالی که روی شن های در حال تغییر راه می رفتم، از کنار ردپای شترمرغ های استرالیایی و مارمولک های آفتابگیر گذشته و به سمت بیابان قله ها می رفتم، آفتاب پایین تر رفته و باعث شکل گیری سایه هایی متحرک در میان شن ها شده بود که فضا و حس و حال منطقه را بسیار غم انگیز می ساخت. ورشورن می گوید: «می توانید هر روز از سال به اینجا بیایید و هر بار عکس بگیرید و هر روز عکستان متفاوت باشد. نور و سایه ها حیرت انگیز هستند».
اشکال و وسعت این سازه های سنگی بسیار حیرت انگیز است. اگر چه حس می کردم که در حال عبور از میان یک منطقه باستانی هستم اما مک نامارا بعدها به من گفت که اگر در یک روز بادی به این منطقه می رفتم می توانستم قله های جدیدی که در برابر چشمانم شکل می گرفتند را ببینم.
او با اشاره به اینکه تپه هاش شنی موجود در لنسلین در واقع نمونه های مدرن تر قله های شنی هستند تصریح می کند: «یک برآمدگی گرد در باد شکل می گیرد و فکر می کنید که اگر چند سال دیگر برگردید، و باد همچنان بوزد احتمالاً در آنجا با یک قله دو تا سه متری مواجه خواهید شد. احتمالاً به باران های بیشتر و مقداری گیاه رستنی برای تثبیت نیاز دارند زیرا تا زمانی که متحرک هستند شکل ثابتی نمی گیرند اما در نهایت می توانند به ستون های شنی تبدیل شوند. می توانی 10.000 یا 20.000 سال دیگر برگردی و خودت ببینی»!
اگر چه فاصله ای زیاد از خانه ام در شهر ملبورن داشته و انتظار نداشتم که خیلی زود به این منطقه برگردم اما این سرزمین غریب و فرازمینی به شدت مرا درگیر و مجذوب خود ساخته بود. در حالی که آنجا را ترک می کردم، آفتاب در حال غروب کردن در دریا بود و رنگ های متنوعی را در آسمان پراکنده می کرد، از قرمز تا نارنجی و بنفش. اقیانوس هند تا دوردست های بی پایان کشیده شده بود و تا آفریقا ادامه داشت و در حالی که باد از سمت دریا وزیدن گرفت به خودم لرزیدم، آخرین یادآوری از قدرتی که دکتر باد در این ساحل بسیار طولانی و خلوت داشت.
