راهکارهایی برای جلوگیری از هجوم بیش از حد گردشگران

سطح آب دریا در شهر ونیز چنان بالا بود که نگهبان بعد از صرف صبحانه به هر یک از مهمانان یک جفت چکمه ولینگتون داد. بدین ترتیب پاهایمان در آبی که تا مچ بالا می آمد خیس نمی شود و توانستیم از جلو هتل و از طریق مسیر پیاده روی که به زیر آب رفته بود تا نزدیک ترین پل راه رفته و از آنجا خودمان را به جایی برسانیم که دیگر خبری از آب گرفتگی و سیل نبود. جدای از آب، که از کانال های شهر ونیز هنگام بالا آمدن آب دریا بیرون زده و در اثر ورزش بادهای شدید در دریای مدیترانه ایجاد می شود، مشکل دیگری در دیدار از جاذبه های گردشگری ونیز در ماه نوامبر وجود داشت: روزها سرد و کوتاه و اغلب در ماه های زمستان مه گرفته هستند، ترکیب ناخوشایندی که دلیل مسافرت گردشگران اندکی به این شهر در موسم سرد سال را توجیه می کند.

در روزهای سرد و تاریک ماه نوامبر به سختی می توانید این موضوع را درک کنید اما سالهاست که شهر ونیز در کانون توجه بحث های مربوط به هجوم و حضور بیش از حد گردشگران که از آن با عبارت «overtourism» یاد می شود قرار داشته است. بیش از 25 میلیون نفر به طور متوسط در طول سال از این شهر دیدنی و تاریخی ایتالیا دیدن می کنند که اکثر آن ها از ماه می تا سپتامبر و زمانی که حجم زیادی از گردشگران داخلی و خارجی به این منطقه هجوم می برند وارد شهر ونیز می شوند. بدین ترتیب، هجوم بیش از حد و فراتر از گنجایش گردشگران به شهر ونیز باعث شده که آینده و ماهیت این شهر تاریخی به خطر بیفتد.
شهر ونیز تنها قربانی زیبایی خود و رونق صنعت گردشگری در این شهر نیست زیرا جاذبه های گردشگری مانند ماچو پیچو و شهرهای مانند بارسلونا و البته کشورهایی مانند ایسلند نیز مقاصدی در سراسر جهان هستند که سالهاست با مشکل هجوم بیش از ظرفیت گردشگران مواجه بوده اند. اکنون سوال این است که چگونه می تواند صنعت گردشگری بادوام و مقرون به صرفه ای داشت که هویت و سلامت این مقاصد گردشگری معروف را تهدید نکند و به موفقیت های اقتصادی قابل توجهی دست یافت بدون اینکه استفاده از جاذبه های گردشگری به قیمت از بین رفتن روح آن ها منجر شود.

مقاصد پرطرفدار گردشگری جهان در حال به کارگیری رویکردهایی خلاقانه برای حل این چالش خوفناک هستند که این مکان ها را تهدید می کند. برای مثال، لندن قصد دارد با استفاده از اپلیکیشن های خاص موبایلی که بازدید گردشگران را به یک بازی شبیه می کند، ترغیب گردشگران برای دیدار از مقاصد گردشگری خارج از مرکز شهر و توزیع جوایزی در این مسیر، از ازدحام گردشگران در یک نقطه خاص از شهر خودداری کرده و آن ها را در کل سطح شهر توزیع نماید.
از آنجایی که هیچ دو مقصد گردشگری شبیه هم نیستند، گزارش انجمن مذکور بر این نکته تاکید دارد که رویکرد درست از نقطه ای به نقطه دیگر متفاوت خواهد بود. بدین ترتیب مسئولان گردشگری هر شهر باید بهترین گزینه برای شهر خود را انتخاب کنند و گردشگرانی که می خواهند بخشی از حل مشکل ازدحام گردشگران باشند می توانند تفاوت در سطح شخصی را تعیین کنند که کمکی فزاینده به حل مشکل خواهد بود.

صنعت گردشگری نیز مانند دیگر صنایع به فکر رشد و بزرگ تر شدن است اما گاهی اثرات نامناسب این رشد مورد توجه قرار نگرفته یا کمتر از میزانی که باید مورد توجه قرار می گیرد. بدین ترتیب در برخی از نقاط جهان که بیشتر مورد توجه گردشگران قرار گرفته اند، ورود گردشگران نه تنها صرفه اقتصادی خود را برای آن شهر یا کشور از دست داده بلکه باعث وارد شدن خساراتی هنگفت نیز شده است. این مشکل تنها مربوط به شهرهای بزرگ نیست و حتی می توان اثر آن را در مناطق حفاظت شده و وحشی و پارک های ملی نیز دید. البته این معضل چیز جدیدی نیست اما با توجه به اینکه تعداد گردشگران هر ساله 6 درصد رشد دارد و در سال 2017 تعداد آن ها به 1 میلیارد نفر رسیده، برخی جاذبه های گردشگری دیگر اشباع شده اند و توان جای دادن به حجم فزاینده گردشگران را ندارند. بدین ترتیب با استفاده از روش هایی که در بالا به آن ها اشاره شد، می توان از ورود فزاینده گردشگران بیشترین استفاده را برده و همزمان از دردسر شدن این موضوع نیز جلوگیری نمود.