آيا توليد تاكسی های پرنده در آينده ای نزديك در حال وقوع است؟

چشم انداز یك تاكسی پرنده كه شما را از روی ترافیك خودروهای روی زمین حمل كرده و سرعت رسیدن شما به مقصد را چند برابر می نماید، موضوعی بسیار جالب است. اما آیا ما در حال نزدیك شدن به تولید این نوع تاكسی ها هستیم؟
موفقیت اخیر یك شركت بریتانیایی در تولید یك هواپیمای كاملاً الكتریكی كه به صورت عمودی به پرواز درآمده و فرود می آید، نشان می دهد كه واقعاً در حال نزدیك شدن به تولید نسل جدید تاكسی می باشیم.
برنامه ریزی ها برای اینكه اپلیكیشن درخواست تاكسی اوبر با یك ناوگان جدید از كاركنان هواپیمایی وارد بخش حمل و نقل هوایی شود نیز در حال انجام است، این كار توسط متخصصینی انجام می گیرد كه معتقدند جاه طلبی ها و آرزوها برای معرفی تاكسی های هوایی طی سه یا چهار سال به شكل بالقوه قابل دستیابی هستند حتی اگر از نظر هزینه ای لزوماً مقرون به صرفه نباشند. شركت بریتانیایی ورتیكال آیرواسپیس تست پروازی را برای اولین نمونه بدون سرنشین خود در ماه ژوئن سال 2018 پس از اخذ مجوز پرواز از سازمان ملی هوانوردی، انجام داده و تكمیل كرد. هواپیمای وی.تول كه 750 كیلوگرم وزن دارد تنها در 12 ماه طراحی و تولید شد و به پرواز درآمد.
هدف شركت ورتیكال آیرواسپیس كه توسط مدیرعامل شركت او.وی.او انرژی در سال 2016 تأسیس گردید، ایجاد انقلابی در چگونگی پرواز كردن مردم در بین شهرهای مختلف از طریق وسائط نقلیه هوایی شخصی، بدون آلودگی ناشی از كربن و عندالزوم در دسترس است.

پرواز انقلابگر
مدیرعامل و موسس شركت، آقای استفن فیزپاتریك بیان نموده است كه: “در سال های اخیر تعداد مسافران پروازهای كوتاه، رشد زیادی داشته است، اما به عنوان یك برونداد، صنعت هوانوردی یكی از صنایعی است كه باعث تغییرات عظیم آب و هوایی و افزایش آلودگی هوا در مناطق محلی (شهری) شده است. ما قصد داریم مقوله وجود سوخت كربنی را از مسافرت هوایی حذف كنیم و این آزادی را به مردم بدهیم كه از محله خود مستقیماً به سوی مقصد مورد نظر پرواز نمایند. “
این شركت در بریتانیا با الهام از فناوری مورد استفاده در مسابقات فرمول یك، به دنبال رونمایی از خدمات وی.تول در مسیرهای ویژه درون شهری طی چهار سال آینده است.
مدیرعامل این شركت در ادامه افزود: “مواد سبك، سیستم های آیرودینامیك و الكتریكی توسعه یافته توسط مسابقات فرمول یك به میزان زیادی در هواپیماها قابل استفاده می باشند، حتی بسیار بیشتر از استفاده های آن در حمل و نقل جاده ای. با گذاشتن این فناوری ها در اختیار مهندسین مجرب هوافضا، می توانیم هواپیماهای بسیار پیشرفته را برای قرن بیست و یكم تولید نمائیم.”
البته برنامه تاكسی های هوایی چند سالی است كه در دست اقدام است به طوریكه شركت اوبر به عنوان نیروی محركه در حال پیشبرد اقدامات است.
این شركت عظیم حوزه تاكسی رانی جزئیات جدیدی از شبكه تاكسی های هوایی با قوای محركه برقی را در اجلاس سالیانه شركت اوبر در ماه مه 2018 آشكار نمود. كاركرد ساده این سیستم به این شكل است، مسافران اپلیكیشن را فراخوانی می كنند، یك كلید را فشار می دهند و از طریق یك آسانسور به نزدیك ترین ورتیپورت (مكان مخصوص سوار و پیاده شدن) می رسند.
از اینجا یك وسیله به نام “اوبر اِیـر” آنها را به مقصد مورد نظر خود می رساند. شركت اوبر تصمیم گرفته كه تا سال 2023 در شهر لس آنجلس، دالاس و یك شهر بین المللی دیگر كه هنوز انتخاب نشده است، فعالیت خود را آغاز كرده و تا اوایل سال 2020 اولین هواپیما را آزمایش نماید.

