قدیمی ترین فستیوال سنتی ازدواج اروپا در مقدونیه

هر ساله گروهی کم جمعیت از کوه نشینان در مقدونیه، اتحاد زن و مرد در سنت ازدواج را به شکلی خاص و ویژه جشن می گیرند. یک روز یکشنبه، چند ساعت قبل از این که فستیوال سالانه مراسم عروسی سنتی در روستای گالیچنیک، در مقدونیه به پایان برسد، داماد و ساقدوش های او برای انجام آخرین بخش از تعارفات و دعوت های خاص مراسم به سمت جنگل رهسپار می شوند. اواسط ماه جولای (تیر ماه) است و این گروه خوشحال در حالی که بلوزهای سنگین و شلوارهای پشمی به تن دارند و تعدادی ، در حال دمیدن در شیپورهای چوبی و دهل زنان آن ها را همراهی می کنند، در یک ردیف و در یک مسیر بسیار باریک به سمت قبرستان می روند در حالی که یک بطری مشروب محلی به نام راکیجا و تعدادی لیوان روی یک سینی در دست دارند.

آن ها سپس یک سنگ قبر که در فضای خالی میان درختان واقع شده را احاطه می کنند و مقداری از این نوشیدنی را روی قبر می ریزند. این مراسم سنتی که اکنون چندین شب و روز از شروع آن گذشته با جشن و پایکوبی و می گساری همراه است و بدین ترتیب با روشن کردن شمع های مذهبی خاص و جمع شدن به دور قبر بستگان درگذشته، آن ها را نیز به ساعات پایانی مراسم خود دعوت می کنند.

این مراسم هر ساله در روزهای 14 و 15 ماه جولای برگزار شده و دو روز و نیم به طول می انجامد و دعوت کردن از روح کسانی که سال ها پیش درگذشته اند، با سنت ها و آداب ازدواج های امروزی و مدرن هیچ سنخیتی ندارد. اما برای این مردم محلی و هزاران نفر از مردم مقدونیه که اکنون در خارج از وطن خود زندگی می کنند و همچنین گردشگران و مسافرانی که خود را به کوهستان های غربی ترین قسمت مقدونیه رسانده اند، آشنایی دوباره سالانه با یک رسم سنتی فرهنگی بسیار قدیمی باعث شده که این مراسم بسیار ویژه و خاص باشد. زیبایی این مراسم در زمانی است ، که برای ترویج و حراست از این رسم سنتی و قدیمی صرف می شود.

این فستیوال، یک قرن پیش و بعد از این که چندین نسل از مردم روستای گالیچنیک از این روستا مهاجرت کردند آغاز شد. اما آن ها ریشه خود را فراموش نکردند و هر ساله تابستان، به افتخار حافظ و نگهبان این روستا، در روز سنت پیتر که مصادف با 12 جولای برای ارتدوکس هاست، ساکنان روستا برای پیدا کردن نیمه گمشده خود که در جایی دیگر نخواهند یافت به روستای موطن خود باز می گردند. امروزه هزاران نفر از سراسر جهان برای کمک به زوجینی که تازه ازدواج کرده اند به این روستا باز می گردند و همزمان به نیاکان خود ادای احترام کرده و طبیعت و محیطی که همگی به آن افتخار می کنند را مورد تکریم قرار می دهند. تانجا لپچسکا، که والدین پدری اش از ساکنین این روستا بوده و امروزه تنها در دو فصل از سال سکونتگاه مهاجران می شود در این باره می گوید:” افرادی که از زندگی شان لذت برده و زندگی ساده ای داشته اند همواره در جستجوی ریشه خود هستند، خواه این موضوع جمع شدن و باخبر شدن از احوال هم روستایی ها باشد، یا انجام مراسم سنتی و یا اینکه جایی را به خاطر بیاورند که آرامش و صلح را به دل های آنان آورده است. در گذشته، همانگونه که مادربزرگم می گوید، مراسم جشن ازدواج یک هفته به طول می انجامید و هر روز مراسم خاص خودش را داشت. از دهه 1950، ما مهم ترین سنت هایمان که در حدود 25 سنت هستند را برای ساختن یک روایت داستانی که افراد بتوانند آن را درک کنند انجام می دهیم”.

این مراسم سنتی به طور غیررسمی شب جمعه و به افتخار داماد جوان آغاز شده و تمامی مردان و زنان روستا در این مراسم شرکت دارند. سپس از روز شنبه تا مراسم مذهبی روز یکشنبه در کلیسا برنامه های خاصی اجرا می شود. یکی از این برنامه ها اجرای رقص سنتی توسط مادر داماد است. سپس عروس از سه چشمه کوزه ای را پر از آب می کند. از دیگر برنامه ها می توان به انتقال عروس از خانه پدری اش به خانه داماد همراه با خوش آمدگویی و شادی دسته جمعی، پذیرایی و تبریک به کسانی که در این ازدواج دخیل بوده اند و همچنین خداحافظی با اعضای گروه موسیقی اشاره کرد.