تلاش برای رسیدن به تعالی
اِریك الیسون، رئیس بخش هوانوردی شركت اوبر می گوید: “دستیابی به اهداف مورد اشاره سخت است اما فكر می كنیم كه تلاش برای رسیدن به نقطه اوج و تعالی حائز اهمیت است. تعیین فرجه زمانی سال 2020 نیازمند این است كه شركای ما خودروهایی را تولید كنند كه معیارهای كلیدی همانند صدای تولیدی، بازه و قدرت باتری را داشته باشند و ما بتوانیم در آزمایشات خود از آنها بهره ببریم.”
تا به حال شركت اوبر مجموعه ای از شركای جهانی در حوزه هوافضا همانند شركت ناسا را به خاطر سیستم های كنترل ترافیك این شركت و همچنین تعداد دیگری از تولیدكنندگان هواپیما را به منظور طراحی نشست و برخواست عمودی شبكه تاكسی های مورد نظر یعنی مدل های وی.تول شامل شركت های پیپیسترِل ایركرافت، بِل هلی كوپتر، علوم پروازی آئورورای بوئینگ، كارم ایركرافت، كورگان و امبرائر، دنبال نموده است.
اولین طراحی های مدل وی.تولِ شركت اوبر در همایش ماه مه این شركت رونمایی گردید، كه هر كدام از آنها از نظر زیبایی با مدل دیگر تفاوت داشت، اما همگی از یك سلسله از مقیاس ها تبعیت می نمودند، مقیاس هایی مانند ایمنی، ذخیره انرژی،‌ صدای پایین، ظرفیت ترابری و گازهای منتشره. ایده اصلی 5 تولید كننده اصلی دیگر این است كه این شركت ها مدل های وی.تول مخصوص خود را بر اساس مدل طراحی شده توسط شركت اوبر خلق خواهند نمود.

در حال حاضر بیش از 70 تولیدكننده در حال توسعه طراحی مدل های وی.تول برای استفاده در شبكه شركت اوبر هستند.
اساسی ترین نیازمندی های مدل تولیدی شركت اوبر این الزام را ایجاد می كند كه مدل های مزبور توانایی حركت در سرعت های 150 تا 200 مایل به ازای هر ساعت را در ارتفاع 1000 تا 2000 پا داشته باشند به طوریكه عمر باتری آن می تواند تا قبل از نیاز به شارژ مجدد، به میزان 60 مایل باشد. در آغاز هواپیما توسط خلبان های تجاری اداره خواهند شد، خلبانانی كه شركت اوبر امیدوار است با قولی كه در زمینه شروع كار از خانه داده شده، جذب این شبكه شوند، اما برنامه ریزی شده است كه بعدها منظور در دوره ای 10 تا 20 ساله هواپیماهای بدون خلبان در شبكه فعالیت داشته باشند.
چیزی كه شبكه را به یكدیگر متصل می كند، نقاطی به نام ورتیپورت هستند كه بر روی پشت بام های بی استفاده و هلی پد های موجود ساخته شده و مجهز به تجهیزاتی هستند كه وی.تول ها می توانند با استفاده از آنها باتری های خود را شارژ مجدد كرده و همزمان مسافران هم در این نقاط سوار هواپیما شده و یا از آن پیاده شوند.
متخصصین شركت اوبر معتقدند كه در ناحیه ای به مساحت 3 هكتار در هر ساعت نیازمند ارائه خدمات به حدود 4000 مسافر خواهند بود و همچنین از شبكه آن می توان برای سرویس دهی به محل های برگزاری كنسرت ها، جشنواره ها و فضاهای سبز نیز استفاده كرد.

نظارت بر آسمان ها
حوزه توسعه مدل های مدیریت هوافضا، حوزه ای است كه تخصص شركت اوبر همچنان می تواند سبز بماند (یعنی از نظر بحث آلودگی هوا، طرفدار محیط زیست باقی بماند).
ناسا در این عرصه بسیار شایسته بوده و دو سند همكاری در حوزه فضایی به منظور توسعه سیستم های حمل و نقل هوایی در مناطق شهری با شركت اوبر منعقد نموده است.
الیسون در این باره توضیح می دهد كه: “مشاركت با ناسا بر روی شبیه سازی توانمندی های كنترل ترافیك هوایی متمركز است كه با استفاده از دسترسی به داده ها و استفاده از تجارب آنها در مدیریت حجم بالایی از این خودروها و به منظور نمایش اینكه چگونه سیستم های مختلف می توانند با یكدیگر ادغام شوند،‌ انجام می گیرد.” مسئولین ناسا بیان كرده اند كه این شركت در نظر دارد از بابت اینكه ادغام این هواپیماهای كوچك در سیستم كنونی منجر به ایجاد فشار بر روی جریان سیستم كنترل ترافیك هوایی موجود نمی شود، اطمینان حاصل نمایند. داده های استفاده شده توسط شركت اوبر به مدیریت كردن این موضوع از طریق شبیه سازی شرایط در نقطه اوج ترافیكِ هوایی برنامه ریزی شده كمك می كند و جهت مهندسی یك سیستم كارا، با تحقیقات در حوزه هایی همانند مدیریت ترافیك در ارتفاع پایین و ایمنی در سراسر سیستم پیوند دارد.

هزینه های رانندگی پایین می آید
اما آیا این مقوله، از نظر هزینه مقرون به صرفه خواهد بود؟
متخصصین در این باره كمی مردد هستند، اما الیسون بر این نكته اصرار دارد كه استفاده از انرژی الكتریكی هزینه ها را پایین نگاه خواهد داشت. او دلیل خود را به این شكل توضیح می دهد: “هزینه استفاده از یك هلی كوپتر به ازای هر مایل حدود 9 دلار است، و ما فكر می كنیم كه با استفاده كردن از تكنولوژی انرژی الكتریكی، می توانیم هزینه را به ازای هر مایل به 5 دلار كاهش دهیم، رقمی كه تقریباً برابر با پیشنهاد لوكس شركت یا اصطلاحاً قیمت گذاری سیاه شركت اوبر است.”
شركت اوبر معتقد است كه خواهد توانست رانندگان را به همان شیوه ای زمینی متداول، یكپارچه و متحد كند، در نتیجه هزینه می تواند در بین چهار مسافر هر پرواز سرشكن گردد. این موضوع هزینه مسافرت هر مسافر به ازای یك مایل را به میزان هزینه یك تاكسی اوبر ایكس (یعنی یك خودروی چهار نفری) كاهش می دهد.
الیسون همچنین افزود كه در مسافت های طولانی تر، فناوری خودران به همراه تولید انبوه این نوع از هواپیماها می تواند قیمت ها را به نقطه ای كاهش دهد كه استفاده از یك تاكسی اوبرایـر به عنوان وسیله حمل و نقل متداول برای شما نسبت به مالكیت یك خودرو ارزان تر تمام شود.

برای اكثریت؟
علی رغم تلاش های شركت اوبر در جهت تقلید از مدل های زمینی خود برای ایجاد سیستم هوایی، در مورد اینكه سرویس تاكسی هوایی می تواند از نظر هزینه ای به آن اندازه مقرون به صرفه باشد، تا حدی تردید وجود دارد.
آلن لویس مدیرعامل شركت مشاور استراتژیك ال.ای.كِی می گوید: “تعداد بسیار زیادی از مدل های آماده به كار وی.تول جهت پشتیبانی از این شبكه وجود ندارد،‌ بنابراین هر مدل نیازمند دارائی های خاص خود است. این دارائی ها نه تنها برای خریداری بلكه برای نگهداری و تعمیرات آنها جهت حفظ در سطوح بالای قابلیت اطمینان و كاربری، پرهزینه خواهند بود. سیستم پارك كردن، تعمیرات و سوخت رسانی به جهت پشتیبانی از این خودروهای جدید بایستی ساخته شوند، تجهیزاتی كه بر هزینه ها می افزایند.”
وی همچنین به این نكته اشاره می كند كه هزینه های نیروی انسانی خلبانان وی.تول نیز می تواند فوق العاده زیاد باشند. او در ادامه افزود كه: “در سراسر جهان از نظر وجود خلبان دچار كمبود شدیدی هستیم. این یك مهارت معمولی نیست كه یك شخص بزرگسال به راحتی آن را داشته باشد كه این موضوع شامل راندن یك خودروی اینچنینی نیز می باشد، بنابراین تصور آن سخت است كه باید به خلبانان چنین خودروهایی بیشتر از میزانی كه می توانند برای خلبانی هواپیماهای تجاری درآمد داشته باشند، پرداخت نمود. در نقاط هزینه ی مشخصی، برای مدل های این چنینی می توانند وجود داشته باشند و در حقیقت در مكان هایی همانند شهر مانیل فیلیپین كه مردم برای سفر در شهر و اجتناب از ترافیك زمینی از هلیكوپتر استفاده می كنند، این كار انجام شود. اما نكته این است كه این خدمات برای افراد بسیار ثروتمند ارائه می شود.”

قوانین
هزینه ها به كنار، یك مانع كلیدی دیگر موضوع قوانین است كه در شهرهای ایالات متحده تحت نظارت اداره هوانوردی فدرال (FAA) قرار دارد.
دن الول، مدیر اجرائی این اداره در همایش توضیح داد كه: “این كار بسیار چالش برانگیز خواهد بود چرا كه می بایستی ایمنی را سرلوحه قرار دهیم. سرعت پیشرفت تكنولوژیكی در این صنعت بیشتر از هر چیز دیگری است كه قبلاً با آن سروكار داشته ایم و ما فعلاً عادت نداریم كه با آن سرعت حركت كنیم.” با این حال وی افزود كه داده های گردآوری شده از طریق برنامه خلبان می تواند به پاسخ دادن به سوالات اساسی پیرامون ایمنی و سیاست كمك نماید: “ما در حال حاضر در فرآیند ورود به رویه اخذ گواهینامه و مجوز برای هواپیمای بدون سرنشین هستیم. بنابراین فكر نمی كنم فرجه زمانی تعیین شده تا سال 2023 خیلی هم جاه طلبانه باشد، اما قطعاً هیچ تعهد و قولی نمی دهم.” ایمنی یك نگرانی اصلی برای متخصصین تاکسی هواپیماهای است.
فیزپاتریك در ادامه صحبت های خود می افزاید: “صنعت هوانوردی یكی از پیچیده ترین و قانونمندترین بخش های صنعتی در جهان است. این موضوع یك دلیل قانع كننده دارد و آن ایمنی است، مقوله ای كه هم اولویت اول است و هم بایستی اولویت اول باشد. مجوز پرواز اولین هواپیمای ای.وی.تول ما توسط سازمان CAA صادر گردید و از قبل هم در حال كار كردن با EASA برای اخذ گواهی مدل برای مدل بعدی در دست تولید خود هستیم. قوانین و مقررات هم زمان با فناوری جدید تكامل می یابد اما زمان می برد. ما در تمام طول فرآیند با قانون گذاران همكاری داریم.” از نظر تاریخی سابقه داشته كه FAA تا حدود 10 سال را برای تنظیم مقررات هواپیمای جدید اختصاص دهد. طبق گفته های ال ول دلیل اصلی این موضوع این است كه سرعت پیشرفت صنعت نیز به همان اندازه بوده است اما دیگر اینگونه نیست.

او در این باره می گوید: “ما می خواهیم به این هواپیماها گواهی اعطا نمائیم و قصد داریم به همان سرعتی كه فناوری نیازمند آن است این كار را انجام دهیم. من اطمینان دارم كه این صنعت نه تنها با ایده های خلاقانه بلكه با راه حل هایی برای ایمنی كه كار را برای ما آسان تر خواهد كرد، به میز كار بازخواهد گشت.”
نكته دیگر این است كه دولت كنونی ایالات متحده می تواند كمك خوبی به شركت اوبر نماید. ال ول عنوان نمود كه: “من در طول زندگی كاری خود هرگز سازمان به این سرسختی را در زمینه پیشبرد فناوری ندیده ام. هرگز با این تعداد انسان با افكار شبیه به هم كه در تلاشند تا سرعت خلاقیت صنعت را با یكدیگر سازگار كنند، صحبت نكرده ام. تعهد بیشتری از بالا تا پایین سازمان در زمینه تلاش برای رشد این فناوری ها قابل مشاهده است.”